Προς τους φίλους Διευθυντές και όλους τους συναδέλφους
εκπαιδευτικούς
Παραίτηση από τη θέση του Διευθυντή του Γυμνασίου Αμμοχωρίου
Πάντα πίστευα σε μια διευθυντική θητεία με δημοκρατικότητα, που θα
δίνει λόγο στα οράματα και τις πρωτοβουλίες των συναδέλφων, στις ιδιαιτερότητες
και τις κλίσεις των μαθητών. Πάντα πίστευα στον Διευθυντή που θα ξεπερνά
τις
τυπικότητες στοχεύοντας πέρα από παγερές γραφειοκρατίες, στη δημιουργία ενεργών
πολιτών.
Πάντα πίστευα ότι διοίκηση σημαίνει διορατικότητα, πρωτοπορία,
συμμετοχή, συναδελφικότητα. Όταν ανέλαβα τη θέση του Διευθυντή του Γυμνασίου
Αμμοχωρίου ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα κατέληγα να γίνω ελεγκτής παρουσίας,
συντάκτης προγραμμάτων με επιφύλαξη, τιμητής των συναδέλφων, αποδέκτης
υποβιβασμών.
Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου ζητηθεί να συμπεριφέρομαι σαν ένας
στυγνός γραφειοκράτης με προσκόλληση στην απόλυτη τυπικότητα, αδιάφορος για την
δημιουργία κλίματος εκπαιδευτικής προσφοράς και καινοτομίας.
Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου ζητηθεί να βάλω απέναντί μου τον
σύλλογο, τον συνάδελφο, τον ίδιο μου τον «εαυτό», για να τον κατατάξω, ώστε να
τον καταστήσω εύκολη λεία όσων επιδιώκουν να έχουν διαθέσιμους «αριθμούς»,
διαθέσιμα «νούμερα» για καρατόμηση.
Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα επιβάλουν εξωτερικούς κριτές των αποφάσεων
Διευθυντή και συλλόγου οι οποίοι θα αρνούνται να αποδεχθούν τις προτάσεις του.
Ποτέ δεν θεώρησα ότι η επιλογή μου σε κάποια θέση, ως Διευθυντής, Σχολικός
Σύμβουλος ή Διευθυντής Διεύθυνσης θα με διαφοροποιήσει από τους συναδέλφους
μου.
Φτάνει πια συνάδελφοι Διευθυντές, εμείς έχουμε τώρα τον λόγο, δεν
μπορούμε να γίνουμε οι τιμητές του «εαυτού» μας, οι κριτές των συναδέλφων μας,
οι εμπρηστές των συλλόγων. Γιατί όσο κι αν το πιστεύουμε, δεν θα γλυτώσουμε, θα
μας πετάξουν και εμάς, αφού πρώτα μας χρησιμοποιήσουν και μας αποξενώσουν από
τους δίπλα μας.
Τώρα είναι η δική μας ευθύνη. Ας γίνουμε ένα με τους συναδέλφους μας.
Ας σκεφτούμε ότι είμαστε σπλάγχνα από τα σπλάγχνα τους. Είμαστε και εμείς
εκπαιδευτικοί.
Πως μπορούμε να γίνουμε τιμητές και αίτιοι της μισθολογικής καθήλωσης
και της πιθανής αποπομπής των συναδέλφων μας; Πως μπορούμε να κρίνουμε τον
συνάδελφο που αγωνίζεται, σε εποχές δύσκολες, με πάθος αλλά και πόνο, για
τους μαθητές του και τα παιδιά μας; Η παιδεία θέλει όραμα, θέλει πάθος, θέλει
αγάπη, θέλει θυσία, θέλει δημιουργικότητα. Η παιδεία είναι πάντα δημοκρατική.
Δεν μπορεί να αποδώσει σε καθεστώς φόβου, έντονης υποκριτικότητας, προσωπικής
κατάθλιψης, καθημερινού καταναγκασμού.
Άλλωστε ποιος είναι ο ρόλος μας; Διευθύνω εκπαιδευτικούς, διευθύνω
σχολείο, σημαίνει οραματίζομαι, δημιουργώ συνθήκες, διευκολύνω,
συν-εργάζομαι, διευρύνω τους ορίζοντες, διαλέγομαι. Διευθύνω
σχολείο δεν σημαίνει διατάζω, διαιρώ, υποτάσσω, αναγκάζω, απειλώ, φοβίζω.
Σήμερα μου στερούν τη δυνατότητα να συνδιοικώ με το σύλλογο, μου
στερούν τη δυνατότητα να δημιουργώ, μου στερούν τη δυνατότητα να έχω
οράματα, μου στερούν τη δυνατότητα να αποφασίζω, μου στερούν τη δυνατότητα να
αισθάνομαι συνάδελφος.
Δεν διαφέρω από τους καθημερινούς μου συντρόφους. Αυτούς που καθημερινά
δίπλα μου αγωνίζονται και προσφέρουν. Δεν μπορώ να ανεχτώ ένα σχολείο κομμάτι
της γραφειοκρατίας, όπου ελέγχουν την παραμικρή μας κίνηση, όπου
πρωτοβουλία σημαίνει παράπτωμα, όπου κάθε τι πρέπει να καταγράφεται.
Διοικώ (τι λέξη κι αυτή) ένα σχολείο όπου οι καθηγητές έρχονται για
μάθημα και μέρες που έχουν άδεια. Διοικώ ένα σχολείο όπου οι συνάδελφοι
προετοιμάζουν εκδηλώσεις απογεύματα και Σαββατοκύριακα. Διοικώ ένα σχολείο όπου
οι καθηγητές κάθονται παραπάνω χωρίς να τους το επιβάλλει κανείς. Διοικώ ένα
σχολείο όπου οι συνάδελφοι διδάσκουν επιπλέον ώρες από αυτές που φαίνονται στα
προγράμματα. Διοικώ ένα σχολείο όπου αισθάνομαι ότι αναπνέω, ότι χαίρομαι, ότι
μπορώ να ζω.
Σ’ αυτό λοιπόν το σχολείο δεν μπορώ να ανεχθώ να επιβληθούν
τυπικότητες, γραφειοκρατικές αστειότητες, καταπιεστικές διαταγές, ανελεύθερες
επιβολές. Δεν μπορώ να γίνω μέρος της διάλυσης. Γιατί η διάλυση θα αρχίσει μέσα
στο σύλλογο, από τη διχόνοια, την αντιπαλότητα, τον ανθρωποφάγο ανταγωνισμό.
Πέρα από όλα αυτά υπάρχει ένα επιπλέον προσωπικό μου δίλημμα, τώρα που
αρχίζει η αξιολόγηση. Μπορώ να είμαι ταυτόχρονα συνήγορος και εισαγγελέας;
Συνήγορος των συναδέλφων ως αιρετός στο ΠΥΣΔΕ και δικαστής τους στο σχολείο ως
Διευθυντής- αξιολογητής; Η έναρξη λοιπόν της αξιολόγησης το 2014 (μια
αξιολόγηση που σκοπό δεν έχει τη βελτίωση αλλά την κατάταξη και τον
εξοστρακισμό) δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω την παρουσία μου στη Διεύθυνση του
Γυμνασίου Αμμοχωρίου. Είναι η ώρα της επιλογής. Μέλημα και αγώνας μου είναι οι
συνάδελφοι. Από αυτούς εκλέχτηκα, αυτούς υπερασπίζομαι και σε αυτούς
απολογούμαι.
Για όλα τα προαναφερθέντα, με λύπη, έντονη στενοχώρια, μεγάλη
συναισθηματική φόρτιση αλλά και αίσθημα ευθύνης σας ενημερώνω ότι υπέβαλα
αίτηση- παραίτησης από τη θέση του Διευθυντή του Γυμνασίου Αμμοχωρίου,
παραμένοντας ως αιρετός στο ΠΥΣΔΕ Φλώρινας για να υπερασπιστώ τα δικαιώματα των
συναδέλφων μου.
Το σχολείο των αγέλαστων «προσώπων», των μαυροντυμένων «εισαγγελέων»,
των απόμακρων «δικαστών», των ποταπών κολάκων, που επιχειρείται σήμερα να
επιβληθεί, δεν μου ταιριάζει. Γι αυτό και δεν μπορώ να το διευθύνω. Δεν
αισθάνομαι «ικανός» να διευθύνω ένα τέτοιο σχολείο. Δεν μπορώ να διευθύνω
παραβλέποντας τα οράματά μου, τη συνείδησή μου, τον λόγο μου, μόνο και μόνο για
να διατηρήσω τη θέση μου.
Ξέρω ότι στενοχωρώ τους καθημερινούς μου, στο Γυμνάσιο Αμμοχωρίου,
συντρόφους. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να ξαναζήσω ότι έζησα μαζί τους. Ας με
συγχωρέσουν, δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι δεν είμαι τίποτε
άλλο παρά ένα γρανάζι της κρατικής μηχανής. Μιας μηχανής αν-αίσθητης, αυστηρά
αριθμολάγνας, αδιάφορης για το άλλο «πρόσωπο», το ανθρώπινο «πρόσωπο», που
υποφέρει και αγωνιά. Άλλα ήταν τα οράματά μου, άλλες οι ελπίδες μου, άλλη η «αγάπη»
μου, για ένα σχολείο δημιουργίας, συναδελφικότητας, ελπίδας. Αυτό το σχολείο
έζησα μαζί τους, στη ζεστασιά τους, στο καθημερινό αγώνα τους, στην ακούραστη
αγάπη τους, στις αμέτρητες ώρες προσφοράς τους, στη κατανόηση των λαθών μου και
γι αυτό από τα βάθη της καρδιάς μου τους ευχαριστώ.
Καπαρός Βαγγέλης
Αιρετός ΠΥΣΔΕ Φλώρινας,
Διευθυντής Γυμνασίου Αμμοχωρίου
Μπράβο! Μπράβο! Μπράβο!....
ΑπάντησηΔιαγραφήυποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής σου, της παιδείας και της κουλτούρας σου!!!
θα τα χαράξω στην καρδιά μου !
"Η παιδεία είναι πάντα δημοκρατική. Δεν μπορεί να αποδώσει σε καθεστώς φόβου, έντονης υποκριτικότητας, προσωπικής κατάθλιψης, καθημερινού καταναγκασμού".
Εύγε κ. Καπαρέ!! Είστε μια ακτίδα φωτός στο άθλιο σκοτάδι που ζούμε!! Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω το ΗΘΟΣ σας. Εύχομαι η συμπεριφορά σας, να παραδειγματίσει κάποια "ανθρωπάκια" που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, σαν διευθυντές, πρόεδροι, διοικητές και λοιπά αξιώματα. Επίσης θα ήθελα για όλους αυτούς να προσθέσω το παρακάτω αρχαίο γνωμικό του Αγάθωνα: "Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει και τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο αποτελεί πραγματικό στολίδι ήθους και ευσυνειδησίας, το παράδειγμά σας κ. Καπαρέ "φωτίζει" το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει κάθε τίμιος εκπαιδευτικός που θέλει να παίξει το ρόλο του παιδαγωγού, τιμάει σε όλο της το νόημα τη λέξη "δάσκαλος".
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ τιμή μου που υπήρξα μαθητής σας!
Τζώτζης Βασίλης
Μπράβο σου, Βαγγέλη. Μας ξεπέρασες όλους. Μακάρι όλοι μας να είχαμε το ήθος και το σθένος σου. Καλή δύναμη στη συνέχεια του έργου σου και καλή δύναμη σε όλους μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Κυριακού
Μας συγκίνησες, Συνάδελφε !!!!
ΔιαγραφήΠλασμένος από εκείνη τη μαγιά που συστατικό της είναι η συναδελφοσύνη.
Καλή δύναμη σε όλους
Ο κύριος αυτός που απεχθάνεται τη λέξη "διοικώ" καλά κάνει και παραιτείται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπρεπε πολύ νωρίτερα να το είχε κάνει!
Ένας λόγος φορτισμένος συναισθηματικά με άφθονο μελό σε παραπέμπει κατευθείαν στο λαϊκισμό. Διαβάζοντας το κείμενο, αντιλαμβάνεσαι ότι οι εκφοβιστικές κραυγές είναι στην πραγματικότητα η υπεράσπιση του κατεστημένου. Η υπεράσπιση των βολεμένων, που προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα προνόμια. Αρνούνται την αξιολόγηση, όταν όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες αξιολογούνται για τις υπηρεσίες ή τα αγαθά που προσφέρουν. Ο αγρότης ή ο κτηνοτρόφος δεν αξιολογούνται για την παραγωγή των φυτικών και ζωικών προϊόντων τους; Δεν καταλαβαίνω γιατί την αρνούνται, ενώ θα έπρεπε να ομιλούν για το πώς η διαδικασία θα γίνει πιο αντικειμενική και με διαφάνεια. Αντί αυτού εμφανίζονται υπερασπιστές ενός χρεοκοπημένου συστήματος που έριξε την παιδεία στα τάρταρα. Δεκαέξι θέσεις πιο κάτω οι επιδόσεις των μαθητών στην παγκόσμια κατάταξη. Επιμένουν να αντιλαμβάνονται ότι τα σχολεία υπάρχουν πρώτα για αυτούς και μετά για τους μαθητές. Επιμένουν ακόμη να μιλάνε την «προοδευτική» γλώσσα άλλων ανέμελων εποχών καλοπέρασης, με την ελπίδα ότι τον λογαριασμό θα το πληρώσει κάποιος άλλος. Έπρεπε να καταρρεύσουμε οικονομικά, ώστε οι δανειστές να επιβάλουν στη χώρα μας μια σύγχρονη, πραγματική εκπαίδευση με στόχο τις αγορές. Οι συνδικαλιστές τώρα πλέον σαν ιδεολογία και σαν πρακτική είναι έκτος τόπου και χρόνου. Τα προνόμια ενός πελατειακού κράτους που απολάμβαναν τελείωσαν. Απομένει πλέον να τους συλλυπηθούμε στον πόνο και στο θρήνο τους για την Αλεξάνδρεια του Καβάφη που χάνουν ανεπιστρεπτί…
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω για τα υπόλοιπα, ισως να έχεις δίκιο, αλλα για το "Έπρεπε να καταρρεύσουμε οικονομικά, ώστε οι δανειστές να επιβάλουν στη χώρα μας μια σύγχρονη, πραγματική εκπαίδευση με στόχο τις αγορές." έχεις απόλυτο άδικο. Σήμερα η εκπαίδευση δεν είναι κανένα απο τα τρία που αναφέρεις ούτε κινείται προς αυτή τη κατεύθυνση. Η εκπαίδευση την εποχή του μνημονίου είναι η προσωποποίηση του "ο,τι νά'ναι" για να βγεί τουλάχιστον η χρονιά με ελλιπέστατους πόρους.
ΔιαγραφήΚαι αν είναι να έχει στόχο τις αγορές και μόνο τότε καλύτερα κιόλας γιατι στόχος της εκπαίδευσης δεν πρεπει να είναι μόνο οι δεξιότητες αλλα πρωτίστως η διάπλαση χαρακτήρα και ήθους και η κοινωνικοποίηση.
Αγαπητέ/ή 5:07 μ.μ σωστό θα ήταν να είχε γραφεί «να επιβάλλουν» με την έννοια της έμμεσης πίεσης, ώστε η χώρα μας να προσαρμόσει την εκπαίδευση προς τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι η Τρόικα μόνο μετράει και δεν ζητάει. Την ενδιαφέρει μόνο να μην υπάρχει έλλειμμα το 14. Αυτό θα πρέπει να το πετύχουν οι κυβερνώντες με αποτελεσματικό φοροεισπρακτικό μηχανισμό έντιμο και καθαρό που δεν κινείται με βήματα χελώνας, με πάγωμα των συντάξεων στα 50 οι οποίες απορροφούν παχυλά εφάπαξ, με απομάκρυνση διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων κ.α (είναι κάποια που προτείνω και εσύ μπορείς να συμπληρώσεις…).
ΔιαγραφήΘέλω να σου επισημάνω ότι το μέγεθος των δαπανών για την παιδεία δε σημαίνει και σε καμία περίπτωση καλύτερη εκπαίδευση. Παράδειγμα πολλές αναπτυσσόμενες χώρες (Τανζανία, Νεπάλ, Ιορδανία, Αγκόλα κ.α) αύξαναν ετησίως κατά 4% τις δαπάνες για την παιδεία τους και δεν φάνηκε να αλλάζει κάτι ούτε στις υποδομές, ούτε στο περιεχόμενο και μοναδικός στόχος ήταν να ικανοποιηθούν τα συνδικάτα και τα στελέχη. Στο Νεπάλ το 75% των καθηγητών δεν ήταν ούτε στη θέση να περάσει τις εξετάσεις που ετίθεντο για τους μαθητές! :Απολάμβαναν μόνο το χρήμα, το νεποτισμό και την έλλειψη αξιοκρατίας. Αντίθετα στη Σιγκαπούρη με τρομερές περικοπές, πειθαρχία και σοβαρότητα προχώρησαν οι μεταρρυθμίσεις, ώστε οι μαθητές της χώρας αυτής να πιάνουν τα πιο υψηλά στάνταρτ σε όλα τα μαθήματα παγκοσμίως
Δυστυχώς στο δακρύβρεχτο κείμενο του καθηγητή δεν υπάρχει καμία αγωνία για το σχολείο της μέσης εκπαίδευσης που έχει αφεθεί στη μοίρα του και συνεχίζει να μοιράζει χαρτιά και μόρια για το πανεπιστήμιο με τα φροντιστήρια να σηκώνουν το κύριο βάρος και την παπαγαλία να είναι το βασικό κριτήριο εισαγωγής. Δεκαέξι θέσεις πιο κάτω οι Έλληνες μαθητές στην παγκόσμια κατάταξη και ίχνος ντροπής από τους συνδικαλιστές.
Καμία πρόταση από το κ. καθηγητή για το μέλλον του σχολείου: την έρευνα και τεχνολογία, την κριτική σκέψη αντί της παπαγαλίας, την αφοσίωση σε στόχους, την εργασιακή πειθαρχία, την αίσθηση χρέους και σεβασμού των εμπλεκόμενων προς όλα τα μέλη της κοινωνίας, την εξειδίκευση στις νέες γνώσεις, στην καινοτομία, στο πολυπολιτισμικό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, στη σύνδεση με την κοινωνία και της ανάγκες της.
Οι συνδικαλιστές «βγάζουν σπυριά», όταν ακούνε να προσαρμοστεί η εκπαίδευση στις ανάγκες της αγοράς και το θεωρούν υποτιμητικό λες και θα μπορούσε να γίνει το αντίστροφο (η αγορά να προσαρμοστεί στην εκπαίδευση!) Το βλέπουμε στην καθημερινότητα: η αγορά έχει ανάγκη από υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους κ.α Υπάρχει πληθώρα πτυχιούχων (φιλόλογοι, κοινωνιολόγοι, δικηγόροι κ.α) και επειδή σταμάτησαν οι διορισμοί το πτυχίο τους έχει καταστεί σχεδόν άχρηστο.
Οι συνδικαλιστές οχυρώνονται πίσω από το δημοσιοϋπαλληλικό χαρακτήρα-όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι- και ζητούν τα κεκτημένα και να μην αλλάξει τίποτα. Βαθύτατα συντηρητικοί με προοδευτικό όμως λόγο.
Δυστυχώς οι περισσότεροι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν έχουν τη θέληση να απομονώσουν τους υπαλλήλους που βλάπτουν την υπηρεσία. Οι συνδικαλιστές τους θέλουν όλους και νοιάζονται για όλους, αλλά προπάντων για τη ψήφο τους. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για προπόνηση στη δημαγωγία και στο λαϊκισμό, ώστε αύριο να δηλώσουν έτοιμοι να δώσουν λύση και στα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας από άλλα βέβαια πόστα.
Προτιμούν τη συντεχνιακή λογική περί αλληλεγγύης και συναδελφικότητας, από το πραγματικό ενδιαφέρον και το σεβασμό προς τον Έλληνα φορολογούμενο, από τις εισφορές του οποίου όλοι αυτοί αμείβονται και αν αυτές δεν φτάνουν από τη συνδρομή της Τρόικας που με περισσή ευκολία και πάλι αυτοί τη βρίζουν…
΄΄Ο αγρότης ή ο κτηνοτρόφος δεν αξιολογούνται για την παραγωγή των φυτικών και ζωικών προϊόντων τους; ΄΄. Όταν ο καιρός δεν είναι ευνοϊκός αξιολογείται ο αγρότης ως άχρηστος ; Γιατί αυτό ακριβώς θέλει να περάσει η κυβέρνηση με την αξιολόγηση.
ΔιαγραφήΚαι τώρα σειρά έχουν οι παραιτήσεις με επιστολές και οι διαχειριστές των πολυκατοικιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν κι αυτοί οι Άνθρωποι, ευτυχώς, Θεέ μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο μικροί δείχνουν τώρα κάποιοι μπροστά σου συνάδελφε! Σε ευγνωμονούμε πραγματικά...
Κύριε Καπαρέ, αναγνωρίζοντας τις ευαισθησίες σου και σέβομαι τους λόγους που επικαλείσαι, όμως θα διαφωνήσω με τη παραίτησή σου! Θέλω να πιστεύω, ότι η παραίτησή σου δεν υποκρύπτει κάτι άλλο! Θα δούμε! Αυτοί που θα παραμείνουν ως δ/ντές, πως θα τους χαρακτήριζες; λχ προδότες, ή δειλούς, ή , ή , ή .....Δεν πιστεύω, ότι είσαι τόσο ευαίσθητος! Το αν συμβαίνει κάτι άλλο ή οχι θα το δούμε μάλλον πολύ σύντομα! Εξάλλου τα παλικάρια μάχονται από οποιοδήποτε μετερίζι και δεν πατάνε τα όπλα με τέτοιες δικαιολογίες! Το κείμενο αγγίζει λεπτές ευαίσθητες χορδές, αλλά όχι σκεπτόμενων ανθρώπων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού φίλε Βαγγέλη ζεις σε ένα τόσο ωραίο εκπαιδευτικό ίδρυμα με τόσους καλούς συναδέλφους, αξιολόγησέ το με άριστα και τους συναδέλφους σου με άριστα, επίσης!!! Γιατί να έρθει κάποιος άλλος και να "κάψει" σχολείο και συναδέλφους;
ΑπάντησηΔιαγραφήο Λεωνιδας με τους 300 του επεσαν μαχομενοι μεχρι ενος ... ο δε Σωκρατης ηπιε το κωνιο και δεν εφυγε νωριτερα ενω μπορουσε ..
ΑπάντησηΔιαγραφήοι ηθικοι ανθρωποι, τωρα που πρεπει να εξολοθρεφτουν ολα τα "λαμογια" δεν παραιτουνται αλλα αγωνιζονται ... ειδομεν ...
Αμφισβητώ σημαίνει: Δύναμαι να σκέπτομαι! Κύριε Καπαρέ, όπως βλέπεις, αμφισβητούνται οι δικαιολογίες της παραίτησης που επικαλείσαι! Όλι οι συνάδελφοί σου ψάχνουν τα ουσιαστικά αίτια της παραίτησης! Ίσως να έχεις κουραστεί, ίσως να βαρέθηκες, ίσως να έχεις να φέρεις σε πέρας άλλα πράματα πιό ....κερδοφόρα! Μη υποτιμάς του συναδέλφους σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή1ο. Ένας Διευθυντής Σχολικής Μονάδας, με οραματισμούς και πλείστες όσες δημοκρατικές διαθέσεις για το καλό του σχολείου του, ασφυκτιά κάτω από το πιεστικό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο, ενώ γνώριζε όταν υπέβαλε αίτηση για τη θέση του Διευθυντή, παραδόξως τώρα δηλώνει, ότι ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι, ως Διευθυντής, θα αντιμετώπιζε ... ένα σωρό αρνητικά πράγματα. Ήταν και αιρετός στο ΠΥΣΔΕ, που σημαίνει ότι επισκεπτόταν τα σχολεία για να αφουγκράζεται τα προβλήματα των συναδέλφων του και των σχολείων, αφού ως αιρετός εργαζόταν το μισό από το προβλεπόμενο ωράριο. Με έναν ανούσιο βερμπαλισμό και με συναισθηματικές εξάρσεις, που δεν συνάδουν με το κύρος και το ρόλο ενός αξιωματούχου παιδαγωγού, αφού από αυτόν η κοινωνία προσμένει τη συμβολή του στη διάπλαση της νέας γενιάς και στη διαμόρφωση ενός στιβαρού φρονήματος, σε βαθμό μεγαλύτερο από ότι από τον απλό εκπαιδευτικό, τα τονίζει όλα αυτά. Διότι, όταν ένας υπάλληλος επιδιώκει την υπηρεσιακή του αναβάθμιση και μάλιστα σε δύο αλληλοσυγκρουόμενους ρόλους, όπως ο ίδιος υπογραμμίζει, σημαίνει ότι είναι προικισμένος με ξεχωριστές τυπικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις. Και πολύ περισσότερο ένας εκπαιδευτικός, η αποστολή του οποίου θεωρείται λειτούργημα. Και τώρα, λοιπόν, με μια σπαραξικάρδια επιστολή, μας πληροφορεί ότι εγκαταλείπει το ένα αξίωμα, διότι δεν μπορεί να είναι συνήγορος και εισαγγελέας. Επειδή όφειλα να έχω σαφή ενημέρωση για το έργο του συγκεκριμένου Διευθυντή, αφού του ασκώ κριτική επώνυμα, αλλά και εκτιμώντας το πάθος του που ξεχειλιζει στην επιστολή, διάβασα την ιστοσελίδα του σχολείου, με την πεποίθηση πως θα συναντήσω πλούσια δραστηριότητα. Και πληροφορήθηκα ότι η τελευταία ενημέρωση έγινε τον Απρίλιο του 2012 και από τότε αναμένεται η νέα ιστοσελίδα, όπως αναγράφει η υπόδειξη. Και όλα αυτά στην εποχή του απόγειου της διαδικτυακής λειτουργίας. Αλλά, για τις παραλείψεις, όπως είναι γνωστό, υπάρχουν αμέτρητες δικαιολογίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή2ο. Ενθουσιασμένοι οι ένθερμοι χειροκροτητές από μια πράξη ανέξοδη, αδιέξοδη και χωρίς κανένα θετικό αντίκρισμα, αλλά όμως ηρωϊκή, του απονέμουν τα εύσημα και εύχονται να υπάρξουν και μιμητές. Διερωτάται κανείς, εφόσον δαθέτει ίχνη ψυχραιμίας, ποιό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα; Θα οφεληθεί η παιδεία, θα καταρρεύσει το κράτος, θα γίνει λαϊκή επανάσταση, θα καταργηθεί η Διοίκηση στα σχολεία; Τί μπορεί να συμβεί; Απλώς ο κύριος Διυθυντής θα εξασφαλίσει και άλλη μια (τουλάχιστον) θητεία ως αιρετός. Και επειδή είμαι ή πιο σωστά ήμουν από το ίδιο συνάφι, θυμίζω πως δεν ήθελα να εμπλέξω τους αναγνώστες με τις προβλεπόμενες από τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα διαδικάσίες, τις οποίες, βέβαια, γνωρίζει ο κύριος Διευθυντής. Πότε δηλαδή και πώς γίνονται οι παραιτήσεις.
Καταλήγω με την επισήμανση, πως υπάρχουν ηρωϊκές πράξεις, αλλά αυτές ταιριάζουν σε πραγματικούς ήρωες. Μπορεί ένας δημόσιος υπάλληλος να παραιτηθεί από την υπηρεσία του και να αναζητήσει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ή στο εξωτερικό, όπως συμβαίνει με χιλιάδες νέους, δυστυχώς, με πλούσια τυπικά προσόντα.
Άσχετο Υ.Γ. Libertan. Εκ των υστέρων διάβασα το τελευταίο σου σχόλιο. "Απελευθερωμένους" εννοούσα, επικριτικά, αυτούς που νομίζουν ότι με χυδαίο λεξιλόγιο - και μόνο - καθίστανται απελευθερωμένοι. Δεν μιλούσα επί της ουσίας. Το τηλέφωνό μου για σένα: 2531036233 Σπύρος Παπουτσής
Η παρέμβασή σας κ. Παπουτσή ήταν πολύ διαφωτιστική, -χωρίς αναφορές σε διατάξεις νόμων- , φώτισε εξειδικευμένες πλευρές του έργου των συνδικαλιστών. Το ότι μπορούν να παντρεύουν δυο διαμετρικά αντίθετα καθήκοντα τους είναι απόρροια, το ότι υπήρξαν τα χαϊδεμένα παιδιά των κομμάτων που κυβέρνησαν μέχρι τώρα, μέσα από το σύστημα των πελατειακών σχέσεων που καλλιεργήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Εξίσου περίεργη είναι και η σχέση αλληλοϋποστήριξης που καλλιέργησαν μεταξύ τους οι συνδικαλιστές από διαφορετικά κομματικά στρατόπεδα και αυτό αποδεικνύεται από την κοινή γλώσσα για τα κεκτημένα και από το κίνδυνο του φιλελευθερισμού που στο διάβα του θα σαρώσει τα πάντα, λες και ακούς ανακοινώσεις από τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης της δεκαετίας του 70.
ΔιαγραφήΔεν χρειάζονται σήμερα επαναστάσεις. Όχι αγώνες για τη συντήρηση του παρελθόντος, Όχι αγώνες λαϊκισμού.
Χρειάζονται δημιουργικοί και προοδευτικοί αγώνες, για να αλλάξουμε την πραγματικότητα και όχι να διατηρήσουμε το παρελθόν.
Κύριοι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης, εκτός από την κλάψα που ρίχνετε για τα κεκτημένα σας και για το παρελθόν –που δεν θα ξανάρθει ποτέ- δεν ρίχνετε και καμιά ιδέα για το μέλλον του σχολείου;
Υ.Γ Θα κρατήσω το τηλέφωνό σας κ. Παπουτσή και είναι μεγάλη τιμή για μένα η επικοινωνία μου με έναν άνθρωπο της κοινής λογικής που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο τόπος, μέσα στην παραζάλη του παραλογισμού που κυριαρχεί. Σας υπόσχομαι ότι θα επικοινωνήσουμε. Προς το παρόν θα κρατήσω την ανωνυμία. Πάντως ξέρω ότι είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε στα σχόλια μας αυτό θα γίνει σε κόσμιο και πολιτισμένο πλαίσιο. Σας ευχαριστώ πολύ.