Σκεφθήκαμε την προαίρεσή μας;

Σάββατο Β΄ εβδομάδος Λουκά, Λκ 5,17-26

Ο Κύριος κάνει τρία εκπληκτικά σημεία μπροστά στα μάτια των εχθρών του. Συγχώρηση αμαρτιών, διείσδυση στη σκέψη των φαρισαίων, και θεραπεία παραλύτου. Προφανώς οι φαρισαίοι ήρθαν αυτοπροσώπως να τον κατασκοπεύσουν και να

διαπιστώσουν αν, όσα είχαν ακούσει από τρίτους για τη δύναμη και την εξουσία του, είναι αληθινά.

Για το λόγο της παρουσίας τους και τον όχι καλοπροαίρετο σκοπό τους καταλαβαίνει όχι μόνο ο καρδιογνώστης Χριστός, που δεν του διαφεύγει τίποτε, αλλά και οι απλοί άνθρωποι του λαού. Και αυτομάτως προκαλείται στη συγκέντρωση μια ατμόσφαιρα εκρηκτική.  Αλλ’ ο Κύριος προλαβαίνει και τη μεταβάλλει σε ατμόσφαιρα θαυμασμού.

Συγκεκριμένως εξιστορείται στο ανάγνωσμα ότι μια μέρα, χωρίς να προσδιορίζεται ποια, πάντως στην αρχή της δημοσίας του δράσεως, ο Ιησούς δίδασκε στα πλήθη. Και ήρθαν και κάθισαν μπροστά σε καθίσματα, που τους προσφέρθηκαν, φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι. Είχαν καταφθάσει από διάφορα χωριά της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας και από την Ιερουσαλήμ (17). Αλλ’ , όπως είπαμε, η παρουσία τους δεν φαινόταν τυχαία.

Ο Κύριος όμως, παρά τη στημένη παγίδα, διατηρούσε τη νηφαλιότητά του. Αυτό φαίνεται και από το ότι, όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής, μέσα στον Ιησού υπήρχε ετοιμοκίνητη ιαματική δύναμη για θεραπεία όλων των ασθενών, που πήγαν να θεραπευθούν.

Την ώρα εκείνη λοιπόν κάποιοι άντρες που κουβαλούσαν στα χέρια τους μαζί με το κρεββάτι του έναν με παράλυση, επιχειρούσαν να τον βάλουν μέσα στο σπίτι και να τον αφήσουν μπροστά στο Χριστό (18).

Ο Κύριος δίδασκε προφανώς μέσα στο σπίτι, ενώ κι ο έξω χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο. Τέλος πάντων, επειδή, λόγω κοσμοσυρροής, δεν βρήκαν  δίοδο να περάσουν, έκαναν κάτι πρωτότυπο και θεαματικό.

Ανέβηκαν στην ξύλινη ταράτσα, που τη χρησιμοποιούσαν τότε όλοι σαν λιακωτό, και στη συνέχεια από εκεί προχώρησαν στη στέγη, στα κεραμίδια. Αφαίρεσαν τα κεραμίδια από ένα μέρος της στέγης και κατέβασαν με σχοινιά τον παράλυτο προφανώς μαζί με το κρεββατάκι του στη μέση, μπροστά στον Ιησού (19).

Ο Χριστός, βλέποντας την πίστη του αρρώστου και των φορέων του, ότι οι κόποι τους δεν θα πάνε χαμένοι, αλλά σίγουρα θ’ αμειφθούν, είπε στον παράλυτο·

-Βασανισμένε και πονεμένε άνθρωπε, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου (20).

Στο σημείο αυτό θίχτηκαν οι παρόντες γραμματείς και φαρισαίοι και έλεγαν με τη σκέψη τους· Ποιος είναι αυτός που λέει βλασφημίες; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός από το Θεό; (21).

Εδώ εκδηλώνεται η κακή τους προαίρεση. Πριν να δουν τη συνέχεια, πήραν αρνητική θέση. Ενώ είχαν δει πριν και άλλα σημεία του Χριστού, έμειναν απαθείς. Ζητούσαν αφορμή, η οποία να συγκροτεί εναντίον του κατηγορία, και τη βρήκαν. Ως τέτοια θεώρησαν το λόγο του Χριστού, επειδή ήξεραν από το Νόμο του Μωϋσέως ότι μόνο ο Θεός έχει δικαίωμα συγχωρήσεως αμαρτιών. Άρα ο Ιησούς, κατά το στενόκαρδο σκεπτικό τους, οικειοποιήθηκε κάτι θεϊκό, διαπράττοντας βλασφημία.

Αντί να διερωτηθούν· Μήπως έχουμε παρουσία Θεού μπροστά μας; μήπως πρέπει να τον παραδεχτούμε κι εμείς, όπως ο λαός, ότι είναι απεσταλμένος του Θεού; Αυτά τα θαυμαστά που κάνει διαβάζουμε στις Γραφές ότι θα τα κάνει ο ερχόμενος Μεσσίας. Μήπως είναι ο Μεσσίας; Τίποτε απ’ όλ’ αυτά· είχαν μέσα τους κακία και δεν μπορούσαν να κάνουν καλοπροαίρετες σκέψεις.

Ο Ιησούς βέβαια κατάλαβε τον προσποιητό σκανδαλισμό τους, και απευθυνόμενος προς αυτούς τους ρωτάει.

-Γιατί σας περνούν τέτοιες σκέψεις από το μυαλό; τί είναι πιο εύκολο να πω; Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου, ή να πω, Σήκω και περπάτα; Για να δείτε λοιπόν ότι ο υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη, είπε στον παράλυτο·

-Σ’ εσένα λέω· Σήκω επάνω, στηρίξου στα πόδια σου, και αφού πάρεις στα χέρια σου το κρεββατάκι σου, πάνω στο οποίο ήσουν μέχρι τώρα ξαπλωμένος, πήγαινε στο σπίτι του δοξάζοντας το Θεό. Και καταλήφθηκαν όλοι από έκσταση και φόβο και δόξαζαν το Θεό· έλεγαν ότι σήμερα είδαμε παράδοξα και υπερφυσικά πράγματα (22-26).

Η συγχώρηση αμαρτιών, ως γνωστόν, γίνεται αοράτως· δεν φαίνεται. Η θεραπεία όμως της παραλύσεως φαίνεται. Για να μη μείνει αμφιβολία σε κανέναν ότι η συγχώρηση δεν ήταν πραγματική, ο Κύριος έκανε και τη θεραπεία, η οποία απέδειξε τη διπλή εξουσία του, της συγχωρήσεως αμαρτιών και της ιάσεως ασθενών. Και τα δυο δεν μπορούσαν να γίνουν από άνθρωπο. Μόνο ο Θεός τα κάνει. Άρα ο Ιησούς, που έχουν μπροστά τους, είναι ο Θεός.

Μηνύματα· Πρώτον, η καλή προαίρεση είναι το παν για τη σωτηρία μας. Ας κάνουμε συχνά το σχετικό κοντρόλ κι ας αποκεφαλίζουμε μέσα μας τυχόν «κεφαλάκια» κακής προαιρέσεως. Και ένα ερώτημα· Δεν θα ήταν φρόνιμο πριν να καταφύγουμε σε γιατρούς για σωματική ασθένεια, να παραδεχτούμε ότι πιθανώς ν’ ασθενούμε για τα αμαρτήματά μας;  Και άρα η προσφυγή μας στη μετάνοια δεν θα έπρεπε να προηγείται;  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ψυχική μας θεραπεία θα διευκολύνει και τη σωματική μας ίαση.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης