Στη Φλώρινα ως μόνιμος κάτοικός της πια, παρακολουθώ τα δρώμενα και μου δίνεται η ευκαιρία, πέρα από την αρθρογραφία με αφορμή την επικαιρότητα, σήμερα -- λίγο ετεροχρονισμένα βέβαια -- να σχολιάσω και την κριτική που έγινε από κάποιον κληρικό για τον κ.Αθανάσιο Ρακοβαλή, ομιλητή της 4ης Νοεμβρίου με θέμα ''Εμπειρίες και διδαχές για τον άγιο Παϊσιο''.
Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω κάθετα
με τον πάτερ, που ακύρωνε τον κ. Ρακοβαλή ως ομιλητή, γιατί , κατά τη γνώμη του, το κήρυγμά του δεν ήταν χριστοκεντρικό.
Κι όμως ως ομιλητής ήταν αυθεντικότατος.
Γι΄αυτό και πειστικότατος για όσα έλεγε.
Ήμουν παρούσα στην ομιλία του, απ΄την οποία ωφεληθήκαμε τα μέγιστα όσοι τον ακούσαμε.
Κι ύστερα δεν ξέρουμε αν ο άνθρωπος ήθελε να κάνει κήρυγμα ή απλά να καταθέσει τις εμπειρίες του, οπότε όντως πέτυχε να μας ενισχύσει πολύ περισσότερο την πίστη στο Χριστό από ένα απλό κήρυγμα καλουπωμένο.
Ποια άλλη χριστοκεντρικότερη ομιλία υπάρχει άραγε από την προβολή του προσώπου κάποιου αγίου, που φαίνεται ολοζώντανα πάνω του η αγιαστική χάρη του Παρακλήτου, που τον μεταμόρφωσε σε μια αληθινή εικόνα του Χριστού;
Σ΄έναν πραγματικό χριστιανό, αφού μας ξενίζει η λέξη ''άγιος'';
Αυτό το θαύμα της αλλοίωσης του π.Παϊσίου δεν είναι το πιο εύλαλο κήρυγμα για το Χριστό;
Ο πάτερ αφήνεται κιόλας να φανεί ότι προτεσταντίζει λίγο στις απόψεις του, γιατί οι προτεστάντες δεν παραδέχονται τους αγίους.
Και οι υποδείξεις του για το ποιόν του κηρύγματος πιστεύουμε ότι το αδικούν με το να το τυποποιούν.
Το κήρυγμα νομίζουμε δεν μπαίνει σε καλούπια.
Από τέτοια τυποποιημένα χορτάσαμε.
Αμφισβητεί ο πάτερ και την αγιότητα του πανθομολογουμένου αγίου π.Παϊσίου και μιλάει για εθελοθρησκεία άλλων.
Μήπως κολλάει περισσότερο απ΄ό,τι χρειάζεται στο γράμμα του Νόμου κι όχι στο πνεύμα;
Και μήπως δεν πρέπει να χανόμαστε στα πολλά ''πρέπει'' , πάτερ μου, γιατί, όσες φορές καταντούσαν σχολαστικισμός, σταύρωναν την αλήθεια και τον ίδιο τον Κύριο.
Νομίζω ότι αδικήσατε, πάτερ, με την κριτική σας και τον κ.Ρακοβαλή και τον εαυτό σας, τουλάχιστον στη δική μου συνείδηση.
Τον άγιο Παϊσιο βέβαια ούτε που τον αγγίζουμε εκεί που είναι, στη θεία χάρη και στη συνείδηση των πιστών.
Με ό,τι κι αν του αμφισβητούμε.
Ζητώ ωστόσο απ΄τον πατέρα συγγνώμη για την αντιπαράθεσή μου, αλλά το ένιωσα ως ανάγκη.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου