Η Σχεδία της Μέδουσας: Μία οφειλόμενη απάντηση στους κατασκευαστές των ναυαγίων και υπέρμαχους της πολιτικής "ανθρωποφαγίας"

Του Πολιτίδη Τάσου

(Μέλους της Γραμματείας της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΕ Κοζάνης)

 Ο πίνακας του Jean Louis Théodore Géricault «Le Radeau de la Méduse», ήταν πάντα το αντίπαλο δέος της πολιτικής μου συνείδησης.

Αυτή η σχεδία με δίδαξε ότι η

ανθρώπινη φύση κρατά τα κλειδιά της κόλασης, ότι η αδεξιότητα των χειρισμών δημιουργεί ναυάγια και ότι η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων οδηγεί σε τρικυμισμένα πελάγη.

Με δίδαξε επίσης πως τα ναυάγια είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωποθυσίας.

Με πλήρη επίγνωση πως αυτή η αφήγηση αύριο θα ¨τεμαχίζεται¨ από αριστερές και δεξιές μονταζιέρες, παρακαλώ να θεωρηθεί δεδομένο πως σε αυτό το ¨ταξίδι¨…Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα, Ύστερα απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό (Μ. Αναγνωστάκης).

Ακούμε φριχτά πράγματα αυτές τις ημέρες.

Βλέπουμε τέρατα να παρελαύνουν στις χρονογραμμές, όπου μια τρίχα χωρίζει το ανάθεμα από το ζήτω.

Κοιτάμε απαθείς το πολιτικό σύστημα μαζί με τους ¨θερμόαιμους¨ στις τάξεις μας, να κατακρεουργούν έναν άνθρωπο που όλοι γνωρίζουμε και τον ξέρουμε πολλά χρόνια.

Ξέραμε και τις αδυναμίες και τις δυνατότητες του.

Συζητήσαμε επάνω σε αυτό το όνομα, όπως και σε πολλά άλλα, όμως ξέραμε όλοι ποιος είναι.

Και είναι απίστευτο που κανείς μας δεν μίλησε ούτε όρθωσε το ανάστημά του για να σταματήσει αυτήν την ανθρωποφαγία και τον κανιβαλισμό απέναντι του.

Το πολιτικό έλλειμμα και η απροθυμία στράτευσης, μετασχηματίστηκε σε λοιδορία απέναντι του.

Αλήθεια που είναι οι πολιτικές στρατεύσεις που υπήρξαν και έπεσαν έξω από την αντίληψη μας;  

Είδαμε επίσης να εξελίσσονται πολιτικές συμπεριφορές που είναι μακράν της δικής μας κουλτούρας και σαφώς δεν εγγράφονται στο δικό μας αξιακό σύστημα.

Αγκαλιάσαμε αυτά που καθημερινά πολεμάμε στους δρόμους και τα φέραμε σπίτι μας, πιστεύοντας πως θα γινόταν ήμερα κατοικίδια.

Η αριστερά που γνωρίζαμε ή που νομίζαμε πως γνωρίζουμε μετατράπηκε σε θυσιαστήριο για να κατευνάσει την ανησυχία και τον τρόμο της ¨ελληνογερμανικής¨ συνέλευσης και των τοπικών ελίτ.

Δεν με συνδέει καμία προσωπική, πόσο μάλλον πολιτική σχέση με τον κ. Καρυπίδη.

Άλλωστε όλοι εδώ γνωρίζουν πως δεν ήταν μέσα στις προσωπικές μου προτάσεις και πως στις διαδικασίες συντάχθηκα με μία πιο ¨καθαρόαιμη¨ επιλογή.

Είναι όμως πολιτική μου υποχρέωση να ενημερώσω τους εν αγνοία συντρόφους μου, που ακούν δύο μέρες τώρα μόνο τα τύμπανα του πολέμου από τα χαρακώματα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Μόνο σαν ηλιθιότητα μπορεί να εκληφθεί η ταύτιση του κ. Καρυπίδη με τους νεοναζί, και μόνο σαν αστειότητα ο χαρακτηρισμός του σαν μεγαλοκαναλάρχη.

Δεν θα αναφερθώ στον αντιμνημονιακό χαρακτήρα του καναλιού.

Εκείνο όμως που θα αναφέρω είναι πως δεν υπήρξε κίνημα ή συλλογικότητα που να μην είχε τιμητική θέση στις εκπομπές του, σε σημείο υπερβολής μάλιστα.

Ο κ. Καρυπίδης μπορεί να μην είναι η καλύτερη επιλογή, είναι όμως μία δυνατότητα.

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του, ανέτρεψε πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα για την περιοχή της Δ. Μακεδονίας.

Έδωσε μία ορατή προοπτική για ανατροπή δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ευρείες κοινωνικές συναινέσεις και συγκλίσεις.

Γι΄ αυτό έπεσαν λυτοί και δεμένοι επάνω σε αυτή την υποψηφιότητα. Όλο το πολιτικό σύστημα και όλοι οι εθνικοί εργολάβοι.

Να προλάβουν το κακό.

Να συγκρατήσουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια που εκφράζεται στο πρόσωπο του κ. Δακή και να σταματήσουν την συντριβή του.

Όπως επίσης να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να τελειώσουν οι εκλογές την πρώτη Κυριακή, πράγμα που θα απειλούσε τα σχέδια τους για την εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της ενέργειας και του φυσικού πλούτου της ΔΜ.

Για να τελειώνουμε με αυτή την φάρσα δύο είναι οι δρόμοι:

-Ο πρώτος να εκχωρήσουμε στον κ. Δακή την περιφέρεια και στους εντολοδόχους του Γη, Ύδωρ και Αέρα, για να προχωρήσουν την ¨ανάπτυξη¨ που ονειρεύονται διαμορφώνοντας το κατάλληλο εργασιακό περιβάλλον.

-Ο δεύτερος, να συνταχθούμε σε μια νικηφόρα προοπτική για την ανατροπή, βάζοντας τις πολιτικές διασφαλίσεις και παίζοντας ενεργό ρόλο στην διαμόρφωση ενός περιφερειακού σχεδίου για την ανασυγκρότηση της Δ.Μ.

Είναι τέτοιο το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής και της απαξίωσης της Δ.Μ που οποιαδήποτε εκχώρηση από μεριά μας θα σημάνει το ιστορικό της τέλος.