«Χρυσή μέρα»

Fracis Bacon,1956

Γράφει η Φοίβη

Σ’ολόκληρη τη ζωή τα δυό πιο μάταια συναισθήματα είναι η ενοχή για κάτι που έγινε και η αγωνία για κάτι που μπορεί  να συμβεί. Ενοχή σημαίνει να ξοδεύετε τις τωρινές σας στιγμές ακινητοποιούμενοι, εξ αιτίας μιάς συμπεριφοράς στο παρελθόν, ενώ αγωνία είναι το επινόημα που σας κρατάει ακινητοποιημένους στο τώρα για κάτι που θα συμβεί στο μέλλον, συχνά για κάτι που δεν μπορείτε να ελέγξετε.

Παραδείγματα ενοχής και αγωνίας βλέπετε  παντού, σχεδόν στον καθένα που συναντάτε. Ο κόσμος κατοικείται από άτομα που είτε νοιώθουν απαίσια για κάτι που δεν έπρεπε να κάνουν είτε τρομάζουν για κάτι που θα μπορούσε να συμβεί. Ο Ρόμπερτ Τζόουνς Μπαρντέτ γράφει στη «Χυσή μέρα»: Δεν είναι η βίωση του σήμερα που οδηγεί τους ανθρώπους στην τρέλα. Είναι οι τύψεις για κάτι που έγινε χθες κι ο τρόμος για το τι θα αποκαλύψει το αύριο. 

Αυτό που ο άνθρωπος αποκαλεί μέλλον, στην πραγματικότητα είναι οι πλάτες του παρελθόντος. Η μόνη δυνατότητα να κυριαρχήσεις  στη ζωή σου βρίσκεται στο ‘εδώ και τώρα’. Μόνο χειραγωγώντας τη στιγμή που αιωρείται μεταξύ του τίποτα και της αιωνιότητας, ο άνθρωπος μπορεί να δράσει, να αξιωθεί ένα πραγματικό πεπρωμένο, να το διαμορφώσει και να δημιουργήσει γεγονότα μιάς ανώτερης τάξης.

Η ενοχή κι αγωνία είναι ίσως η πιο κοινή μορφή άγχους στον πολιτισμό μας. Με την ενοχή επικεντρώνεστε σ’ένα περασμένο γεγονός, νοιώθετε αποκαρδιωμένοι η θυμώνετε για κάτι που κάνατε η είπατε και ξοδεύετε τις τωρινές στιγμές ασχολούμενοι με τις συμπεριφορές του παρελθόντος. Με την αγωνία ξοδεύετε το πολύτιμο παρόν βασανιζόμενοι για ένα μελλοντικό γεγονός. Είτε κοιτάζετε πίσω είτε μπροστά, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Σπαταλάτε και καταστρέφετε την τωρινή στιγμή. Η πραγματική αιτία όλων των προβλημάτων μας είναι το να επαναπαυόμαστε στη μνήμη του παρελθόντος η στη φαντασίωση του μέλλοντος.

Για ποιό λόγο αποδεχτήκατε τα μηνύματα αγωνίας κι ενοχής που σας φόρτωσαν όλα αυτά τα χρόνια? Επειδή κυρίως θεωρείτε ‘κακό’ αν δεν νοιώθετε ενοχή κι απάνθρωπο αν δεν αγωνιάτε. Όλα έχουν να κάνουν με την έγνοια. Αν πραγματικά νoιάζεστε για κάτι η για κάποιον, τότε εκδηλώνετε αυτό το ενδιαφέρον νοιώθοντας ενοχή για όσα απαίσια πράγματα κάνατε η δείχνοντας φανερά ότι ενδιαφέρεστε για το μέλλον τους. Σα να είστε υποχρεωμένοι να επιδείξετε τη νεύρωσή σας ώστε να χαρακτηριστείτε ως πρόσωπο που ενδιαφέρεται.

Να είσαι ανεξάρτητος, ελεύθερος. Ένας ‘επαναστάτης’ δεν εξαρτάται από κανένα...και σέβεται τη μοναδικότητά του...Ο μόνος του λόγος ύπαρξης είναι να πραγματοποιήσει το ‘όνειρό’ του. Σ’αυτό αφιερώνει τη ζωή του και κάθε μόριο της ενέργειάς του. Δεν γίνεται να ονειρεύεσαι και να εξαρτάσαι. Να ονειρεύεσαι και να υπηρετείς...αυτό μάλιστα. Να υπηρετείς σημαίνει να κυριαρχείς στη ζωή σου και σ’εκείνη των άλλων...είναι η δράση όποιου αγαπάει. Μόνο όποιος αγαπάει μπορεί να υπηρετεί. Όποιος δεν αγαπάει δεν μπορεί παρά να εξαρτάται.

Μόνο όταν απειλείται, ο καθημερινός άνθρωπος μπορεί να βρεί τη δύναμη να διώξει τις σκιές και τα φαντάσματα που δημιουργήθηκαν από τα παιδικά του τραύματα και τα αισθήματα ενοχής του...Ο πραγματικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από απειλές. Zει μονίμως σε μια κατάσταση σιγουριάς. Feel safe! Έξω δεν υπάρχει κανένας εχθρός...Στην πραγματικότητα είσαι πάντα εσύ που απειλείς τον εαυτό 

Ο κόσμος δεν νοιώθει ποτέ σιγουριά. Ακόμα και όταν κάποιος πλούσιος είναι πλούσιος και, φαινομενικά, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, νοιώθει αβέβαιος, σε μιά κατάσταση συνεχούς αμφιβολίας, και ζει μέσα σε φόβο, στην ανασφάλεια, στον πόνο...Είναι η μόνη ασχολία που γνωρίζει...μιά δραστηριότητα που εξουσιάζει ολόκληρη τη ζωή του.

Μόνο ένας άνθρωπος ικανός να στηριχτεί στον εαυτό του, μόνο ένας άνθρωπος που ‘θέλει’, που επιζητεί και προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να αλλάξει, μπορεί να τα καταφέρει. Ο άνθρωπος που καθοδηγείται από την ακεραιότητα και τη σοβαρότητα, έχει πάντα αυτό το ‘αίσθημα σωτηρίας’, έστω και αν στα μάτια της καθημερινής ανθρωπότητας φαντάζει τολμηρός, ριψοκίνδυνος η ακόμα και ασυνείδητος. Τα γεγονότα και οι περιστάσεις τον δικαιώνουν πάντα, γιατί αυτός ο ίδιος είναι η λύση.

Στον κόσμο των γεγονότων, λέει ο Μπαρντέτ στη «Χρυσή μέρα», στον κόσμο των αντιθέτων, δεν μπορείς να συναντηθείς με τη λύση. Η λύση δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με το πρόβλημα. Solution comes from above and not in time! Πρέπει να ξέρεις πως να εισέλθεις στον κόσμο των λύσεων. Όταν εξυψώνεις το Είναι σου, όλα αυτά που σου φαίνονταν θαμπά, γίνονται διάφανα και τα επιφανειακά προβλήματα που έμοιαζαν ανυπέρβλητα βουνά, αποδεικνύονται απλά λοφάκια...