Γράφει η Φοίβη
Οι άνθρωποι που συνεχώς αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις των άλλων, είναι επόμενο ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν. Το ίδιο επίσης θα συμβεί και μ’ αυτούς που αφήνουν τον εαυτό τους να καταπιέζεται μέσα σε προκαθορισμένα
πλαίσια συμπεριφοράς, και δεν του αναγνωρίζουν την ελευθερία της απόφασης σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Χρειάζεται σοφία να γνωρίζουμε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε.
Πρέπει να έχεις έναν εαυτό για να μπορείς να τον χαρίσεις. Πρέπει να τον ορίζεις προκειμένου να τον προσφέρεις ελεύθερα δηλαδή να ορίζεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, όσο γίνεται περίσσοτερο. Κάθε σύγχυση που προκύπτει στη ζωή μας σχετικά με το θέμα των ευθυνών μας, είναι ένα ζήτημα οριοθέτησης. Πολλά κλινικά ψυχολογικά συμπτώματα, όπως κατάθλιψη, φοβίες, διατροφικές ανωμαλίες, προβλήματα ενοχής και κατάχρησης, προβλήματα στο γάμο και τις σχέσεις με τους άλλους, όλα σχεδόν έχουν τις ρίζες τους σε συγκρούσεις, καταπατήσεις και ελλείψεις ορίων.
Οφείλουμε ν’αγαπάμε τους άλλους, όχι όμως και τους υποκαθιστούμε. Δεν είναι δικό μας χρέος να αισθανόμαστε εμείς τα αισθήματα που οφείλει να νοιώσει ο άλλος. Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε στη θέση του. Δεν μπορούμε να ωριμάσουμε εμείς για κάποιον άλλο. Αυτό είναι κάτι που ο καθένας μόνο για τον εαυτό του μπορεί να κάνει. Και κανένας δεν μπορεί να ωριμάσει αντί για μας. Ορια σημαίνει ότι αυτός που σπέρνει πρέπει και να θερίσει. Τιποτα δεν μπορεί να κάνει ένα ανεύθυνο πρόσωπο να πονέσει όσο οι συνέπειες των επιλογών του. Μόνο αν νοιώσει τις συνέπειες μπορεί να αλλάξει.. Ν’ ανταποκρινόμαστε στις πραγματικές ανάγκες των άλλων αλλά να βάζουμε όρια στις παράλογες απαιτήσεις τους. Δεν είναι καλό να προσπαθούμε να σώσουμε κάποιον από τις συνέπειες των λανθασμένων συμπεριφορών του. Αν το κάνουμε αυτό, σίγουρα θα χρειαστεί να το ξανακάνουμε. Είναι κακό να μη βάζουμε όρια σ’αυτούς που τα χρειάζονται, γιατί χωρίς αυτά και με την ανοχή μας, οδηγούνται στην καταστροφή.
Τα όρια είναι ένα τέστ για την ποιότητα των σχέσεών μας. Μας δείχνουν ποιοί άνθρωποι στη ζωή μας είναι διατεθειμένοι να τ’ αποδεχτούν, ν’ αγαπήσουν την ελευθερία της θέλησής μας, τη διαφορετικότητά μας και την αυτονομία μας. Αυτοί που δε μπορούν να δεχτούν τα όρια των άλλων, δεν θα σεβαστούν και δεν θα αγαπήσουν το όχι μας. Αυτοί αγαπούν μόνο την υποχωρητικότητά μας, το φαινομενικό μας ναι.
Όταν όσα λέμε τ’ακούν οι άλλοι ευχάριστα, το πιθανότερο είναι να έχουμε ξεφύγει από την αλήθεια. Η οριοθέτηση εδώ είναι ζήτημα αλήθειας. Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια μισούν τα όρια των άλλων. Τους ενοχλεί το να είναι κάποιος διαφορετικός από αυτούς και προσπαθούν να τον επηρεάσουν και να τον κατευθύνουν μέχρι ν’ απαρνηθεί τον δικό του τρόπο σκέψης και πράξης.
Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε, όταν θελήσουμε να βάλουμε όρια στη ζωή μας είναι ένα αίσθημα υποχρέωσης απέναντι σε κάποιους. Νοιώθουμε υποχρέωση, όχι μόνο απέναντι στους γονείς μας, αλλά και απέναντι σε όποιον άλλο μας έκανε κάτι καλό. Εδώ είναι το πρόβλημα μιας ανύπαρκτης, στην πραγματικότητα ενοχής. Η αγάπη που μας έδειξαν, τα χρήματα που μας έδωσαν, ο χρόνος που μας διέθεσαν, είναι πράγματα που πρέπει να τ’αποδεχτούμε σαν δώρο. Το δώρο δε μας δεσμεύει να ανταποδώσουμε. Το μόνο που οφείλουμε σ’ενα δωρητή είναι η γνήσια ευγνωμοσύνη. Ένας ειλικρινής δωρητής ενεργεί τελείως ελευθερα χωρίς να περιμένει ανταπόδοση. Δίνει απλά γιατί αγαπάει και θέλει να προσφέρει. Με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη, θα είμαστε σε θέση να βοηθάμε κι εμείς με τη σειρά μας, όποιον πρέπει.
Αν αυτός που δίνει, δείχνει πληγωμένος η εξοργίζεται από το ειλικρινές, αλλά απλό «ευχαριστώ» του άλλου, το δώρο του στην πραγματικότητα ήταν ένα δάνειο. Αν μόνο το «ευχαριστώ» είναι αρκετό σ’αυτόν που δίνει, τότε έχετε λάβει ένα πραγματικό δώρο. Όταν κάποιος ακτινοβολεί χωρίς να φτωχαίνει, σημαίνει σωστή προσφορά, γιατί μόνο τα πλάσματα που η καρδιά τους είναι ελεύθερη και ανοικτή μπορούν να κάνουν τέτοιο πραγμα. Αυτή η αγάπη υπερβαίνει προσωπεία και καθρέφτες, ψεύδη και βεβαιότητες του κόσμου τούτου, για να μας οδηγήσει, από εμπειρία σε εμπειρία, από πράξη αγάπης σε πράξη αγάπης, στην άγνωρη πηγή της. Η ευγνωμοσύνη μας, από την άλλη, δεν πρέπει να μας εμποδίζει να θέσουμε τα όρια μας.
Σαφώς,φιλτάτη Φοίβη, καθήκον του αγαπούντος τον συνάθρωπο και συμπολίτη δεν είναικαλό να επωμιστεί και τις ευθύνες του άλλου ή ακόμα χειρότερα, να τους τις υποδείξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτά αποτυχαίνει ο τυχόν πανύβλαξ ηγεμών μιας ισχυράς δικής του γνώμεος.Η τζέπεος.
Δεν είναι αυτός ο ωφέλιμος ρόλος του ηγουμένου μιας προσπάθειας. Ρόλος του να δημιουργήσει προηγούμενο και γνωστό στέρεο έδαφος.
Ρόλος του ηγουμένου μιας προσπάθειας είναι να βγεί μπροστά,χρονικά πρώτος, να ανοίξει δρόμους και να χαράξει μονοπάτια.
Την ΄εγνατία οδό΄ στο τάδε ζήτημα ή το ΄μονοπάτι του αυριανού πολέμου΄ στο δείνα ζήτημα.Τότε ο ηγούμενος γίνεται και εγέρτης,έως
και νεφελεγέρτης θρύλλος( κι ας είναι και στην πράξη κοινοφελής μύθος,αν δεν γίνεται αλλιώς.)
Αρα, χρειαζόμαστε ηγούμενους προσπαθειών , όχι ηγεμόνες εξουσιών ή γνωμών,ούτε βεβαίως και τους προηγούμενούς τους λαπάδες.
Θέλει όμως και πρόδηλη και εύλογη αιτία, θέλει και γόρδιο δεσμό, να ασχοληθεί κανείς με ζήτημα πέραν των λογικών και αποδεκτών δικών του, πολύ δε περισσότερο με ζήτημα των άλλων.
Θέλει και το εύλογον, το πόθεν έσχες του ιδίου παραδείγματος.Κυρίως του ιδίου ήθους και ύφους.
Και σαφώς διάθεση δωρητή.Και η ανάλογη τρέλλα.
Χωρίς αναμονή ανταπόδωσης.Αλλά με γνήσιο θρύλλο.Ενα μικρό παράδειγμα:
Ο Μαραντόνα ήτανε γήϊνος, από τη φτωχή συνοικία μπόκα(θα πεί στόμα).
Τάϊσε χιλιάδες πεινασμένα στόματα με θρύλλο.
Τους έβγαλε όλους μαζί στα διεθνή στάδια και γνώρισαν ευκαιρίες(και τους γνώρισαν οι ευκαιρίες).
Δεν είχαν να χάσουν τίποτε, μόνο κέρδισαν.
Οπότε,....με το Μαραντόνα
ΥΓ: ΟΥΑΝ ΜΟΜΕΝΤ ΠΛΙΖ: ΑΝ ΤΟΝ ΒΑΖΑΝ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ,ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΑΓΕ ΤΟ ΙΔΙΟ; (Α,ΣΥΓΝΩΜΗ.ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ...)