Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Το μνημείο

Του Χριστάκη Ιωάννη
Διάβασα στην τοπική  εφημερίδα «ΗΧΩ» (02 Μαρτίου 2016) άρθρο του Νίκου Φρυτζαλά, για το πρόσφατο μνημείο πού στήθηκε, στη μνήμη των νεκρών του δημοκρατικού στρατού της Ελλάδος (ΔΣΕ), που έπεσαν στις 12 Φλεβάρη 1949, στην πολύνεκρη μάχη της Φλώρινας. Ο Νίκος Φρυτζαλάς είναι σπλάχνο  αγωνιστών του ΔΣΕ και έγραψε τις σκέψεις του για το μνημείο,
όπου μεταξύ άλλων  αναφέρει και τα εξής: «…στις 14/02/2016 στάθηκα εμπρός από ένα τέτοιο μνημείο. Και επειδή εκείνη την εποχή, την έζησα και βγήκα από τα σπλάχνα της , έκανα μερικές σκέψεις. Έτσι που το βλέπεις νόμισα ότι βγήκαν οι αγωνιστές από μέσα από τον τάφο με τα χέρια ψηλά και τις γροθιές σφιχτά να λέν: …να εδώ είμαστε και σας λέμε γιατί μας έθαψαν, για να μαθευτεί η αλήθεια και να ακουστεί η βαρβαρότης…!!..»
Για τον τρόπο που έκανε το ΚΚΕ, εδώ στην Φλώρινα, τα αποκαλυπτήρια του εν λόγω μνημείου, θέλω να καταθέσω και εγώ τις δικές μου σκέψεις. Να τολμήσω δημόσιο διάλογο με τον Νίκο Φρυτζαλά, μιας και είμαι σπλάχνο  αγωνιστών του Εθνικού στρατού Ελλάδας. Δηλαδή στο αντίπαλο στρατόπεδο του παράλογου αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Η κοσμοσυρροή από όλη την Ελλάδα με τις πολλές κομματικές σημαίες ήταν εντυπωσιακή. Ήμουν και εγώ εκεί, όπως και πολλοί άλλοι σαν κι εμένα που δεν ανήκουμε στο ΚΚΕ. Πήγα να τιμήσω τους νεκρούς που ήταν αντίπαλοι του πατέρα μου με την ευχή , όχι άλλες εμφύλιες πολεμικές συγκρούσεις , όχι άλλα εθνικά τραγικά λάθη. Αυτή η ευχή θα ήθελα να ακουστεί και από τα χείλη του Νίκου Φρυτζαλά και του Γ.Γ. του ΚΚΕ, κυρίου Κουτσούμπα, που ήρθε στην πόλη μας να τιμήσει με την παρουσία του τους νεκρούς. Όμως κάτι τέτοιο δεν ειπώθηκε.
Ο κ. Κουτσούμπας, εκτός από τα γνωστά χιλιο-ειπωμένα περί εργατικής τάξης και ιμπεριαλισμού, αναφέρθηκε και στην μάχη της Φλώρινας. Τα παρακάτω είναι αντιγραφή από όσα μας είπε: «… τιμάμε τον λαϊκό ηρωικό ΔΣΕ , εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από τον τιτάνιο αγώνα τους. Έτσι λοιπόν σήμερα συναντιόμαστε εδώ στην Φλώρινα, όπου από τις 11 ως τις 13 Φλεβάρη του 1949, γράφτηκε μια από τις πιο ηρωικές σελίδες της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος. Η μάχη της Φλώρινας ήταν μια από τις πιο δύσκολες και πολύνεκρες μάχες που έδωσε ο ΔΣΕ. Ο αστικός στρατός είχε έγκαιρα αντιληφθεί τις προθέσεις του ΔΣΕ από την συγκέντρωση μεγάλων δυνάμεων του στην περιοχή και τις εντατικές ασκήσεις του με πραγματικά πυρά. Το γεγονός ότι ο αστικός στρατός ήταν προετοιμασμένος για αυτή την μάχη και έχοντας τον συσχετισμό δυνάμεων υπέρ του, έκανε εξαρχής αυτή την πολεμική σύγκρουση άνιση σε βάρος του ΔΣΕ, εφόσον ο ΔΣΕ είχε χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, με αποτέλεσμα να βρίσκετε σε μειονεκτική θέση από το ξεκίνημα της. Παρά την ήττα και τις πολλές μεγάλες απώλειες (πάνω από 800 ήταν οι νεκροί και πάνω από 1000 οι τραυματίες), αναδείχτηκε περίτρανα η ηθική, η πολιτική ανωτερότητα και το ακατάβλητο σθένος του ΔΣΕ. Μετά το τέλος των επιχειρήσεων, ο αστικός στρατός διέπραξε ένα μεγάλο ανοσιούργημα. Μάζεψε τους νεκρούς μαχητές του ΔΣΕ μαζί με πολλούς τραυματίες και όλους μαζί, ζωντανούς και νεκρούς, τους παράχωσε με μπουλντόζες σε ένα λάκκο που άνοιξε σε χωράφι στην ΝΑ πλευρά της πόλης, στην περιοχή Α. Γεώργιος, ακριβώς δηλαδή στο χώρο που βρισκόμαστε σήμερα…».
Εβδομήντα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την τρισκατάρατη εμφύλια σύγκρουση , φίλε Νικόλα Φρυτζαλά και το ΚΚΕ έχει μείνει στο 1946. Τίποτα δεν έχει διδαχτεί. Μιλάει ακόμα για έμπνευση και διδάγματα προς τις νεότερες γενιές, για ηρωικές σελίδες και εποποιία ,για κόσμους  εχθρικούς και ασυμφιλίωτους , για αστικό και δημοκρατικό στρατό και για το ποια πλευρά των Ελλήνων σκότωνε ή έθαβε πιο απάνθρωπα. Μιλάνε για ηρωισμούς σε έναν παράλογο εμφύλιο σπαραγμό, όπου οι μάνες έκλαιγαν σε δύο μνήματα. Ο αδελφός σκότωνε τον αδελφό του, ο γείτονας τον γείτονα του, ο χωριανός τον συγχωριανό του. Τι πιο φρικτό!!
Ο αλληλοσκοτωμός δεν είναι εποποιία, δεν είναι ηρωισμός, ούτε παράδειγμα προς μίμηση. Αυτό πού συνέβη τα τρία εκείνα χρόνια μετά την απελευθέρωση, είναι η τραγικότερη και μελανότερη σελίδα στην ιστορία του Ελληνικού έθνους, μέσα στο αίμα του εμφυλίου ξέπλυναν την προδοσία τους οι δοσίλογοι που συνεργάστηκαν  με τους Γερμανούς. Έβγαλαν τις κουκούλες και μασκαρεύτηκαν ως υπερ-εθνικόφρονες. Έτσι έμειναν ατιμώρητοι. Έπιασαν πόστο στο δημόσιο και στην πολιτική και ταλαιπώρησαν ως το 1974 την χώρα μας. Ήταν και αυτό ένα από τα τραγικά αποτελέσματα του «ηρωικού» δεύτερου αντάρτικου. Σε έναν εμφύλιο πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές, παρά μόνο ηττημένοι. Αυτό και μόνο αυτό, πρέπει να θυμούνται οι επόμενες γενιές και να στιγματίζουν εγκληματικές πολιτικές που διχάζουν τους Έλληνες.
Εκατό μέτρα παραπάνω, κ. Κουτσούμπα, από το σημείο που έχουν θαφτεί οι 800 μαχητές του ΔΣΕ, είναι θαμμένα και 400 παλικάρια του Εθνικού Στρατού. Δεν ήταν αστοί , όπως υποτιμητικά τους αποκαλείτε, ούτε ιμπεριαλιστές. Ήταν παιδιά του λαού, ήταν τα στρατευμένα μας νιάτα, που έπεσαν αμυνόμενα για τα ιδανικά της πατρίδας, στην εγκληματική επίθεση που δέχτηκαν στις 12 Φλεβάρη 1949. Μια επίθεση που η τότε ηγεσία του ΚΚΕ ενώ γνώριζε πως ήταν καταδικασμένη, έσπρωξε τους μαχητές του σαν πρόβατα στον χασάπη. Οι διχαστικές κομματικές φιέστες και τα κολακευτικά ηρωικά μνημεία, με τις γιορτές μίσους,  από όποια πλευρά και αν προέρχονται, αγριεύουν και προσβάλλουν σήμερα τα αδικοχαμένα παλικάρια. Για αυτό και η πολιτεία με την αποκατάσταση της δημοκρατίας έπαψε να τις διοργανώνει  πλέον.
Οι προσωπικές μαρτυρίες που ακολουθούν είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Πένη «Πρέσπα η Ελληνική». Ο Πένης γεννήθηκε στο χωριό Κρύα Νερά της Καστοριάς, ήταν στέλεχος του ΔΣΕ και έλαβε μέρος στην μάχη της Φλώρινας : «…ενώ το κίνημα μας βρισκόταν εκείνη την περίοδο, στη δύση του, πράγμα που το αντιλαμβάνονταν όχι μόνο τα στελέχη , αλλά και απλοί μαχητές του ΔΣΕ, η ηγεσία με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη, άθελα ή θεληματικά, συνέχιζε να υπερασπίζεται τις λανθασμένες αναλύσεις σχετικά με την πορεία του ΔΣΕ, επιμένοντας ότι το 1949 θα είναι ο αποφασιστικός χρόνος της νίκης. Μπροστά στην επερχόμενη ήττα μας άρχισε να καταφεύγει σε μέτρα, αποφάσεις και προσπάθειες απόγνωσης, πολλές από τις οποίες θύμιζαν ακραίες πράξεις, όπως για παράδειγμα η απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής  Κυβέρνησης, να κληθούν παιδιά ηλικίας 15 και 14 ετών, που είχαν καταφύγει στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, να πολεμήσουν δίπλα στα αδέλφια τους και τους γονείς τους. Η πρώτη αποστολή παιδιών έγινε τον Αύγουστο του 1948 και την αποτελούσαν 125 παιδιά. Αφού πέρασαν από μια υποτυπώδη εκπαίδευση στο Αράντ της Ρουμανίας, στάλθηκαν στα έμπεδα, που βρίσκονταν στο χωριό Καλλιθέα Πρεσπών .  Από αυτά, τα 25 στάλθηκαν αμέσως στα μάχιμα τμήματα. Τα περισσότερα από αυτά, απαίδευτα και χωρίς καμία εμπειρία πολέμου, σκοτώθηκαν στις μάχες. Ξεκίνησε και η δεύτερη αποστολή των παιδιών τον Φεβρουάριο του 1949, που περιλάμβανε 375 παιδιά…» 
Ο Δημήτρης Πένης σε άλλη σελίδα γράφει : «… σε κάποια φάση του πολέμου ο Στάλιν είχε στείλει μήνυμα στην ηγεσία του ΚΚΕ, λέγοντας τους ότι η ανταρσία στην Ελλάδα πρέπει να σταματήσει και μάλιστα όσο γίνετε πιο γρήγορα. Και αντί η ηγεσία μας να λάβει υπ όψη τις προειδοποιήσεις αυτές καθώς και τα δεδομένα εκείνης της περιόδου, συνέχισε τον πόλεμο. Στο διάστημα αυτό χάθηκαν χιλιάδες Ελληνόπουλα από τις δύο πλευρές…» 
Κύριε Φρυτζαλά και κύριε Κουτσούμπα, αν αυτοί οι «αγωνιστές βγουν από τον τάφο τους» και σας κοιτάξουν στα μάτια θα τους λέγατε τα ίδια;

2 σχόλια: