Βασικό θέμα της εποχής μας, όπως και της ιστορίας, είναι το πεπρωμένο του ανθρώπου. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο δεν είναι τόσο μια κρίση του ανθρωπισμού, όσο μια κρίση της ανθρωπινότητας. Η σύγχρονη εποχή είναι μηδενιστική: αντί να ζούμε κάτι από την καινότητα,
αντί να ζούμε το μυστήριο του προσώπου, όπως μια ζωή που κυριαρχείται από την τέχνη και τη δημιουργία, οδηγούμαστε στην παρακμή, στην αποπροσωποίηση, στην αδιαφορία, στη μη – τέχνη. Τα πράγματα έγιναν τυπικά, στερήθηκαν το περιεχόμενό τους. Αντιμετωπίζουμε το ερώτημα αν θα πρέπει η ύπαρξη, στην οποία ανήκει το μέλλον, να ονομάζεται όπως πρώτα άνθρωπος. Είμαστε μάρτυρες μιας πορείας απανθρωπισμού σ’όλες τις περιοχές του πολιτισμού και της κοινωνικής ζωής. Ο άνθρωπος, έτσι που τον ξέραμε, έπαψε να είναι όχι μόνο μια υπέρτατη αξία, αλλά μια οποιαδήποτε αξία. Η νεολαία όλου του κόσμου είναι αντιανθρωπιστική και ακόμη περισσότερο αντιανθρώπινη.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να υπερασπιστούμε τον παλιό ανθρωπισμό ενάντια σ’ αυτές τις νέες τάσεις της εποχής μας? Ο ανθρωπισμός της Αναγέννησης εγινε ανίσχυρος, είναι ευπαθής και πρέπει να αντικατασταθεί. Γι’ αυτό πρέπει να ξαναβρούμε ένα συνεκτικό ορισμό του ανθρώπου: ο άνθρωπος θα είναι άνθρωπος μόνο αν είναι ο εαυτός του – έτσι πρέπει να δώσει ένα περιεχόμενο στην ανθρωπινότητά του. Πρέπει να κρατήσουμε τις αξίες του ανθρωπισμού, του εγώ και της καινοτομίας, αλλά δίνοντάς τους ένα αυθεντικό περιεχόμενο το οποίο δεν θα ορίζεται σε σχέση με τον θάνατο, τη φρίκη και το μίσος αλλά σε σχέση με τη ζωή, τη χαρά, τη δημιουργία. Σε σχέση με κάτι που είναι άπειρο και που δίνει επιθυμία για ζωή. Η έννοια της σχέσης πλέον πρέπει να συνδεθεί με αυτή τη γνώση: ζωντανεύω τη σχέση όταν συνδέομαι με αυτή με κάθε λογής δεσμούς –την ανοίγω σ’ένα εξαίσιο μέλλον. Υπάρχουν άπειρα πράγματα να ανακαλύψουμε και μας δίνεται η δυνατότητα ενός μέλλοντος. Πρέπει όμως να εξανθρωπιστούμε ξανά. Να επανασυνδεθούμε με...έναν ανθρωπισμό της άπειρης ζωής και όχι του ανθρώπου που είναι κλεισμένος στον εαυτό του...
Και έτσι με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος ξεπερνά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος παίρνει νόημα από κάτι που τον ξεπερνά. Ζούμε μια ζωή στην οποία πρέπει να κρατούμε και τις δύο άκρες της αλυσίδας – τίποτα δεν γίνεται και δεν θα γίνει χωρίς εμάς και έχουμε το καθήκον να είμαστε ο εαυτός μας, επομένως το καθήκον να καταφάσκουμε το εγώ μας, να έχουμε μια προσωπικότητα, να είμαστε υπεύθυνοι. Αλλά, σκέφτομαι επίσης, ότι τίποτα δεν γίνεται μόνο από τον άνθρωπο... Ο άνθρωπος δεν έχει νόημα παρά αν εξανθρωπίζει κάτι, αν εξανθρωπίζει ακριβώς αυτή τη ζωή που τον ξεπερνά – επειδή είναι ζωντανή και πάει πολύ πιο πέρα από αυτόν. Η νέα πνευματικότητα οφείλει να εξανθρωπίσει και πάλι τον άνθρωπο, την κοινωνία, τον πνευματικό πολιτισμό.
Το πρόβλημα αυτό του ανθρώπου έχει προτεραιότητα από εκείνο της κοινωνίας και του πνευματικού πολιτισμού. Στη σφαίρα αυτού του προβλήματος η ανθρώπινη ύπαρξη δεν αγωνίζεται σαν μια αφηρημένη πνευματική ολότητα` δεν κλείνεται μέσα στο στενό ατομικό κόσμο, αλλά εμφανίζεται ως μια πληρότητα ταυτόχρονα κοινωνική και κοσμική. Ήρθε η στιγμή, που μετά από μια φοβερή σύγκρουση θα γνωρίσουμε τον αληθινό άνθρωπο και ανθρωπισμό, την πραγματική αξία και αξιοπρέπεια του προσώπου, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, τον φωτισμό και τη μεταμόρφωση, τη δημιουργία μιας νέας ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου