Μια μοναδική συνάντηση

 Ζήτησα τα κλειδιά του δωματίου και από τη ρεσεψιόν με πληροφόρησαν πως  ο "συγκάτοικός" μου είναι πάνω. Ανεβαίνοντας, ευχόμουν να βρω ένα πρόσωπο που θα ταίριαζε στα προσωπικά μου ενδιαφέροντα, όπως είναι λογικό. Αντίκρυσα έναν νεαρό που διάβαζε και με κοίταξε με ευθύβολο και ερευνητικό βλέμμα. Προφανώς, είχε κάνει κι αυτός παρόμοιες σκέψεις και είδε μπροστά

του έναν μεγαλύτερο "συγκάτοικο". Μας χώριζαν 12 χρόνια και αυτός στα 35 του, ενδεχομένως προβληματίστηκε για την ποιότητα της διήμερης συμβίωσης.
Ένα Συνέδριο με θέμα τη "Λαϊκή Επιμόρφωση" και τον "Απόδημο Ελληνισμό", στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1984, ήταν η αιτία αυτής της σκηνής. Οι συστάσεις, αποκάλυψαν μια ευχάριστη σύμπτωση και δημιούργησαν κλίμα εγκαρδιότητας.  -Λέγομαι Σπύρος Παπουτσής και συμμετέχω στο Συνέδριο για λογαρισμό της Νομαρχίας Ροδόπης. - Κι εγώ Μίμης Σουλιώτης για τη Νομαρχία Φλώρινας. Αντιλήφθηκε αμέσως την έκπληξη και τη χαρά που είχαν τυλίξει το πρόσωπό μου, στο άκουσμα Φλώρινα και η συζήτηση που ακολούθησε ήταν ατέλειωτη.

Το Συνέδριο που ήταν σοβαρό και ενδιαφέρον, αφού συμμετείχαν εκπρόσωποι του Παγκόσμιου Απόδημου Ελληνισμού, περιήλθε σε δεύτερη μοίρα - άλλωστε ήταν η ώρα της μεσημεριανής ανάπαυσης - και η Φλώρινα ήταν ιδανική ανταμοιβή για την παράκαμψη μιας ανούσιας ραστώνης. Ο νεαρός Μίμης, είχε ξεπεράσει τις προσδοκίες μου και τα θέματα πολυποίκιλα και ανεξάντλητα εναλλάσσονταν, χωρίς εμπόδια και χασμωδίες, αφού όλα εναρμονίζονταν σε έναν περίτεχνο ιστό. Μας συνέδεαν και κάποια στοιχεία που έδιναν απεριόριστο ορίζοντα στη συζήτησή μας. Η υπηρεσιακή μου ιδιότητα, ως Προϊσταμενου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων της Νομαρχίας συνέπλεε με τα προσωπικά του ενδιαφέροντα, αφού, εκτός από τα θέματα της "Λαϊκής Επιμόρφωσης" είχε έντονη δραστηριότητα στα ΜΜΕ. Ήταν, επίσης και εκδότης "Τοπικής Εφημερίδας".

Μοιραστήκαμε δυο βραδιές το δωμάτιο μαζί και μια αγρυπνία, που έχει αποτυπωθεί στη συνείδησή μου, ως πνευματική μαγεία. Αυτή η μοναδική και ευτυχής συνάντηση με τον αείμνηστο Μίμη Σουλιώτη, συνέτεινε στο να παρακολουθώ, ανελλιπώς, την προσωπική του εξέλιξη, η οποία ήταν θαυμάσια, αλλά και αποκύημα μιας ολοκληρωμένης παιδείας και μιας θείας δωρεάς, την οποία αξιοποίησε υπεύθυνα και με κάθε επιβαλλόμενη επιμέλεια.
Δύο στοιχεία της προσωπικότητάς του νιώθω την ανάγκη να υπογραμμίσω  και να μην ταράζω περαιτέρω τα όνειρα, που στον "αιώνιο"  ύπνο του, σίγουρα, θα συνεχίζουν τις πνευματικές  αναζητήσεις.

 - Έχω ανιδιοτελείς μαρτυρίες από φοιτητές του για την απεριόριστη αγάπη και αφοσίωση  που είχε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα και αυτό σήμερα θεωρείται, δυστυχώς, ζητούμενο.
-Το σημαντικότερο, βέβαια, η παρουσία του στον Πανελλήνιο Τύπο, με την οποία προσέδιδε κύρος στο Πανεπιστήμιό μας. Μια παρουσία άξιου πανεπιστημιακού άνδρα, περιβεβλημένου με σοβαρή πνευματική προίκα, την οποία, αφειδώλευτα, προσέφερε για το καλό της κοινωνίας, ενώ με μοναδική δεξιοτεχνία σμίλευε ιδέες και οράματα, παρουσιάζοντας παράλληλα όλο το φάσμα των ιδεολογιών, με τρόπο έμμεσο, ώστε ο αναγνώστης να βγάζει τα προσωπικά του συμπεράσματα, αλλά και να προβληματίζεται, χωρίς φανατισμό και πάθος. Διότι, ο πανεπιστημιακός δάσκαλος στην κοινωνική του παρουσία είναι ποδηγέτης και όχι υπηρέτης των προσωπικών του προτιμήσεων.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ