Η αγάπη της Δήμητρας

   

Γράφει η Φοίβη 
Η μυθολογία μας λέει μια άλλη ιστορία για κάποια μυθική οικογένεια, μια ιστορία που απολάμβανε τόσο μεγάλο σεβασμό ώστε σε αυτή στηρίχτηκαν τα Ελευσίνια μυστήρια, η μεγάλη ιεροτελεστία κατά την οποία άντρες και γυναίκες μυούνταν στην καρδιά της θρησκευτικής εμπειρίας. Τα μυστήρια αυτά επικεντρώνονταν στην ιστορία της θεάς Δήμητρας που χάνει την
αγαπημένη κόρη της, την Περσεφόνη. Η σημασία που είχε η ιστορία αυτή στην πνευματική ζωή των αρχαίων Ελλήνων μπορεί να μας πείσει ότι η μητρότητα είναι επίσης ένα μυστήριο της ψυχής που αναπτύσσεται μεν μεταξύ της μητέρας και του παιδιού, συμβολίζει όμως και κάτι πολύ πιο θεμελιακό.

Τα Ελευσίνια μυστήρια είναι πολύ βασικά γιατί σχετίζονται με την ίδια μας την επιβίωση, τη φυσική και την ψυχολογική. Διαμορφώνουμε την προσωπικότητά μας μέσα από επικίνδυνες εμπειρίες σκότους μέσα από τις οποίες μπορούμε να επιβιώσουμε και μετά ίσως μπορούμε να ζήσουμε. Κάθε πραγματική μύηση είναι πάντα μια κίνηση από το θάνατο προς τη ζωή. Τα Ελευσίνια μυστήρια περιλαμβάνουν την ανάστασή μας – σαν κι εκείνη της Περσεφόνης και σαν την εμφάνιση των φρούτων και των καρπών της γης στην εποχή τους – από τα βάθη της ψυχής μας στη συνεχιζόμενη και πλούσια ζωή.

Οι μητέρες είναι τα πρόσωπα που μας ερμηνεύουν σε μας τους ίδιους. Τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να πουν στις μητέρες τους ποιές είναι οι ανάγκες τους, αλλά εκείνες χρειάζεται να τις ερμηνεύσουν σ’αυτά. Οι γονείς χρειάζεται να μάθουν να τις αντιλαμβάνονται και για να το καταφέρουν αυτό χρειάζεται να είναι συντονισμένοι με το παιδί που είναι κατά κάποιο τρόπο μοναδικά δικό τους.

Αν μια μητέρα δεν αντιλαμβάνεται εύκολα τις ανάγκες του δικού της σώματος, μπορεί να έχει δυσκολία να αντιληφθεί πως αισθάνεται ένα παιδί και να έχει δυσκολία να διδάξει το παιδί γι’αυτό. Πολλά από τα αισθήματά μας, όπως οι γεύσεις των φαγητών, το άγγιγμα που μας ευχαριστεί η που δεν μας αρέσει, η ένταση του ήχου μαθαίνονται. Ακόμη και τα αισθήματα δυσφορίας αναπτύσσονται από τους άλλους. Κάθε κοινωνική ομάδα προσδοκά ορισμένα πράγματα από τις μητέρες: να αναθρέψουν υγιή, φυσιολογικά και ευτυχισμένα παιδιά, να τα προστατεύσουν από κάθε κακό, μέχρι να μπορούν εκείνα να προστατεύσουν τον εαυτό τους, να είναι στοργικές και τρυφερές. Η αποτελεσματικότητα με την οποία μια μητέρα θα μπορέσει να αποδεχθεί τις αντιφάσεις του παιδιού και να το βοηθήσει να τις επιλύσει καθορίζεται από το πόσο καλά έχει αποδεχθεί και έχει επιλύσει τις δικές της αντιφάσεις. 

Οι γονείς γνωρίζουν πόσο εύκολο είναι για τα παιδιά τους να γοητευτούν από ανθρώπους και δραστηριότητες που είναι επικίνδυνες και απειλούν να τα οδηγήσουν σε σκοτεινούς τόπους. Για το παιδί, η αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί να είναι γοητευτική ενώ για το γονιό ένα τέτοιο πράγμα μπορεί να καταστρέψει όλες τις προσπάθειες που έκανε να δώσει στο παιδί του μια αίσθηση των αξιών και να το  οδηγήσει σε έναν κόσμιο δρόμο στη ζωή. Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε την ιστορία της Περσεφόνης σαν το μύθο κάθε παιδιού, συνειδητοποιώντας ότι η έλξη που αισθάνεται σαν παιδί για σκοτεινούς ανθρώπους και τόπους μπορεί να είναι επικίνδυνη αλλά μερικές φορές είναι και ο αναπόφευκτος δρόμος που οδηγεί στην ψυχή.

Η Δήμητρα και η Περσεφόνη είναι οι δυο όψεις της ίδιας μυθικής απαγωγής. Κάτι μέσα μας κλίνει προς τα βάθη παίζοντας με το δέλεαρ του νάρκισσου ενώ κάτι άλλο προσπαθεί να μας κρατήσει στον ίσιο δρόμο σε έναν κόσμο οικείων και υγιών αξιών. Η αγάπη της Δήμητρας για την Περσεφόνη και η επίμονη αναζήτησή της επιτρέπουν στην κόρη να βρει τον τόπο της ψυχής της χωρίς να χάσει ολότελα τη ζωή της.Η Δήμητρα μας δείχνει την ύστατη δοκιμασία της μητέρας: επιβεβαιώνει το δεσμό και τις επιθυμίες για το παιδί της ενώ την ίδια στιγμή του μένει αφοσιωμένη όσο εκείνο βιώνει το μετασχηματισμό του.

Η σοφή μητέρα ξέρει ότι το παιδί της μπορεί να διαμορφώσει την προσωπικότητά του μόνο ζώντας εκείνο το μυστήριο που δραματοποιήθηκε στην Ελευσίνα πολλούς αιώνες πριν. Δεν μπορούμε να κρύψουμε όλους τους πειρασμούς που μας οδηγούν στον αφανισμό. Μάταια προσπαθούμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από την ζωή που περιέχει και τον θάνατο. Η βαθειά αίσθηση μητρότητας περιλαμβάνει την έξοχη ικανότητα της Δήμητρας να αγαπάει την κόρη της και ακόμη να την αφήνει να ακολουθήσει το δικό της πεπρωμένο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που έκαναν στην Ελευσίνα όσοι τιμούσαν τη Δήμητρα στη μεγάλη γιορτή της. Να κρατήσουμε λίγα στάχυα στα χέρια μας και να αναλογιστούμε ότι η ζωή συνεχίζει
Να είναι καρποφόρα σε έναν κόσμο που διαπερνάται από κάθε είδος θανάτου.