Το Σεντούκι

Σε ξύλινο σεντούκι

μια ζώνη του παππού

μυρίζει Μικρασία.

Σε μια τριμμένη

κουβέρτα

φυσάει μέσα της ακόμα

κρύος Βοριάς της Χίου.

Μια χλαίνη του πατέρα

άλιωτο πάνω της

χιόνι της Πίνδου.

Επιστρατευμένο

αντάρτικο πηλήκιο

του πατέρα κι αυτό.

Ψιθυρίζει

σε αδελφικές σταγόνες

αίματος.

Μια φωτογραφία

της ακριβής αδερφής

στην Αυστραλία.

Δίπλα μια άλλη

του αδερφού αυτή.

Κοιμούνται τώρα

σε ξένο χώμα

σαν φταίχτες.

Μπορείτε

να τ’ αγοράσετε αυτά.

Να μειωθεί το χρέος.

Μνήμες και πίκρες

απούλητες θα μείνουν

για πάντα στο σεντούκι.

Φυσάει μέσα μου

πάντα, κρύος Βοριάς.

Κυριακή βράδυ, 18-3-12

Γερμανίδης Θανάσης