Γλέντι ή δεξίωση?

Πολύ συχνά όταν μας προσκαλούν σε κάποια γαμήλια τελετή, στο προσκλητήριο γράφει: «Μετά τη στέψη δεξίωση ή γλέντι στο κέντρο (τάδε)». Μόλις πάμε στο κέντρο διαπιστώνουμε ότι το «γλέντι» ουσιαστικά είναι «δεξίωση» ή αντίστροφα. Μήπως, τελικά, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους;

Γλέντι σημαίνει παραδοσιακό πανηγύρι. Γιορτή με τη συνοδεία παραδοσιακών μουσικών οργάνων και – βεβαίως – παραδοσιακής μουσικής, όπου όλοι οι προσκεκλημένοι έχουν τη δυνατότητα να σηκωθούν και να χορέψουν στον προβλεπόμενο άνετο (συνήθως στο κέντρο της αίθουσας) χώρο, το χορό της αρεσκείας τους, μαζί με όλους τους άλλους προσκεκλημένους.

Δεξίωση είναι μια εκδήλωση με επίσημο χαρακτήρα, που έχει αντικαταστήσει το παραδοσιακό γλέντι του γάμου. Διακρίνεται σε κατηγορίες ανάλογα με τον τύπο της (δεξίωση με φαγητό, κοκτέιλ πάρτυ, κ.λ.π.) και συνήθως πραγματοποιείται σε πολυτελή αίθουσα με τη συνοδεία απαλής κλασσικής μουσικής ή μουσικής δωματίου.

Οι προσκεκλημένοι χορεύουν σπάνια και σε περιορισμένο αριθμό.

Κέντρο   χωρίς   κοινωνικό επίπεδο

Όταν φτάνουμε στο εν λόγω κέντρο, μας περιμένει μια σειρά από – καθόλου ευχάριστες – εκπλήξεις. Όπως:

Το στρογγυλό τραπέζι με δυνατότητα εξυπηρέτησης έξι (6) ατόμων, είναι στρωμένο για δέκα (10) στριμωγμένα άτομα, γιατί ο ιδιοκτήτης του κέντρου –προκειμένου να μην χάσει την εκδήλωση– δεν πολυενδιαφέρεται για την άνεση των προσκεκλημένων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι προσκεκλημένοι που είχαν την ατυχία να καθίσουν σε καρέκλες ευρισκόμενες στο διάδρομο (επειδή εκεί τις τοποθέτησαν οι υπεύθυνοι του καταστήματος και όχι με δική τους πρωτοβουλία), ήταν υποχρεωμένοι να σηκώνονται κάθε φορά που περνούσε κάποιος από τους σερβιτόρους.

Το τραπέζι είναι στρωμένο με διαφανές πλαστικό κάλυμμα πάνω από κάποιο κακής ποιότητας τραπεζομάντιλο. Σε σχετική ερώτηση προς τους γονείς των νεονύμφων, λαμβάνουμε την απάντηση: «Για να βάλει υφασμάτινα τραπεζομάντιλα, ήθελε να μας χρεώσει με επί πλέον ποσό για το καθαριστήριο».

Πάνω στο τραπέζι υπάρχουν πιάτα άδεια και γεμάτα, έτοιμα για άμεση χρήση. Επίσης, υπάρχουν σταχτοδοχεία διαφημιστικά. Ντροπή.

Κάποια στιγμή ζητήσαμε ποτηράκια για κρασί. Νέα έκπληξη. Διαφημιστικά. Ξανά ντροπή.

Ώσπου ήρθε η ώρα της μουσικής. Αλίμονο! Η ένταση της μουσικής δεν μας επέτρεπε να ακούμε ούτε τη σκέψη μας. Η μουσική ανεκτή μετά βίας. Αλλά το «τραγούδι» … Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στα μέλη της ορχήστρας ότι το τραγούδι δεν είναι απαραίτητο, αν δεν υπάρχει κάποιος με κατάλληλη φωνή. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να αυτοαναγορεύεται σε τραγουδιστή για να βγάλει τα παιδικά του απωθημένα στους δυστυχείς προσκεκλημένους πελάτες. Ήμαρτον!

Μετά από διάφορα παρόμοια ευτράπελα καθ’ όλη τη διάρκεια της «δεξίωσης», ήρθε και το κερασάκι. Ώρα να σερβιριστούν τα γλυκά (συνήθως κομμάτια της γαμήλιας τούρτας). Μόνο που το σερβίρισμα γίνεται σε χαρτοπετσέτα και όχι σε πιατάκι. Ζητήσαμε από τον σερβιτόρο από ένα κουταλάκι, για να εισπράξουμε την αυστηρή απάντηση: «Η τούρτα, κύριε, τρώγεται με το χέρι». ΕΛΕΟΣ!!!

Δε γνωρίζω ποιο ήταν το προηγούμενο επάγγελμα του ιδιοκτήτη του κέντρου. Ίσως να ήταν εκτροφέας χοίρων (γουρουνιών), δεν είναι ντροπή. Είναι όμως μεγάλη ντροπή να συμπεριφέρεται στους πελάτες του όπως στα ζωντανά που εξέτρεφε στην προηγούμενη απασχόλησή του.

Γράφει ο Γκρινιάρης