Το Σχολείο του Κιτς

                

Γράφει η Φοίβη

Είναι βασικό στοιχείο στο χαρακτήρα μου σαν ανθρώπου να ψάχνω παντού για σημαντικές ερμηνείες. Το κάνω αυτό και με τα μικρότερα πράγματα στη ζωή μου..., δεν θα το κάνω με τα μεγαλύτερα?  Η φροντίδα της ψυχής δεν είναι ένας τρόπος βελτίωσης του εαυτού μας ούτε μια διαδικασία που θα μας απελευθερώσει από τα προβλήματα και τους πόνους της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτά ενδιαφέρουν την προσωρινή, ηρωϊκή, προμηθεϊκή ζωή. Η φροντίδα της ψυχής
αγγίζει μια άλλη διάσταση που δεν είναι καθόλου αποκομμένη από τη ζωή, αλλά δεν ταυτίζεται με την επίλυση προβλημάτων η οποία καταλαμβάνει τόσο μεγάλο μέρος της συνείδησής μας.

Για την ψυχή, η μνήμη είναι σημαντικότερη από το σχεδιασμό, η τέχνη πιο επιτακτική από τη λογική και η αγάπη πιο ικανοποιητική από την κατανόηση. Φροντίζουμε για την ψυχή τιμώντας απλώς τους τρόπους έκφρασής της, δίνοντας χρόνο και ευκαιρία να μας αποκαλυφθεί και ζώντας με έναν τρόπο που καλλιεργεί το βάθος, την εσωτερικότητα και την ποιότητα μέσα στην οποία ανθεί. Η ψυχή είναι ο μόνος σκοπός και το τέλος της  και η φροντίδα της με βοηθάει να καταλάβω γιατί ο κόσμος θα 'πρεπε να είναι όπως είναι, όχι μόνο με την ομορφιά του αλλά και με την ασχήμια του. Η, γιατί θα' πρεπε να' μαι όπως είμαι, όχι μόνο με την ευγένειά μου αλλά και με την ευτέλειά μου και γιατί θα 'πρεπε ν’αγαπώ τους άλλους, βεβαιώνοντας την αιώνια αξία τους. Δίχως την φροντίδα της ψυχής δεν μπορώ να δω άλλη ερμηνεία για όλα αυτά. Η φροντίδα της ψυχής με ικανώνει ν’αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, να τα βλέπω σαν ένα σύνολο αρμονικό, μ’ένα τρόπο που τίποτε άλλο δεν μπορεί να μου δώσει.

Σε μια επιστολή σχετικά με το ζήτημα της διάπλασης της ψυχής που απευθυνόταν στον αδελφό του Τζορτζ, ο Κιτς περιγράφει τη διαδικασία του μετασχηματισμού του κόσμου σε ψυχή με την εικόνα ενός σχολείου: «Θα ονομάσω τον κόσμο Σχολείο που ιδρύθηκε για να διδάξει ανάγνωση στα μικρά παιδιά – θα ονομάσω την ανθρώπινη καρδιά το αλφαβητάρι αυτού του Σχολείου – και θα ονομάσω την Ψυχή που βγήκε από αυτό το Σχολείο και το αλφαβητάρι του παιδί που έμαθε να διαβάζει. Βλέπεις πόσο απαραίτητος είναι ένας Κόσμος με Δυσκολίες και  προβλήματα για να διαπαιδαγωγήσει την Ευφυία και να την κάνει ψυχή?»

Τα όρια του ανθρώπου είναι εξαιρετικά πλατειά. Ο καθένας από μας ξέρει πολύ λίγα για τον αληθινό και βαθύ εαυτό του. Με τις εξωτερικές και εσωτερικές αντιληπτικές μας ικανότητες, με τη μνήμη μας και με τη δύναμη του ασυνήδειτου, εκτεινόμαστε πάνω από το διάστημα, απλωνόμαστε προς τα πίσω και προς τα εμπρός μέσα στο χρόνο και φτάνουμε πέρα από το χώρο και το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.

Τελικά η φροντίδα της ψυχής καταλήγει στη διαμόρφωση μιας ατομικότητας που ποτέ δε θα μπορούσε να προσχεδιαστεί η ίσως και να μην ήταν καν επιθυμητή. Φροντίζοντας την ψυχή μας, καθημερινά, βγαίνουμε από την πεπατημένη και αφήνουμε να αναδυθεί η ευφυία μας στην ολότητά της, γιατί «Μέσα στην καρδιά είναι απύθμενα βάθη». Ω ναι, τα πάντα υπάρχουν εκεί[!], μας λέει ο Ρουμί, - ποιητής του 13^ου αιώνα, – με τον δικό του ανεπανάληπτο τρόπο:

«Γεννήθηκες με δυναμικό.

Γεννήθηκες με καλοσύνη και πίστη.

Γεννήθηκες με ιδανικά και όνειρα.

Γεννήθηκες με μεγαλείο.

Γεννήθηκες με φτερά για να πετάξεις.

Δεν είσαι φτιαγμένος για να σέρνεσαι, γι’αυτό μην το κάνεις.

Έχεις φτερά.

Μάθε να τα χρησιμοποιείς και πέτα.»