ζωής, η μειονεκτική, πολλές φορές δεινή, κοινωνική θέση της γυναίκας και τα απολυταρχικά και προσωποκεντρικά καθεστώτα, με παραδείγματα τον Σουλτάνο στην Τουρκία και τον Σεΐχη στο Ιράν. Ο Αραβικός πολιτισμός έχει αλληλεπιδράσει κατά καιρούς έντονα με την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη Μεσογειακή, και η χώρα μας, ως γείτονα χώρα, κείται πνευματικά, πολιτιστικά και κοινωνικά στο ενδιάμεσο των δύο κόσμων.
Το οικονομικό επίπεδο των Αραβικών κρατών ήταν παραδοσιακά χαμηλό και κατηγορικά μικρότερο από αυτό των Ευρωπαϊκών. Με την ανακάλυψη, όμως, μεγάλων αποθεμάτων υγρών και αερίων καυσίμων σε ορισμένες από αυτές, επήλθε εδώ και έναν αιώνα απότομη οικονομική αναβάθμιση και ακραίος πλουτισμών αυτών με τραγελαφικές συνέπειες. Για παράδειγμα το 1902 στη Σαουδική Αραβία, ο Ιμπν Σαούδ επικράτησε και ένωσε τις διάσπαρτες επαρχίες της Αραβικής χερσονήσου σε ένα κράτος που έλαβε το όνομά του, με συνέπεια να καταστεί ο απόλυτος κυρίαρχος και ιδιοκτήτης του νεοεισελθέντος εύκολου πλούτου. Μέχρι σήμερα, κάθε άρρεν συγγενής του μονάρχη δικαιούται ένα μόνιμο εισόδημα, ανάλογο του βαθμού συγγενείας με αυτόν, και διαθέτει μεγάλο αριθμό συζύγων που ζουν στο περιθώριο χωρίς ιδιαίτερα δικαιώματα. Η έλλειψη κοινωνικής παιδείας, το κακόηθες παράδειγμα από μικρή ηλικία και οι ενδοοικογενειακές συγκρούσεις δημιουργούν στο άτομο ένα κενό εγωισμού που επιχειρείται να καλυφθεί με ποικίλες καταναλωτικές και, πολλές φορές, προσβλητικές για τους άλλους συμπεριφορές. Επιχειρεί διαρκώς να εξαγοράζει συνειδήσεις με σκοπό την ικανοποίηση εφήμερων απολαύσεων, στο οποίο συμβάλλει και μια σειρά από πρόθυμους υπηρέτες που προσβλέπει στο υλικό αντάλλαγμα που κυμαίνεται από ελάχιστα μέχρι σημαντικά ποσά. Από την άλλη πλευρά, η υπόλοιπη "αδελφός" Αραβική κοινότητα, που δεν έτυχε να διαθέτει αντίστοιχο φυσικό πλούτο, μαστίζεται από πολεμικές συγκρούσεις, φανατισμό κάθε είδους και ακραία φτώχεια, η οποία αγνοείται ή, χειρότερα, γίνεται αντικείμενο χλευασμού, γεγονός που αποτελεί υποκρισία υπό τα ενιαία διδάγματα του Ισλαμισμού.
Το παράδειγμα των βαθύπλουτων, αλλά χωρίς μόρφωση, Αράβων, αποτελεί ένα από τα καλύτερα επιχειρήματα για τη σημασία της Κλασικής παιδείας, καθώς από τον Ευρυπίδη επισημάνθηκε ότι "Είναι φοβερό να πλουτίζεις και να μην ξέρεις τίποτε άλλο" (Σκαιόν το πλουτείν κ’ άλλο μηδέν ειδέναι). Η έλλειψη ανοικτού πνεύματος που ενυπάρχει τόσο στον Αραβικό κόσμο όσο και διεθνώς σήμερα, ανακύπτει στην επιφάνεια κυρίως όταν συνδυάζεται με τη φθοροποιό δράση του καταναλωτισμού, όπως διατύπωσε ο Γάλλος διπλωμάτης Ταλλεϋράνδος: "Ο πλούτος δεν αλλάζει τους ανθρώπους, απλώς ρίχνει τις μάσκες τους". Όμως, η Φύση, ως απόλυτος δικαστής, φροντίζει να τιμωρεί χωρίς εξαίρεση τις συμπεριφορές που αντιτίθενται σε αυτήν με τρόπο που γίνεται αντιληπτός μόνο από αυτόν που τις διαπράττει, όπως, επίσης, και να ανταμείβει εκείνον που συμβαδίζει με αυτήν.
Βαγγέλης Τσούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου