Η Μισανθρωπία της Εξουσίας

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Παρατηρώντας την παγκόσμια πολιτική και οικονομική ιεραρχία διαπιστώνεται σταθερά μια συμπεριφορά μίσους, εμπάθειας και απανθρωπισμού των κατόχων δύναμης και εξουσίας εναντίον των εξουσιαζομένων και όσο πιο υπανάπτυκτο είναι το πνευματικό και

οικονομικό επίπεδο της κοινωνίας, τόσο πιο έντονη είναι η καταπίεση αυτή. Ιδιαίτερα, η πρόσφατη οικονομική κρίση ανέδειξε πρωτοφανή φαινόμενα πολιτικής και κοινωνικής βίας εναντίον ευρέων λαϊκών στρωμάτων από μέρους της διεθνούς και εγχώριας κυβέρνησης. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι, δεδομένου ότι στην κορυφή της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις η δύναμη και η ύλη περισσεύουν με το παραπάνω, ποιος είναι ο λόγος που διατηρείται αυτή η απάνθρωπη στάση; Με άλλα λόγια, ο αμύθητος πλούτος και οι υπηρεσίες αναρίθμητων εργαζομένων που βρίσκονται στη διάθεση της ολιγομελούς "ελίτ" παρόλο που εξασφαλίζουν αιώνια ευημερία, δεν επαρκούν για την ικανοποίησή αυτής, ώστε να επιμένει σε συνέχιση της εκμετάλλευσης χωρίς έλεος απαιτώντας μάλιστα και ψυχολογική και πνευματική υποταγή.

Η άμεση απάντηση είναι ότι η εμμονή αυτή οφείλεται στην αδηφάγο και ακόρεστη φύση του ανθρώπου και συγκεκριμένα του αμόρφωτου και εμπαθούς ανθρώπου. Η παιδεία και η σύνεση καλλιεργούνται ακριβώς για να ελέγξουν τα άγρια και βασικά ένστικτα, χωρίς να τα καταστέλλουν, και να διοχετεύσουν την ενέργεια τους σε συμβατές με την ομαδική συμβίωση συμπεριφορές. Όταν όμως λείπουν οι ανθρωπιστικές αξίες, όταν στα κρίσιμα στάδια της ανάπτυξης απέτυχε να παγιωθεί ανώτερος χαρακτήρας, τότε το άτομο παραμένει επιφανειακό, προσκολλάται σε εφήμερα αποτελέσματα και γενικά διαθέτει χαμηλή ποιότητα πνεύματος. Η ανεπάρκεια αυτή οδηγεί σε προσωπικό αδιέξοδο το οποίο γίνεται υποσυνείδητα αισθητό ως δυσάρεστο, ακαθόριστο "βάρος" που συνοδεύει μόνιμα και βασανιστικά όλη τη ζωή. Μάλιστα, αντί να είναι εμφανές ότι το αίτιο αυτής της κατάστασης είναι η χαμηλή μόρφωση, αντίθετα, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη εξαγρίωση που στρέφει το άτομο εναντίων των συνανθρώπων του σε μια προσπάθεια να τους βλάψει για να λάβει μια προσωρινή, σχετική ανακούφιση επί της βάσης "Αφού πέθανε η δική μου κατσίκα, να πεθάνει και του γείτονα". Το φαινόμενο απαντάται και σε άλλες αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως σε εγκληματίες και δολοφόνους, στην περίπτωση όμως των κατόχων της εξουσίας η ανεπάρκεια είναι τόσο έντονη που δεν αρκούν μεμονωμένα εγκλήματα για να καλυφθεί, παρά μόνο σκληρά και απάνθρωπα μέτρα εναντίον ευρέων κοινωνικών στρωμάτων.

Αυτή τη στιγμή, οποιαδήποτε πολιτική εκκινεί από την διεθνή διακυβέρνηση (πχ. Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και μεταδίδεται κλιμακωτά μέσω της εγχώριας ιεραρχίας χωριστά σε κάθε έθνος, έχει τις ρίζες της στην αλλοτριωτική προσωπικότητα των ανθρώπων που ηγούνται των συγκεκριμένων θεσμών. Η ενδεικνυόμενη μέθοδος αντιμετώπισης είναι μόνο μία: διάλυση του συστήματος και πλήρης αδρανοποίηση των εμπλεκομένων.