Εορτασμός Ημέρας Ενόπλων Δυνάμεων

Την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου, με ευθύνη της Π.Ε. Φλώρινας, πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Φλώρινας εκδηλώσεις για τον εορτασμό της Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με την έπαρση της σημαίας στην πλατεία Γεωργίου Μόδη. Ακολούθησε επίσημη δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονα και επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων από φορείς και συλλόγους στο Μνημείο της πλατείας Γ. Μόδη.
Στεφάνι εκ μέρους της περιφέρειας κατέθεσε ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Φλώρινας κ. Στέφανος Μπίρος. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου από την μπάντα του Δήμου Φλώρινας.

Την κεντρική ομιλία εκφώνησε ο κ. Ρίζος Δημήτρης, Διδάκτορας Θεολογίας – Φιλόλογος.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του:
«Στὴν σειρὰ τῶν Ἐθνικῶν ἑορτῶν διακρίνομε τὴν ἡμέρα τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, ἑορτὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν ἑορτάζεται κάποιο ἱστορικὸ γεγονός, ἀλλὰ οἱ δημιουργοὶ τῶν μεγάλων ἱστορικῶν καὶ πολεμικῶν γεγονότων, οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις τῆς πατρίδος μας.

Καὶ μὴ νομίση κανεὶς ὅτι τὸ Ἔθνος μας τιμᾶ τὸν πόλεμο καὶ ὅτι εἶναι πολεμόχαρο. Ὄχι, δὲν τιμᾶμε τὸν πόλεμο, οὔτε εἴμαστε πολεμόχαροι. Εἶναι ἀνάγκη ὅμως νὰ διασφαλισθοῦν τὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης καὶ ἐλευθερίας. Ἀκοῦμε καὶ τὸν Κύριο νὰ λέγη· “Ὅταν ὁ ἰσχυρὸς καθωπλισμένος φυλάσσῃ τὴν ἑαυτοῦ αὐλήν, ἐν εἰρήνῃ ἐστὶ τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ” (Λκ 11,21). Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ θεωροῦμε ἀναγκαῖες καὶ θέλομε ἰσχυρὲς τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις μας, καὶ μακάρι ποτὲ νὰ μὴν προκληθοῦν. Ἐμεῖς καταδικάζομε τὸν πόλεμο καὶ θυμόμαστε. Τὴν καταδίκη τοῦ πολέμου τὴν συναντᾶμε στὰ ἀρχαιότερα ἑλληνικὰ κείμενα, στὴν Ἰλιάδα ὅπου χαρακτηρίζεται “ἀφρήτωρ, ἀθέμιστος, ἀνέστιος ὃς πολέμου ἔραται” [Χωρὶς κοινωνικὸ δεσμό, ἀσεβής, ἔρημος] (Ι, 63-64), ἀλλὰ καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπου ὁ Δαβίδ λέγει· “Κύριε, διασκόρπισον ἔθνη τὰ τοὺς πολέμους θέλοντα” (Ψα 67,31).

Καταδικάζομε τὸν πόλεμο καὶ εἴμαστε φίλοι τῆς Εἰρήνης, ἀλλὰ πολυτιμότερο καὶ ὑψηλότερο ἀγαθὸ ἀπὸ τὴν Εἰρήνη εἶναι ἡ Ἐλευθερία. Προτιμοῦμε ἀπὸ τὸν πόλεμο τὴν Εἰρήνη, ἀλλὰ καὶ θυσιάζομε τὴν Εἰρήνη χάριν τῆς Ἐλευθερίας. Αὐτὸ τὸ ἀξίωμα ὑπῆρξε κανόνας ἀπαράβατος, ἢ ἂν προτιμᾶτε, δρόμος ξεκάθαρος, ποὺ μὲ πίστι, καὶ πολλὲς θυσίες, βάδισαν ὅλες οἱ γεναιὲς τῶν Ἑλλήνων στὸ διάβα τῶν αἰώνων, γιὰ νὰ ὑπάρχη Ἐλευθερία σ’ αὐτὸν τὸν βράχο ποὺ λέγεται ΕΛΛΑΔΑ.

Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ νόημα τοῦ τόσο γνωστοῦ ὁμηρικοῦ στίχου “Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης” (Ἰλ. Μ 243). Ὅσες φορὲς χρειάσθηκε νὰ ἀμυνθοῦν οἱ Ἕλληνες γιὰ τὴν Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος τους, καὶ ἀλήθεια χρειάσθηκε πολλὲς φορές, ἀπέδειξαν ὅτι ἀγαποῦν τὴν Ἐλευθερία καὶ ξέρουν καὶ θέλουν καὶ μποροῦν νὰ τὴν ἐξασφαλίσουν. Στὴν μακρόχρονη ἱστορικὴ του πορεία τὸ ἑλληνικὸἜθνος ἔκανε πολλοὺς πολέμους. Αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι εἶναι ριζωμένο στὸ σταυροδρόμι τῆς Ἱστορίας. Ἡ θέσις αὐτὴ πολὺ συχνὰ δημιουργοῦσε κινδύνους γιὰ τὴν ἐλευθερία του καὶ ἀναγκαζόταν νὰ πολεμάη γιὰ νὰ τὴν διατηρῆ.

Καμμιά φορὰ δὲν κοντοστάθηκε μὲ δισταγμὸ μπροστὰ στὶς θυσίες, καὶ καμμιὰ φορὰ δὲν ὑπολόγισε ἀριθμητικὰ, καὶ θὰ ἔλεγα, λογικά, τὶς δυνάμεις ὁποιουδήποτε ἐπιβουλέως τῆς ἐλεθερίας του. Καὶ σχεδὸν πάντοτε θριάμβευε.  Θριάμβευε μ’ ἐκείνη τὴν τέχνη, τὸν τρόπο, τὴν ἀρετή, τὴν λεβεντιά, ποὺ τὸν ἔκαμνε νὰ διαφέρη ἀπ’ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη. Βεβαίως ὅλοι οἱ λαοὶ ἔχουν τοὺς ἥρωές τους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὁ ἥρωας δὲν ἦταν μόνον ὁ γενναῖος, ὁ ἀνδρεῖος καὶ θαρραλέος ἄνθρωπος ποὺ περιφρονεῖ τὸν θάνατο. Εἶναι περισσότερο πνευματικὸς ἄνθρωπος μὲ τὴν ἔννοια ὅτι θυσιάζει τὴν ζωή του γιὰ τὴν Ἐλευθερία τῆς πατρίδος του. Ἡ Ἑλληνικὴ ἀνδρεία ἔχει ἠθικὸ περιεχόμενο. Γι’ αὐτό, μὲ τὴν κλασικὴ της ἔννοια, ἡ λέξις “Ἀρετή” σημαίνει “Ἀνδρεία”, καὶ ἡ λέξις “Ἀγαθός” σημαίνει “Ἀνδρεῖος”.

Τὴν ἀρετή τους μὲ αὐτὴν τὴν σημασία τὴν ἔδειξαν οἱ Ἕλληνες σ’ ὅλους τοὺς πολέμους ποὺ ἔκαναν, διότι ὅλοι ἦταν ἀμυντικοὶ καὶ καλοῦνταν οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις νὰ ἀποκρούσουν καὶ νὰ ἀμυνθοῦν, καὶ ὄχι νὰ ἐπιτεθοῦν καὶ νὰ κατακτήσουν. Πιστεύουν ὅτι ὅπως αὐτοὶ ἀγαποῦν τὴν Ἐλευθερία, ἔτσι καὶ οἱ ἄλλοι δικαιοῦνται νὰ τὴν ἀπολαμβάνουν. Ὑπενθυμίζω μία φρᾶσι ἀπὸ τὸν Ἐπιτάφιο τοῦ Περικλέους· “Οὓς νῦν ἡμεῖς, ζηλώσαντες καὶ τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δὲ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες, μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους”. (Θουκ. Β 43,4). Δηλ. ἔχοντες σὰν παράδειγμα αὐτοὺς ποὺ ἔπεσαν στὸν πόλεμο καὶ πιστεύοντες ὅτι ἡ εὐτυχία στηρίζεται στὴν ἐλευθερία καὶ ἡ ἐλευθερία στὴν ἀνδρεία, μὴν ἀποφεύγετε τοὺς κινδύνους τοῦ πολέμου.

Ἀλλὰ καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν Θουκυδίδη αὐτὸ πίστευαν καὶ ἔκαμναν οἱ Ἕλληνες. Θὰ παραλείψω τὸν μυθικὸ κύκλο καὶ θὰ ἀναφερθῶ στοὺς λαμπροὺς ἱστορικοὺς χρόνους ἐπιλεκτικά.

Στὸν Μαραθῶνα ἔγινε ἡ πρώτη σύγκρουσις τῶν Περσῶν καὶ τῶν Ἑλλήνων. Οἱ βάρβαροι τῆς Ἀνατολῆς ἦρθαν νὰ στερήσουν τὴν Ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων. Ἀλλά “Ἑλλήνων, προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι, Χρυσοφόρων Μήδων ἐστόρεσαν δύναμιν” (Ἐπίγραμμα Σιμωνίδου). Ἔλαμψε ἡ ἀνδρεία τῶν λίγων ὑπερασπιστῶν τῆς Ἐλευθερίας σὲ μιὰ σκληρὴ μάχη σῶμα μὲ σῶμα.

Τὸν Μαραθῶνα ἀκολούθησαν οἱ Θερμοπῦλες. Γνωστὴ ἡ ἄνιση μάχη. Γνωστὸ καὶ τὸ ἔνδοξο τέλος τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ἐλευθερίας. Τό “εὔψυχον” τῶν Ἐλλήνων διέσωσε ἐπιγραμματικὰ ὁ Πλούταρχος στὴν φρᾶσι· “Τοῦ Ξέρξου γράψαντος ‘πέμψον τὰ ὅπλα’ ἀντέγαψε ‘Μολὼν λαβέ” (Πλουτ., Ἀποφθέγματα Λακωνικά 25,11).

Ὁ Σαλαμινομᾶχος ποιητὴς Αἰσχύλος διέσωσε τὸ πολεμικὸ τραγούδι, τὸν Παιᾶνα, ποὺ ἀκούσθηκε στὴν ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος, καὶ ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ὁ ἴδιος δρόμος, ὁ ἐθνικός, πόλεμος γιὰ τὴν Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος· “Ὦ παῖδες Ἑλλήνων, ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’ ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τε καὶ πατρῴων ἔδη, θήκας τε προγόνων· Νῦν, ὑπὲρ πάντων ὁ ἀγών” (Αἰσχύλου Πέρσαι 402-405).

Καὶ στὶς Πλαταῖες ἔδωσαν τοῦτο τὸν ὅρκον οἱ Ἕλληνες· “Οὐ περὶ πλέονος ποιήσομαι τὸ ζῆν ἢ τὸ ἐλεύθερος εἶναι”. Δηλαδὴ δὲν θὰ προτιμήσω τὴν ζωὴν ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία (Ὅρκος Πλαταιῶν, Μαρμάρινη στήλη τῶν Ἀχαρνῶν).

Καὶ ὅταν θὰ ξεχυθοῦν στὰ ὑψίπεδα τῶν ἐσχατιῶν τῆς Ἀσίας οἱ μακεδονικὲς φάλαγγες, θὰ κάνουν τὸν κόσμο νὰ μιλάη γιὰ τὸν Μακεδόνα Μέγα Ἀλέξανδρο, τὸν μεγαλύτερο στρατηλάτη τῶν αἰώνων καὶ νὰ θαυμάζη τὸ πολιτιστικό του ἔργο.

Ἀργότερα, πῶς νὰ ἀπαριθμηθοῦν, τὰ τόσα τῆς χιλιόχρονης αὐτοκρατορίας; Γιὰ νὰ φανῆ ὅμως ὅτι ἦταν συνέχεια ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους, θὰ θυμίσω τὴν ἀπάντησι τοῦ τελευταίου Παλαιολόγου πρὸς τὸν Πορθητή, ἔτσι γιὰ νὰ φανῆ καὶ ἡ πνευματικὴ συγγένειά του μὲ τὸν Λεωνίδα· “Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· Κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν” (Χρονικὸν Μιχαὴλ Δούκα).

Τὸ ἴδιο πνεῦμα, ἀλλὰ μὲ ἄλλα λόγια ἀκούγεται καὶ στὰ χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς· “Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστι τὴν ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν ἐλευθερίαν”. “Ἐλευθερία ἢ θάνατος” θὰ γράψουν στὰ φλάμπουρά τους οἱ ἀπαναστατημένοι ἀπὸ τὸν Ἴστρο μέχρι τὸ Ταίναρο Ἕλληνες τὸ 1821.

Μὲ τὸ ἴδιο σύνθημα θὰ μεγαλώση ἡ Ἑλλάδα καὶ θὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ Ἕλληνες τῆς Κρήτης, τῆς Θεσσαλίας, τῆς Ἠπείρου, τῆς Μακεδονίας, τῆς Θράκης.

Καὶ ὅταν ἀπὸ τὴν Δύσι γείτονες θὰ ζητήσουν πάλι «γῆν καὶ ὕδωρ», τὸ Ἔθνος ὅλο θὰ βροντοφωνάξη μία λέξι τριῶν μόνο γραμμάτων ΟΧΙ, καὶ θὰ τὸ στηρίξη μὲ μία ἄλλη λέξι τεσσάρων γραμμάτων ΑΕΡΑ, τὸ 1940.

Ἐπιλεκτικὰ ἀναφέρθηκα σὲ ἱστορικοὺς σταθμούς. Κάθε σταθμὸς καὶ μία θυσία. Κάθε σταθμὸς καὶ μία ἐπίδειξις λεβεντιᾶς. Κάθε σταθμός καὶ μία δόξα ποὺ στεφανώνει τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις μας.

Ὅλη αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ σὲ σταθμοὺς τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας μᾶς βοηθάει νὰνοιώσουμε τὴν ἀδιάσπαστη συνέχεια ποὺ ὑπάρχει ἀπὸ τὸτε, ποὺ κατοίκησαν οἱἝλληνες τὴν μία χερσόνησο τῆς Μεσογείου, μέχρι σήμερα. Σὲ ὅλους τοὺς σταθμοὺς ἕνας εἶναι ὁ πρωταγωνιστὴς, τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος μὲ τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις του. Ἕνας εἶναι ὁ σκοπὸς ποὺ ἐπιδιώκεται, ἡ ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Ἕνα εἶναι τὸ χαρακτηριστικό, ἡ Ἑλληνικὴ λεβεντιά. Διακοπὴ δὲν ὑπάρχει στὴν διαδρομὴ οὔτε στὰ χρόνια τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς· “Τὸ Γένος, λέγει ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ, ποτὲ δὲν ὑποτάχθηκε στὸν Σουλτάνο. Εἶχε πάντα τὸν βασιλιά του, τὸν στρατό του, τὰ κάστρα του. Βασιλιάς του ὁ Μαρμαρωμένος βασιλιάς· Στρατός του οἱ Ἀρματωλοὶ καὶ Κλέφτες· Κάστρα του, ἡ Μάνη καὶ τὸ Σούλι”.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν εὐθύνη τῆς ἀσφάλειας τῆς Πατρίδος, οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις, βρίσκονται πάντα κοντὰ στὸν Ἕλληνα πολίτη, καὶ ὄχι μόνον, σὲ δύσκολους καιροὺς θεομηνιῶν καὶ μεγάλων φυσικῶν καταστροφῶν. Σεισμοπαθεῖς, πλημμυροπαθεῖς δέχονται τὶς εἰρηνικὲς ὑπηρεσίες τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων. Ἐλικόπτερα δὲ ἀεροπλάνα καὶ ταχύπλοα ἔχουν  ἀναρίθμητες διακομιδὲς ἀσθενῶν στὸ ἐνεργητικό τους, γιὰ νὰ μείνω μόνο σὲ αὐτά.

Αὐτὴ ἡ μεγάλη σὲ χρόνο καὶ βαρειὰ σὲ δόξα κληρονομιά ἔχομε ἀναλάβει ὅλοι οἱ Ἕλληνες νὰ διατηρήσουμε, νὰ συνεχίσουμε καὶ νὰ ἑτοιμάσωμε τὴν νέα γενιὰ νὰ τὴν παραλάβη.

Πρέπει νὰ συνεχίσωμε τὴν Παράδοση. Νὰ διαφυλάξωμε πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὶς ἐθνικὲς, θρησκευτικὲς καὶ ἠθικὲς ἀξίες, πολὺ περισσότερο σὲ καιρὸ ποὺ οἱ ἀναθεωρητικοὶ καὶ νεωτερικοὶ ἤδη τὶς ἔχουν ἀποδομήσει ἢ ἀνατρέψει. Εἴτε ἀρέσει εἴτε ὄχι ἡ ἰδεολογικὴ συγκρότησις τῆς Ἑλλάδος εἶναι Ἑλληνοχριστιανικὴ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Μεγάλων ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ τέτοια πρέπει νὰ παραμείνη, ὅσο ὑπάρχουν Ἕλληνες Χριστιανοὶ πάνω στὴν γῆ.

Πρέπει νὰ καταλάβωμε ὅτι οἱ περιστάσεις εἶναι ἴδιες καὶ τώρα ὅπως πάντα. Εἴμαστε πάλι στὸ σταυροδρόμι τῆς Ἱστορίας Εἴμαστε ὅπως πάντα στὸν ἴδιο βράχο καὶ γύρω μας ὅπως πάντα οἱ ἴδιοι γείτονες μὲ τὶς ἴδιες πάντα διαθέσεις. Τότε ὁ Μῆδος ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ζητοῦσε “γῆν καὶ ὕδωρ”, σημεῖα ὑποταγῆς, τώρα ἀπ’ τὴν Ἀνατολὴ πάλι ὁ Ἀττίλας ζητάει σημεῖα ὑποταγῆς μὲ τὸν ὑποθαλάσσιο πλοῦτο τῆς ΑΟΖ. Ὅμως ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα, ὁ κάθε Ἀττίλας πρέπει νὰ πάρη τὴν ἴδια ἀπάντησι. Ἐγγύησι γι’ αὐτὸ εἶναι οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις ποῦ τιμᾶμε σήμερα. Αὐτὲς εἶναι ἠ αἰχμὴ καὶ τὸ καμάρι τοῦ Ἔθνους μας, ἕτοιμες νὰ δώσουν Ἑλληνικὴ ἀπάντησι στὸν κάθε ἐπίβουλο τῆς ἐλευθερίας καὶ ἀκεραιότητος τῆς Πατρίδος μας. Θὰ τηρήσουν, ὅπως πάντα, τὸν ὅρκο τοῦ Ἀθηναίου στρατιώτου· “Δὲν θὰ ντροπιάσω τὰ ἱερὰ ὅπλα… τὴν Πατρίδα δὲν θὰ παραδώσω μικρότερη, ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ ἰσχυρότερη...” (Λυκούργου κατὰ Λεωκράτους 76). Οἱ ἀσκήσεις ποὺ γίνονται μὲ τὸση ἐπιτυχία, ὅπως λέγεται, δείχνουν τὸν ὑψηλὸ βαθμό ἑτοιμότητος καὶ ἱκανότητος. Αὐτὰ ἱκανοποιοῦν τὸν πολίτη καὶ τὸν κάνουν νὰ εἶναι σίγουρος καὶ ὑπερήφανος.

Τιμοῦμε τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις μας καὶ γιὰ τὸν λόγο ποὺ κατέγραψε στὸ ποίημα «Ἡ Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ», στὸν 11^ο λόγο, ὁ ἐθνικὸς μας ποιητὴς Κωστῆς Παλαμᾶς·

“Καὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ βουλὴ καὶ τὸ σπαθί.

Καὶ θὰ εἶναι μὲ κόψη πάντα ἡ βουλὴ, καὶ τὸ σπαθὶ μὲ γνώμη”.

Ζήτωσαν οἱ Ἕλληνικὲς Ἔνοπλες Δυνάμεις.