Τα μυστικά των λοφοπλαγιών

Γράφει η Φοίβη

«...Και ένας γέρος από τους πρεσβυτέρους της πόλης είπε,

Μίλησέ μας για το καλό και το κακό.

Και αυτός απάντησε.

Για το καλό μέσα μας μπορώ να μιλήσω, αλλά όχι για το κακό.

 Γιατί τι είναι το κακό, παρά καλό βασανισμένο και παραμορφωμένο από την ίδια του την πείνα και τη δίψα?

Αληθινά, όταν το καλό πεινά αναζητά τροφή ακόμα και σε σκοτεινιές σπηλιές και όταν διψά πίνει ακόμα κι από βαλτόνερα.

Είστε καλοί όταν είστε ένα με τόν εαυτό σας.
Όμως όταν δεν είστε ένα με τον εαυτό σας δεν είστε κακοί.

Γιατί ένα διχασμένο σπίτι δεν είναι άντρο ληστών, είναι μόνο ένα διχασμένο σπίτι.

Και ένα πλοίο χωρίς τιμόνι μπορεί να περιπλανιέται άσκοπα ανάμεσα σε επικίνδυνα νησιά, χωρίς όμως να βυθιστεί.

Είστε καλοί όταν προσπαθείτε να δίνετε από τον εαυτό σας.

Όμως δεν είστε κακοί όταν ζητάτε κάποιο κέρδος για τον εαυτό σας.

Γιατί όταν αγωνίζεστε για το κέρδος, δεν είστε παρά μια ρίζα που προσκολλιέται στη γη και βυζαίνει από το στήθος της.

Σίγουρα οι καρποί δεν μπορούν να πουν στις ρίζες, «Να είστε σαν κι εμάς, ώριμοι και γεμάτοι και να δίνετε πάντα από τη γενναιοδωρία σας».

Γιατί για τον καρπό το δόσιμο είναι μια ανάγκη, όπως το πάρσιμο είναι μια ανάγκη για τις ρίζες.»

                                                                   Χαλίλ Γκιμπράν

Τι πρέπει λοιπόν να πούμε για το κακό? Αφού όλα τα δημιουργήματα είναι από τη φύση τους καλά το κακό δεν είναι πράγμα, δεν είναι υφιστάμενη ύπαρξη η ουσία. «Αυτό που είναι κακό υπό αυστηρή έννοια», παρατηρεί ο Ευάγριος «δεν είναι μια υπόσταση αλλά η απουσία του καλού, όπως το σκοτάδι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απουσία του φωτός». Το κακό είναι παρασιτικό. Είναι η διαστροφή και η κατάχρηση αυτού που είναι καθευτό καλό. Το κακό δεν παραμένει στο ίδιο το πράγμα αλλά στη συμπεριφορά μας προς το πράγμα.

«Εν αρχή ην το Φως», η ενότητα που περιλαμβάνει τα πάντα. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε, εκτός από το Φως, διαφορετικά δεν θα ήταν το μόνο στο σύμπαν. Και μόνο το βήμα προς την πολικότητα δημιουργεί το Σκότος, απλά και μόνο για να γίνει αντιληπτό το Φως. Το σκοτάδι είναι καθαρά τεχνητό προϊόν της πολικότητας που είναι απαραίτητη για να γίνει ορατό το φως στην γεμάτη αντιθέσεις και αντιφάσεις συνείδηση. Αν η πολικότητα εξαφανιστεί, εξαφανίζεται και το σκοτάδι, γιατί δεν διαθέτει δική του οντότητα. Η πολυσυζητημένη πάλη μεταξύ των δυνάμεων του Φωτός και του Σκότους δεν είναι γνήσια πάλη, γιατί η έκβασή της είναι πάντα γνωστή. Το σκοτάδι δεν μπορεί να βλάψει το φως. Το φως εξ άλλου μεταμορφώνει αμέσως το σκοτάδι σε φως, διαφορετικά θα αποκαλυφθεί η μηδενικότητά του και η ανυπαρξία του.

Ίσως φανεί ότι ορίζοντας το κακό ως μηδέν υποτιμάμε την ισχύ και τον δυναμισμό του. Αλλά, όπως είχε παρατηρήσει ο C.S.Lewis το «μηδέν είναι πολύ δυνατό». Λέγοντας ότι το κακό είναι η διαστρέβλωση του καλού και επομένως, στην τελική ανάλυση, μια απάτη και μη πραγματικότητα, δεν πρέπει να αρνηθούμε τη δυνατή επιρροή πάνω μας. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη μέσα στην δημιουργία από την ελέυθερη θέληση των όντων που είναι προικισμένα με αυτοσυνειδησία και πνευματική ευφυία και επομένως η κακή χρήση αυτής της ελεύθερης θέλησης μπορεί να έχει ολοκληρωτικά τρομερές συνέπειες.

Αλλά «...Στη λαχτάρα σας για τον γιγάντιο εαυτό σας βρίσκεται η καλοσύνη σας. Και η λαχτάρα αυτή βρίσκεται σε όλους μας.

Αλλά σε μερικούς η λαχτάρα αυτή είναι ένα ρεύμα, που ξεχύνεται με δύναμη προς τη θάλασσα, κουβαλώντας μαζί του τα μυστικά των λοφοπλαγιών και τα τραγούδια του δάσους.

Και σε άλλους είναι ένα ήρεμο σιγανό ρυάκι που χάνεται σε γωνίες και στροφές και καθυστερεί μεχρι να φτάσει στην παραλία.

Αλλά ας μην πει αυτός που λαχταρά πολύ σε κείνον που λαχταρά λίγο: Γιατί αργείς και καθυστερείς?»

Γιατί οι αληθινά καλοί δεν ρωτούν τον γυμνό, «Που είναι τα ρούχα σου», ούτε τον άστεγο, «Τι έπαθε το σπίτι σου?»

Αλλά εσείς που είστε δυνατοί και γρήγοροι, φροντίστε να μην κουτσαίνετε μπροστά στον κουτσό, θεωρώντας το αυτό ευγένεια.»

                                                        Χαλίλ Γκιμπράν