Ο παρεξηγημένος Μεσσίας

Σάβ Β΄εβδομάδος από το πάσχα, Ιω 6,14-27

Μετά τον πολλαπλασιασμό των πέντε ψωμιών και των δύο ψαριών, που έκανε ο Χριστός στην έρημο, και το χορτασμό από αυτά πέντε χιλιάδων αντρών και άλλων τόσων περίπου γυναικοπαίδων, προκλήθηκαν συγκλονιστικές εντυπώσεις.

Όταν οι άνθρωποι που έφαγαν και χόρτασαν, βεβαιώθηκαν ότι το σημείο του χορτασμού τους το έκανε ο Ιησούς, έλεγαν ότι αυτός είναι ο αληθινός προφήτης ο προφητευμένος και χρισμένος από το Θεό να έρθει στον κόσμο. Ο Ιησούς, όταν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι μαζί του και έχουν σκοπό να έρθουν κοντά του και να τον αρπάξουν, για να τον ανακηρύξουν επί τόπου βασιλιά, έφυγε πάλι στο βουνό μόνος του (14-15).

Βασιλιά τότε είχαν οι Ιουδαίοι το γιο και διάδοχο του Ηρώδου Α΄, που λεγόταν και τετράρχης και βασιλεύς. Ήταν σαν τον πατέρα του και χειρότερος, σκληρός και ασεβής.  Είχαν και το Ρωμαίο επίτροπο, που, σαν κατακτητής, ήταν τυραννικός και φοροεισπράκτορας. Αφού είχαν, λοιπόν, γιατί ήθελαν να κάνουν βασιλιά τον Ιησού;

Διότι για 700 χρόνια πέρασαν από τον τράχηλό τους πολλοί και σκληροί κατακτηταί Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Μήδοι, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, και διψούσαν για ελευθερία και εκδίκηση. Ήθελαν έναν βασιλιά, να πούμε σαν τον Δαυΐδ, και περίμεναν με αγωνία πότε θα έρθει ο άξιος και ένδοξος αυτός  λυτρωτής τους.

Σαν τέτοιο λυτρωτή είδαν τον Ιησού Χριστό, που ήταν και απόγονος του Δαυΐδ. Μετά τον πολλαπλασιασμό των άρτων κατάλαβαν ότι ο Ιησούς ως βασιλιάς τους θα τους δώσει ελευθερία, άρτους, και θεάματα. Έπεσαν έξω όμως, διότι, ναι μεν ο Χριστός ήταν πράγματι ο αναμενόμενος λυτρωτής, αλλ’ όχι ένας λυτρωτής που θα είχε ως στόχους το ψωμί και τα άλλα, ή που θα υπέτασσε όλες τις βασιλείες του κόσμου, όπως αυτοί τον φαντάζονταν, για να κάνει ένα πανίσχυρο και μεγάλο κράτος, αλλ’ ήρθε ως ελευθερωτής από την αμαρτία.

Και ερχόμαστε πάλι στην περικοπή μας. Όταν βράδιασε οι μαθηταί από την έρημο κατέβηκαν μόνοι τους στη θάλασσα,, δηλαδή την ανατολική όχθη της Γενησαρέτ, όπως τους είχε δώσει εντολή ο Χριστός. Και μπήκαν στο πλοιάριο, για να πλεύσουν στην απέναντι όχθη, τη δυτική, προς Καπερναούμ. Είχε σκοτεινιάσει για καλά, αλλ’ ο Ιησούς δεν είχε έρθει, για να επιβιβαστεί και αυτός μαζί τους στο πλοιάριο· στο μεταξύ η θάλασσα σηκωνόταν ταραγμένη επειδή φυσούσε ισχυρός άνεμος (17-18).

Όταν είχαν προχωρήσει σε βάθος περίπου 5 χιλιομέτρων (η όλη απόσταση ήταν 7,5 χιλιόμετρα), είχαν πλεύσει δηλαδή τα 2/3 της όλης διαδρομής, βλέπουν τον Ιησού να περπατάει πάνω στη θάλασσα. Σαν έφτασε κοντά στο πλοιάριο, φοβήθηκαν και τους καθησυχάζει·

-Εγώ είμαι, μη φοβάστε.

Και καθώς ετοιμάζονταν να τον πάρουν στο σκάφος, ξαφνικά το σκάφος προσάραξε στην ξηρά της δυτικής όχθης, προς την οποία κατευθύνονταν (19-21).Ο ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρει, όπως ο Ματθαίος, ότι περπάτησε και ο Πέτρος στα κύματα, κι ότι ο Χριστός κατέπαυσε την τρικυμία, διότι οι παραλήπτες του Ευαγγελίου του ήταν γνώστες των περιστατικών από το Ευαγγέλιο εκείνου. Και ο Μάρκος δεν τα αναφέρει. Ο Λουκάς παραλείπει όλη την περικοπή.

Αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα, όπως ισχυρίζονται οι κακότροποι ορθολογισταί της Δύσεως, αλλά τεκμήριο γνησιότητος, διότι ο κάθε ευαγγελιστής γράφει ελεύθερα, μη έχοντας δουλική εξάρτηση από το αρχαιότερο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, τονίζοντας αυτά στα οποία δίνει αυτός προτεραιότητα.  Ούτε επισημαίνει ότι ο Ιωάννης προσπαθεί να μειώσει τον Πέτρο, όπως λένε οι ίδιοι, βλέποντας προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, διότι και οι άλλοι ευαγγελισταί, όπως ελέχθη, παραλείπουν το περπάτημα του Πέτρου πάνω στα κύματα. Πρόβλημα σοβαρό είναι η απιστία τους, που βρίσκει παντού προβλήματα.

Όταν ξημέρωσε, ο λαός που βρισκόταν ακόμη στην ανατολική όχθη της Τιβεριάδος, όπου έγινε ο πολλαπλασιασμός των άρτων και ο χορτασμός τους, σαν είδαν ότι το μοναδικό πλοιάριο, που ήταν εκεί, έφυγε από βραδύς,  χωρίς να έχει επιβιβαστεί σ’ αυτό ο Ιησούς, αλλά μόνο οι μαθηταί του, απομακρύνθηκαν λίγο από την παραλία, ελπίζοντας ότι κάπου εκεί θ’ αντάμωναν τον Ιησού, αλλά δεν τον αντάμωσαν. Στο μεταξύ ήρθαν κάποια άλλα πλοιάρια από τη δυτική όχθη, για να τους παραλάβουν, κι ο λαός, όταν είδε ότι ο Ιησούς δεν είναι εκεί, ούτε οι μαθηταί του, μπήκαν στα πλοιάρια και ήρθαν στην Καπερναούμ και τον αναζητούσαν εκεί (22-24).

Όταν τον είδαν να είναι εκεί, στην Καπερναούμ, ενώ τον είχαν αφήσει στην απέναντι όχθη της λίμνης, την ανατολική, του είπαν με απορία·

-Διδάσκαλε, πότε ήρθες εδώ; (25).

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει στο τέλος της παραγράφου (στ. 59), ότι τον βρήκαν στη συναγωγή να διδάσκει, δηλαδή ήταν ημέρα Σάββατο. Το ερώτημά τους, Πότε ήρθες εδώ; φανερώνει την υποψία τους ότι ήρθε με θαυματουργικό τρόπο, η οποία υποψία τους επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια από όσα αφηγήθηκαν οι μαθηταί για το περπάτημα στη θάλασσα και την κατάπαυση της τρικυμίας.

Ο Χριστός δεν απαντάει στο ερώτημά τους, πότε ήρθε· προχωρεί στη ουσία. Τους λέει το λόγο, για τον οποίο τον ψάχνουν.

-Αλήθεια σας λέω, τους λέει, με ζητάτε, όχι διότι είδατε να κάνω κάποια υπερφυσικά σημεία, τα οποία θα έπρεπε να σας οδηγήσουν σε σοβαρότερα συμπεράσματα για το ποιος είμαι, αλλά διότι φάγατε από τα ψωμιά που πολλαπλασίασα στην έρημο και χορτάσατε, και θα θέλατε να είμαι πάντα κοντά σας, για να σας χορταίνω κάθε μέρα έτσι (26).

Εγώ όμως δεν δίνω προτεραιότητα σε μια τέτοια υλική αντίληψη. Εγώ θέλω να στρέψω προς άλλη κατεύθυνση το ενδιαφέρον σας, προς την πνευματική. Γι’ αυτό, σας συνιστώ να ενδιαφέρεστε (= εργάζεσθε), όχι για την υλική τροφή που περνάει και χάνεται, αλλά την τροφή εκείνη που μένει και παράγει ζωή αιώνια. Αυτή τη ζωή θα σας δώσει ο υιός του ανθρώπου, τον οποίο έχρισε με αυτό το χρίσμα ο πατέρας του ο Θεός (27).

Κάποια μηνύματα.

1.Με το χορτασμό στην έρημο τους θυμίζει συνειρμικά ότι είναι ο ίδιος που έτρεφε τους προγόνους τους στην έρημο 40 χρόνια με το μάνα.

2.Με το περπάτημα στη θάλασσα τους θυμίζει ότι είναι ο ίδιος που άνοιξε την Ερυθρά και πέρασαν οι πατέρες τους χωρίς να βρέξουν τα πόδια τους.

3. Ότι δεν πρέπει να δείξουν σ’ αυτόν τώρα και αυτοί τη συμπεριφορά του γογγυσμού και της αχαριστίας, που έδειξαν τότε κατά του ιδίου οι πρόγονοί τους.

Δυστυχώς όμως οι σύγχρονοί του, παρ’ όλα τα σημεία, έδειξαν χειρότερη συμπεριφορά από εκείνους, συμπεριφορά εχθρότητος και μίσους και κατέληξε στη σταύρωσή του.

Ο νέος Ισραήλ, οι σημερινοί Χριστιανοί, τί συμπεριφορά του δείχνουμε;

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης