Οι λουναπαρκίτες της Φλώρινας των 70s

Xρονογράφημα Λάζος ο βουνίσιος

Το έτος 1968 έκαναν την εμφάνιση τους στην Φλώρινα τα πρώτα ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια των λούνα πάρκ που ξετρέλαναν μικρούς 

και μεγάλους σε μία εποχή η οποία δεν διαφέρει και πολύ θα έλεγα από την σημερινή. Ήταν τότε που η αγορά αυτοκινήτων ήταν απαγορευτική για τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Κάθε φθινόπωρο μετά το εμπορικό πανηγύρι στο Αμύνταιο ανηφόριζαν οι ιδιοκτήτες λούνα πάρκ στην Φλώρινα. Διέμεναν από αρχές Οκτωβρίου μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου σε διάφορες αλάνες της πόλης. Αρχικά τα λούνα πάρκ ήταν στην παλιά δημοτική αγορά στο Βαρόσι ( σημ. κτήριο ΦΣΦ Αριστοτέλης) αργότερα στο αναψυκτήριο Σ.Σ.- «κάτω μπουάτ»- σε ένα λιβάδι άτυπο γήπεδο ποδοσφαίρου ( σημ. συγκρότημα μοντέρνων πολυκατοικιών – Δ.Ο.Υ. Φλώρινας) μετέπειτα σε ένα οικόπεδο πλησίον του σημερινού άδειου κτηρίου του πρώην οικοτροφείου θηλέων – παρθεναγωγείο «Αγία ¨Όλγα»  του συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών. Οι ιδιοκτήτες των λούνα πάρκ πλήρωναν ενοίκιο στον Δήμο και άπλωναν τις εγκαταστάσεις ψυχαγωγίας που μετέφερναν με ειδικά φορτηγά –συρόμενα καμιόνια. Τα λούνα πάρκ συμπεριελάμβαναν κιόσκια με τους «5 κρίκους ένα τάληρο» , για σκοποβολή, για χειροσφαίριση ρήψεως τενεκεδακίων όπως και μεγαλύτερα μηχανήματα, η «μπαλαρίνα», ο «μύλος», το «ταψί» , τα «αεροπλανάκια», τα «τραινάκια», το  «καρουζέλ», ο «γύρος του θανάτου» και τα ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια τα οποία έκλεβαν την παράσταση και  μας είχαν ξετρελάνει ( «κουρσάκια- τράκες» τα λέγαμε)
Την εποχή των 70s μέρος της ψυχαγωγίας των ανηλίκων μαθητών της πόλης  ήταν τα «κουρσάκια» των λούνα πάρκ . Ο κύριος λόγος ήταν η αυστηρότατη  απαγόρευση εισόδου ανηλίκων στα σφαιριστήρια (μπιλιαρδάδικα τα λέγαμε ) στα πρώτα καταστήματα TV GAMES (ουφάδικα τα λέγαμε )ακόμη και στα καφέ μπάρ ή στις πρώτες ντισκοτέξ της πόλης ( 1978-1979).Δέν διέφεραν από τα σημερινά συγκρουόμενα αυτοκινητάκια των λούνα πάρκ. Το ωράριο λειτουργίας τις καθημερινές άρχιζε στις 7 το απόγευμα και τελείωνε στις 12 τα μεσάνυχτα. Κυριακές λειτουργούσαν και το πρωί 11 με 2 το μεσημέρι όπως και μετά τις εθνικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου ( Εθνική επέτειος του ΟΧΙ το 1940) 7ης Νοεμβρίου ( Ελευθέρια Φλώρινας)  Ενθυμούμαι έναν επιχειρηματία, τον Αποστόλη,  που έρχονταν κάθε χρόνο από την Ξάνθη . Έστηνε το λούνα πάρκ μέσα σε μία ημέρα πρώτα  τους τάκους, την «πίστα οδήγησης», την σιδερένια κατασκευή, το χαρακτηριστικό δίχτυ και την οροφή  με μουσαμάδες Περιμετρικά υπήρχε κατασκευή με σανίδια για τους όρθιους θεατές και σε μία πλευρά της ορθογώνιας παραλληλογράμμου πίστας στάθμευε ένα παλιό πούλμαν όπου λειτουργούσε ως ταμείο και ως χώρος ξεκούρασης του προσωπικού. Από ένα παράθυρο ο Λάκης όπως τον ξέραμε, πουλούσε τις χαρακτηριστικές «μάρκες» οι οποίες κόστιζαν αρχικά ένα εικοσάρικο ( 20 δρχ ) μετέπειτα ένα πενηντάρικο ( 50δρχ). Ο Λάκης πέραν από χρέη ταμία επέλεγε τους δίσκους στο πικάπ με μοντέρνα πόπ τραγούδια της εποχής τα οποία ακούγαμε από δύο τεράστια ηχεία που ήταν τοποθετημένα στην οροφή του πούλμαν. Στα πλαϊνά του παράθυρου –ταμείου είχε αναρτημένα δύο ζωγραφισμένα γιγαντοπανό με ρόκ συγκροτήματα των beatles από αριστερά και των ΚΙss από δεξιά . Από αυτόν αγοράζαμε τις μάρκες τις οποίες τοποθετούσαμε σε ειδική σχισμή του ηλεκτροκίνητου αυτοκινήτου αμέσως μόλις ακουγόταν το κουδούνι εκκίνησης της «βόλτας». Δέναμε ένα λουρί στην μέση μας δίκην ζώνης ασφαλείας και ένας λαστιχένιος αεροθάλαμος μας προστάτευαν από τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις. Αγαπημένο μου όχημα ήταν ένα σιέλ αυτοκινητάκι με τον αριθμό 12 το οποίο είχε αληθινό τιμόνι αυτοκινήτου και στο δάπεδο δύο πεντάλ , ένα φρένου και ένα επιτάχυνσης , το γνωστό «γκάζι». Στις γυροβολιές στην πίστα  οι συγκρούσεις , οι κραδασμοί, οι φιγούρες , οι φωνές, τα μποτιλιαρίσματα αλλά και  οι κόντρες ήταν αμέτρητες. Συχνά ο Λάκης έκαμνε διαγωνισμό οδήγησης και όποιος οδηγός δεν συγκρουόταν με άλλο όχημα κέρδιζε μία …μάρκα δηλ άλλη μία βόλτα. Εκεί πολλοί από εμάς μάθαμε υποτυπωδώς θα έλεγα  να οδηγούμε απο μικρή ηληκία. Ήταν και η εποχή της μόδας της Ντίσκο Ο Λάκης του Λούνα Πάρκ ήταν πάντα ενημερωμένος με τα της εποχής. Είχε βάλει μάλιστα και μία γυάλινη ντίσκο μπάλα με ψηφιδωτά καθρεφτάκια  πάνω από το γνωστό δίχτυ συγκρουόμενων και με χαμηλό φωτισμό απαλή μουσική έκλεινε το πρόγραμμα αργά τα μεσάνυχτα .¨Όταν τα κέρματα και τα χαρτζιλίκια που μαζεύαμε όλη την εβδομάδα  τα ξοδεύαμε σε λίγα λεπτά της ώρας στεκόμασταν στα σανίδια και απολαμβάναμε τις pop-rock  επιλογές του Λάκη όπως Βoney-M , ABBA ,ΒΕE GEES αλλά εκείνο το Born to be Alive του Patrique hernadez (ήταν από τότε μέχρι σήμερα το λατρεμένο μου)
Στο ευρύτερο χώρο του Λούνα Πάρκ διεξαγόταν ένα άτυπο νυφοπάζαρο ανήλικων  όπου δίνονταν τα πρώτα κρυφά ραντεβού και ξετυλίγονταν τα διάφορα εφηβικά φλέρτς των παιδιών της πόλης . Πλανόδιοι μεροκαματιάρηδες με καροτσάκια πουλούσαν ζαχαρωτά όπως το «μαλλί της γριάς» «κοκοράκια» «καραμελωτό μήλο» , ξηρούς καρπούς (πασατέμπο ηλιόσποροι, φιστίκια , στραγάλια) και φυσικά «πόπ κόρν» οι γνωστές  μας «πούφκες»! Παρέες μεγαλύτερων σε ηλικία έρχονταν μαρσάροντας καβάλα στις πρώτες Ιαπωνικές 1000άρες ή μότο κρός μοτοσυκλέτες εκεί όπου εμείς τα «μικρά» τις; «χαλβαδιάζαμε» σαν υπνωτισμένα ,μετά την πρώτη μαγευτική  εμπειρία οδήγησης των συγκρουόμενων αυτοκινήτων του Λούνα Πάρκ. Κάπου εκεί θα σας εξομολογηθώ γεννήθηκε το πάθος μου για τις μοτοσυκλέτες  όταν οδήγησα για πρώτη φορά ένα μοτοποδήλατο (με πηδάλια) μάρκας HONDA Camino 49cc ενός φίλου .Εκεί «έφαγα το πρώτο πέσιμο» με αποτέλεσμα επιπόλαιους τραυματισμούς (εκδορές) στα χέρια και στα πόδια. Κάπου εκεί πήρα το «πρώτο μάθημα οδήγησης» στην ζωή μου; το «βάπτισμα του ..πυρός» Όμως δεν το έβαλα κάτω; Οδηγώ ακόμη μοτοσυκλέτα;.
 Μόλις «πατήσαμε» τα 17 χρόνια και «βγάλαμε αστυνομική ταυτότητα» τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια του λούνα πάρκ ήταν θα έλεγα υποδεέστερη επιλογή ψυχαγωγίας στις εξόδους μας .Μέχρι που χρόνια μετά στο αισθητικό άλσος της Λάρισας ξαναθυμήθηκα την εποχή εκείνη. Το λούνα πάρκ εκείνο ήταν ιδιοκτησίας του Δήμου και αρκετοί πρώην άνεργοι  εργάσθηκαν σε αυτό ώστε να αποκτήσουν τον επιούσιο άρτο για την φαμελιά των…
Σήμερα το 2013 οι «λουναπαρκιστές» και τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια  συνεχίζουν (ευτυχώς) να έρχονται στην ακριτική  πόλη μας. Έρχονται συνήθως κάθε άνοιξη  στο νέο πάρκο ( παλαιό γήπεδο της πόλης) πλησίον του καφέ-αναψυκτηρίου «η πιάτσα» και πολύ χαίρομαι που βλέπω τα «μικρά παιδιά των 70s» να πηγαίνουν τα παιδάκια ή τα εγγονάκια τους στο λούνα πάρκ συνεχίζοντας  έτσι την ευχάριστη αυτή νότα χαράς που βιώναμε τότε- αναγκαία  για την σημερινή «νεα εποχή της μαζικής..απελπισίας» .¨Ήταν τέλη της δεκαετίας του 1970..