Λαϊκή αδράνεια: τι σημαίνει;

Μέρα με τη μέρα πληθαίνουν τα σενάρια για τη τύχη της Ελλάδας. Περά από τον διεθνή εξευτελισμό που έχουμε υποστεί ,συμβιβαζόμαστε με έννοιες όπως «υποτίμηση» της οικονομίας, «χαράτσια», «πτώχευση» ενώ παράλληλα στα αυτιά μας ακούγονται ειρωνικές οι εκφράσεις των πολιτικών, οι οποίοι μέσα στο κλίμα αυτό της οικονομικής τρομοκρατίας, έχουν το θράσος να μιλάνε για «κοινωνική ευαισθησία». Το περίεργο σε όλη αυτή τη κατάσταση είναι η κοινωνική αδράνεια, από τη πλευρά των πολιτών. Πέρα από το μαζικό και 

μικρό σε διάρκεια κίνημα των αγανακτισμένων, καμία  αντίδραση δεν διαφαίνεται από τη πλευρά του λαού, ο οποίος πέρα από τη λεκτική αγανάκτηση, δεν προχωράει πια σε καμία συνασπισμένη και οργανωμένη κίνηση. Πώς να ερμηνεύεται άραγε μια τέτοια στωική υπομονή; Θα έλεγε κανείς πως αισθανόμαστε συνένοχοι για τη κατάντια του κατεστημένου. Πραγματικά δεν υπάρχει κάνεις πολίτης που να μην επωφελήθηκε τη διαφθορά του συστήματος .Όλοι έχουν παρακαλέσει για ένα ρουσφέτι, για ένα παράνομο διορισμό, όλοι έχουν ενίοτε χρησιμοποιήσει την εξουσιομανία του γνωστού πολιτικού τους για να επωφεληθούν προνόμια και να «βολευτούν» σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Σίγουρα το τόσο καλά σχεδιασμένο σε ψυχολογικό επίπεδο διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο φρόντισε να καταστήσει τον ίδιο το πολίτη αναξιόπιστο για να μπορέσει στη  πορεία να «δικαιολογήσει» τη δική του μεγαλύτερη αναξιοπιστία .Ακόμα και έτσι ωστόσο, δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε το γεγονός  ότι ο μέσος πολίτης συμβιβάζεται, με τις όποιες μικρές αντιδράσεις και αν προβάλλει, με την καταπάτηση των βασικών ατομικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων του. Εμείς οι Έλληνες επικαλούμαστε πάντα το παρελθόν μας, ένα παρελθόν που δεν μπορέσαμε ,όμως, ποτέ να το κάνουμε παρόν και μέλλον μας. Πιστεύουμε πάντα ότι κάτι θα γίνει τελευταία στιγμή και θα «σωθούμε» ή καλύτερα νομίζουμε πώς οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας συντηρούν. Η κριτική μας σκέψη έχει υποστεί τέτοια διάβρωση, που δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ότι η μόνη αντίδραση στη απαλλοτρίωση των κεκτημένων μας είναι η μαζική και διαρκής αντίδραση. Τ ο γεγονός ότι σε μια τέτοια περίοδο τα κόμματα δέχτηκαν υπέρογκες οικονομικές επιδοτήσεις για δήθεν «ερευνητικούς» σκοπούς και ο μέσος συνταξιούχος καλείται να καταβάλλει όλη του τη σύνταξη στο χαράτσι της Δ.Ε.Η, δεν μπορεί να δηλώνει παρά μόνο μια χώρα που είναι όχι απλά στο έλεος της οικονομικής ανέχειας αλλά κυρίως στο έλεος της εξουσιομανίας των πολιτικών εκπροσώπων της και δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν λαό από το να «κυβερνάται» από αλαζόνες πολιτικούς. Ωστόσο, το αισιόδοξο σενάριο είναι αυτό που αντιμετωπίζει την πρωτοφανή αυτή αδράνεια ως τη πιο επικίνδυνη ένδειξη για ένα μελλοντικό λαϊκό ξέσπασμα, που θα αγγίζει τα όρια της επανάστασης. Ίσως τελικά σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές να είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη μιας νέας ηγετικής προσωπικότητας ή ενός αυθόρμητου πολιτικοκοινωνικού μορφώματος με ενιαία δομή σκοπών και ιδεών, ικανού να φέρει ανατροπές και αναδιαρθρώσεις στη κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή. Βέβαια, οι ριζικές αλλαγές ποτέ δεν ήταν προϊόν συμβιβασμού αλλά ρήξεων και διεκδικήσεων, αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση και έπειτα σκοπός, αν σεβόμαστε πάνω από όλα τους εαυτούς και έπειτα το πολίτευμα μας.

Ελισσάβετ Παναγιωτίδου

ΑΣΚ.ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ