Δυο γυναίκες…η μια είναι η νούμερο ένα γυναικά της Ρωσίας. Η άλλη μια γυναικά που καταταλαιπωρήθηκε στα νιάτα της, καθώς την εκμεταλλευτήκαν από μικρή. Η μια ήταν πολύ όμορφη, μορφωμένη, παρθένα. Η άλλη ήταν πιο ελευθέρων ηθών, επειδή στα νιάτα της έγινε αντικείμενο κακομεταχείρισης, επίσης ήταν πολύ όμορφη και μορφωμένη. Ένας σοφός άνθρωπος που εξαιτίας της σοφίας του πολλοί τον κατηγόρησαν για ηλίθιο βρίσκονταν ανάμεσα τους.
Την Ναστάζια Φιλίποβνα, τη δεύτερη γυναίκα, πολλοί ήθελαν να την κάνουν γυναικά τους με χρήματα. Ένας από αυτούς ήταν ο Ραγόζιν, ο οποίος της προσέφερε παρά πολλά λεφτά. Ένας άλλος, ο οποίος δεν της προσέφερε λεπτά ήταν ένας φτωχός πρίγκιπας, (έτσι έλεγαν τους άντρες με κοινωνικό κύρος εκείνη την εποχή). Ανάμεσα από όλους όσους τη ζήτησαν η Ναστάζια Φιλίποβνα πήρε το Ραγόζιν, τον χειρότερο από όλους και αυτόν που της προσέφερε τα περισσότερα χρήματα.
Να πως απάντησε στον φτωχό πρίγκιπα με την κάλλη καρδιά. “Καλέ αυτός έχει ανάγκη από νταντά! Κοίταξε πρίγκιπα η αρραβωνιαστικιά σου πήρε χρήματα γιατί είναι μια άσωτη? Πικράθηκες μήπως? Γέλα καλυτέρα σαν και εμένα. Εξακολούθησε η Ναστάζια Φιλίποβνα, ενώ στα μάτια της κύλησαν δύο χοντρά δάκρυα. Θα περάσουν όλα με τον καιρό. Πίστεψε με, είναι πιο καλά να το σκεφτούμε τώρα παρά έπειτα. Μα γιατί κλαίτε όλοι? Να και η Κάτια κλαίει η υπηρέτρια μου. Ήσουν ένα τίμιο κορίτσι και εγώ σε έβαλα να περιποιείσαι μια άσωτη γυναίκα. Είναι πιο καλά έτσι πρίγκιπα, είναι πιο καλά, γιατί έπειτα θα με περιφρονούσες και δε θα είμαστε καθόλου ευτυχισμένοι. Μην ορκίζεσαι, δεν σε πιστεύω, μα θα ήταν πολύ κουτό. Αλήθεια όμως δεν ονειροπόλησα εγώ εσένα? Πάει πολύς καιρός που σε σκέπτομαι…Όταν ήσουν στο χωριό, σπίτι σου πέρασα 5 χρόνια κατάμονη. Έρχονται μέρες, μέρες που όλο σκέφτεσαι, ονειροπολείς δίχως τελειωμό. Και να όλο κάτι τέτοια σκεφτόμουνα. Φανταζόμουνα ένα νέο αγαθό, τίμιο, καλό και έτσι ανοητούλη σαν και εσένα, πως θα παρουσιαστεί κάποιο πρωί μπροστά μου και θα μου πει: “Δεν φταίτε εσείς Ναστάζια Φιλίποβνα και σας λατρεύω”. Μα σαν γυρίσεις στην πραγματικότητα σου έρχονταν να τρελαθείς…Η΄ έρχονταν και αυτός εδώ, περνούσε ένα δύο μήνες κοντά μου το χρόνο, με ντρόπιαζε, με καταφρονούσε, με άναβε, με διέφθειρε, και έφευγε. Πόσες φορές μου ήρθε να πέσω στην λίμνη να πνιγώ μα δεν μου έφτανε το κουράγιο”
Η Ναστάζια Φιλίποβνα επέλεξε τον Ραγόζιν από ένα υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας, γιατί πίστευε, ότι θα την περιφρονούσε ο πρίγκιπας και η αξιοπρέπεια της δεν το ανέχονταν αυτό.
Αφού λοιπόν πηρέ τα χρήματα από το Ραγόζιν, απαντώντας στο Γάνια, ο οποίος της προσέφερε και αυτός λεφτά για να την παντρευτεί αλλά και μια κοινωνική θέση λέει τα εξής:
-Λοιπόν άκουσε με Γάνια, θέλω να δω την ψυχή σου για τελευταία φορά. Και εσύ με έχεις τυραννήσει 3 ολοκλήρους μήνες. Τώρα ήρθε η δική μου σειρά. Το βλέπεις αυτό το πακέτο? Μέσα σε αυτό υπάρχουν 100 χιλιάδες. Κοιτά θα το ρίξω τώρα στο τζάκι, στη φωτιά μπροστά σε όλους. Μόλις το πάρει η φλόγα ολόκληρο έμπα μέσα στο τζάκι αλλά χωρίς γάντια με γυμνά χεριά και βγάλε το από την φωτιά. Αν το βγάλεις θα είναι δικό σου. Θα κάψεις λίγο τα δάχτυλα σου μα θα σου μείνουν οι 100 χιλιάδες. Σκέψου, σάμπως είναι τόσο δύσκολο να το αρπάξεις? Και εγώ θα καμαρώνω την ψυχή σου, θα βλέπω πως χύθηκες στη φωτιά για τα λεφτά μου. Αν το πάρεις το πακέτο θα γίνει δικό σου. Και δεν θα αφήσω κανένα να ζυγώσει. Δεν είναι δικά μου τα λεφτά? Τα κέρδισα για μια νύχτα με το Ραγόζιν (το γάμο της εννοεί).
Ο Γάνια λιποθύμησε και δεν τα πηρέ τα λεφτά
Καθώς εκτυλίσσονταν η ιστορία η Ναστάζια Φιλίποβνα έγραφε γράμματα στη νούμερο 1 γυναίκα της Ρωσίας, την Αγλαΐα και την παρακινούσε να παντρευτεί τον πρίγκιπα, γιατί πίστευε ότι αυτή του άξιζε. Ακολουθεί ένας διάλογος της Αγλαΐας με τον πρίγκιπα.
-Αγλαΐα: Νομίζω ότι πρέπει να θυσιαστείτε! Μήπως δεν είστε ένας τόσο μεγάλος αγαθόεργος? Έχετε καθήκον, έχετε υποχρέωση να την αναστήσετε, πρέπει να φύγετε μαζί της για να ειρηνεύσετε και να καθησυχάσετε την καρδιά της. Αφού και εσείς την αγαπάτε.!
-Πρίγκιπας: δεν μπορώ να θυσιαστώ αν και το ήθελα να το κάνω αυτό μια φορά, μα μπορεί και να το θέλω ακόμα. Γνωρίζω θετικά ότι θα πάει χαμένη μαζί μου,για αυτό και την αφήνω. Μέσα στην υπερηφάνεια της δεν θα μου συγχωρήσει ποτέ τον ερωτά που τρέφει για μένα και έτσι θα καταστραφούμε και οι δύο.
Ορίστε μερικά από τα γράμματα που έστελνε η Ναστάζια Φιλίποβνα στην Αγλαΐα:
“Μην παίρνετε τα λόγια μου σαν τον ενθουσιασμό μιας άρρωστης φαντασίας, αλλά για μένα είστε η ενσάρκωση της τελειότητας. Επίσης σας αγαπώ πολύ. Αν και η αγάπη εξισώνει τους ανθρώπους, ωστόσο μην ανησυχείτε δεν εξομοιούμε με εσάς ούτε και στα πιο μύχια βάθη της σκέψης μου. Σας έχω γράψει παραπάνω, “μην ανησυχείτε” ,αλλά μήπως είναι δυνατόν να ανησυχείτε εσείς? Αν ήταν δυνατόν θα φιλούσα τα ίχνη των ποδιών σας!!Ω δεν εξισώνομαι με εσάς! Για εμένα εσείς είστε ότι για εκείνον (πρίγκιπα), ένα φωτεινό πνεύμα. Ένας Άγγελος δεν μπορεί να μισεί, δεν μπορεί όμως και να μην αγαπά. Μπορεί άραγε να αγαπά κανείς όλους τους πλησίον μας?Στην αφηρημένη αγάπη προς την ανθρωπότητα, αγαπάς σχεδόν πάντα μονό τον εαυτό σου. Αλλά αυτό είναι κάτι αδύνατο για εσάς, γιατί εσείς είστε διαφορετική από τους άλλους. Πως είναι δυνατόν να μην αγαπάτε κανέναν, όταν είστε ασύγκριτη, όταν στέκεστε πιο ψηλά από κάθε προσβολή, πιο ψηλά από κάθε προσωπική αγανάκτηση. Μόνο εσείς μπορείτε να αγαπάτε, όχι για τον εαυτό σας, αλλά για τους άλλους. Η αγνότητα σας είναι όλη η τελειότητα σας”.
“Μην νομίζετε επίσης ότι ταπεινώνομαι αν σας γράφω με αυτόν τον τρόπο ή ότι ανήκω στα πλάσματα εκείνα που απολαμβάνουν την αυτοταπείνωση έστω και από υπερηφάνεια ακόμα. Μα γνωρίζω πολύ καλά πως δεν θα μπορούσα να ταπεινωθώ και από υπερηφάνεια ακόμα. Για να ταπεινωθώ δε από ψυχική αγνότητα δεν θα ήμουν ποτέ ικανή”
“Αλλά γιατί να θέλω να σας ενώσω? Το κάνω για εσάς ή για εμένα? Για εμένα εννοείτε. Σε αυτό βρίσκεται η γαληνή μου”.
Στην συνεχεία οι σχέσεις αυτών των δυο γυναικών δεν έμειναν καλές, και οι δύο γυναίκες συγκρουστήκαν μεταξύ τους, λόγω της αντιζηλίας τους για τον ίδιο άντρα. Ακολουθεί ένας διάλογος των δυο γυναικών στο σπίτι της Ναστάζιας Φιλίποβνας. Μέσα στο σπίτι της, η Αγλαΐα φοβόνταν μήπως λερωθεί εκεί μέσα. Ταχτοποιούσε ας πούμε μηχανικά τα ενδύματα της και αποτραβήχτηκε στην άκρη του ντιβανιού για να μην λερωθεί.
Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-Αγλαΐα: αισθάνθηκα λύπη για τον πρίγκιπα, γιατί ένας τόσο καλόκαρδος άνθρωπος, με την απλοϊκότητα του πίστεψε ότι θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος με μια γυναίκα με τέτοιο χαρακτήρα. Είχε συμβεί αυτό που φοβόμουνα. Εσείς δεν κατορθώσατε να τον αγαπήσετε, και δεν μπορέσατε να τον αγαπήσετε γιατί είστε υπερβολικά υπερήφανη, όχι δεν είστε υπερήφανη αλλά ματαιόδοξη, μα ούτε και αυτό, είστε εγωίστρια μέχρι τρέλας. Και αυτό το αποδεικνύουν τα γράμματα που στείλατε σε μένα. Εσείς δεν κατορθώσατε ποτέ να αγαπήσετε έναν τόσο απλοϊκό άνθρωπο και ίσως μάλιστα να τον περιφρονήσατε και να τον κοροϊδέψατε κατά βάθος. Δεν αγαπήσατε τίποτα άλλο, παρά το αίσχος σας και την αδιάκοπη σκέψη ότι είστε μια ατιμασμένη και πως σας έχουν ταπεινώσει. Αν είχατε λιγότερη ντροπή στη ζωή σας θα είσαστε μια δυστυχισμένη γυναικά. Αυτά τα λόγια τα πρόφερε με απόλαυση…Μη γελάτε…
-Ναστάζια Φιλίποβνα: Βλέπετε ότι δεν γελάω είπε μελαγχολικά και αυστηρά …
-Αγλαΐα:Είχα αντιληφθεί για τον πρίγκιπα πως μπορούσε ο καθένας να τον γελάσει και ότι οποιασδήποτε και αν ήταν αυτός θα τον συγχωρούσε. Για αυτό τον αγάπησα.
Ήθελα να μάθω ακόμα με ποιο δικαίωνα αναμιγνύεσθε στα αισθήματα του για μένα?με ποιο δικαίωμα τολμήσατε να μου γράψετε? Με ποιο δικαίωμα δηλώνετε κάθε λίγο και λιγάκι ποτέ σε μένα και πότε σε αυτόν πως τον αγαπάτε αφού τον εγκαταλείψατε μονή σας, φεύγοντας από κοντά του με τέτοιο ταπεινωτικό και αναίσχυντο τρόπο? Γιατί μου στέλνετε αυτά τα γράμματα? Νομίζω ότι ξέρω την απάντηση σας. Φανταστήκατε ότι κάνατε ένα ανδραγάθημα με αυτά σας τα καμώματα. Μα πως είναι δυνατόν να αγαπάτε, την στιγμή που λατρεύετε σε τέτοιο βαθμό την ματαιοδοξία σας?
Η Ναστάζια Φιλίποβνα με τους τόσο κυνικούς και κάποτε αυθάδεις τρόπους στην πραγματικότητα ήταν πολύ ντροπαλή, πιο τρυφερή και πιο ευκολόπιστη παρότι φαίνονταν. Η αλήθεια είναι πως μέσα της υπήρχε κάτι το σχολαστικό, το ρομαντικό, που έκλεινε μέσα κάποια νοσηρότητα, μα κάτι το δυνατό και βαθύ συνάμα.
-Ναστάζια Φιλίποβνα: Σωπάστε πρόφερε με πόνο και αποστροφή. Με καταλάβατε και εσείς τόσο όσο η καμαριέρα μου. Μα εκείνη θα με ένιωθε καλυτέρα. Ορίστε κοιτάξετε την αυτή την δεσποινίδα την αρχοντοπούλα και εγώ που την θεωρούσα για έναν Άγγελο. Ήρθατε στο σπίτι μου χωρίς την γκουβερνάντα σας? Ε λοιπόν θέλετε, θέλετε να σας πώ χωρίς περιφράσεις αμέσως, γιατί ευαρεστηθήκατε να έρθετε εδώ? Φοβηθήκατε, να γιατί ήρθατε.
-Αγλαΐα: Φοβήθηκα εσάς? ρώτησε η Αγλαΐα, έξω φρενών από μια γεμάτη αφέλεια και αυθάδεια έκπληξη, πως η άλλη τόλμησε να μιλήσει έτσι.
-Ναστάζια Φιλίποβνα: βεβαίως εμένα! Εμένα! φοβόσαστε μια και αποφασίσατε να έρθετε σπίτι μου. Δεν περιφρονεί κανείς αυτή που φοβάται. Και να, συλλογίζομαι πως σας εκτιμούσα ως αυτήν την στιγμή. Και ξέρετε ακόμα γιατί με φοβάστε και ποιος είναι ο σκοπός σας? Θέλετε να πειστείτε η ιδία, αν με αγαπά περισσότερο από εσάς, γιατί ζηλεύετε τρομακτικά. Νόμιζα είστε πιο έξυπνη και πιο όμορφη. Εμπρός λοιπόν πάρτε τον θησαυρό σας (τον πρίγκιπα), αλλά με μια συμφωνία να φύγετε αμέσως από εδώ.
Η Ναστάζια Φιλίποβνα σωριάστηκε πάνω στην πολυθρόνα και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα ματιά της. Μα κάτι καινούριο αστράφτε μέσα στα ματιά της. Κοίταξε κατάματα την Αγλαΐα και σηκώθηκε από την θέση της.
-Ναστάζια Φιλίποβνα: Μα αν θέλεις ακόμα αυτή τη στιγμή να τον διατάξω, θα σε αφήσει αμέσως και θα μείνει για πάντα μαζί μου και θα με παντρευτεί και θα γυρίσεις μονάχη σου στο σπίτι. Θα του πώ: “Θυμάσαι τι μου υποσχέθηκες ?” Θεέ μου γιατί να ταπεινωθώ τόσο πολύ μπροστά σας? Καλέ δεν είσαι εσύ πρίγκιπα που με βεβαίωνες ότι θα με ακολουθήσεις οτιδήποτε και αν μου συνέβαινε, ότι δεν θα με αφήσεις ποτέ, ότι με αγαπούσες, ότι μου τα συγχωρούσες όλα και ότι με εκτιμ…, με εκτιμ…, με εκτιμάς?
Ναι το είπες και αυτό ακόμα και εγώ για να σε απαλλάξω μονάχα έφυγα από κοντά σου και τώρα δεν το θέλω πια. Γιατί να μου φερθεί έτσι αυτή σαν να είμαι καμιά χαμένη? Τώρα θα την πάρεις πρίγκιπα να φύγεις κρατώντας την σφιχτά από το μπράτσο! Να είσαι καταραμένος για όλα εκείνα που με έκανες να πιστέψω,για την εμπιστοσύνη που σου είχα.
Ήρθε η ώρα του πρίγκιπα να επιλέξει. Μα εκείνος μπορεί να μην αντιλαμβάνονταν όλη τη δύναμη αυτής της προκλήσεως. Δεν έβλεπε μπροστά του παρά την απόγνωση, μια απόγνωση που πλησίαζε την τρελά και που πλήγωσε για πάντα την καρδιά του. Του ήταν αδύνατο να υποφέρει αυτήν την σκηνή και στράφηκε στην Αγλαΐα γεμάτος παράπονο και ικεσία δείχνοντας τη Ναστάζια Φιλίποβνα.
Η Ναστάζια Φιλίποβνα λιποθύμησε πάνω στα χεριά του. Ο πρίγκιπας τη σήκωσε, την έφερε στο δωμάτιο, την ξάπλωσε πάνω σε μια πολυθρόνα …μετά απο λίγο αυτή άνοιξε τα ματιά, και ξαφνικά συνείλθε, ανατρίχιασε σύγκορμη και όρμισε προς τον πρίγκιπα.
-Ναστάζια Φιλίποβνα: Δικός μου, δικός μου, φώναξε, έφυγε η περήφανη αρχοντοπούλα (γελούσε υστερικά), και εγώ ήθελα να τον παρατήσω σε αυτή την δεσποινίδα. Μα γιατί? Για ποιο λόγο? Τρελή που είμαι? Τρελή!!!
Ο πρίγκιπας χαχάνιζε ακούγοντας το γέλιο της και ήταν έτοιμος να κλάψει, αν έβλεπε πως δακρύζει,της χάιδευε το κεφαλάκι,γλιστρούσε τρυφερά τα χεριά πάνω στα μαγουλά της παρηγορώντας την και συμβουλεύοντας την σαν μικρό παιδάκι..!!!
Παντελής Νόβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου