Μετά τον Β` Παγκόσμιο πόλεμο νέα οξύτατα προβλήματα αναφάνηκαν, όπως το οικολογικό, η εξάντληση των φυσικών πόρων, οι εθνικιστικές συγκρούσεις, η απειλή πυρηνικού
ολέθρου, η μετανάστευση από το Νότο προς τον Βορρά, ο πολλαπλασιασμός ψυχικών ασθενειών λόγω της μοναξιάς και της απουσίας νοήματος της ανθρώπινης ζωής.
Η οικουμένη σήμερα απειλείται από το φάσμα του διπλού θανάτου, του αργού και του αιφνίδιου, όπως κάθε άνθρωπος άλλωστε βιώνει σε προσωπικό επίπεδο. Ο αιφνίδιος θάνατος της οικουμένης είναι το θερμοπυρηνικό ολοκαύτωμα με αφορμή μια παγκόσμια πολεμική σύρραξη χωρίς συμβατικά όπλα. Ο αργός θάνατος της υφηλίου είναι ο οικολογικός μαρασμός με την εξάντληση των ενεργειακών αποθεμάτων και την ανεπανόρθωτη μόλυνση του φυσικού μας περιβάλλοντος εξ αιτίας της αλόγιστης χρήσης των πόρων της γης.
Αρκεί ένα λάθος μιας μηχανής η η αυθαιρεσία ενός παρανοϊκού για να τεθεί σε λειτουργία το πυρηνικό οπλοστάσιο μιας υπερδύναμης. Και όλοι πια γνωρίζουμε ότι ένας πυρηνικός πόλεμος θα τελειώσει μόλις αρχίσει, δεν θα έχει ούτε νικητές μα ούτε και επιζώντες, μόνο εκατόμβες νεκρών και λεγεώνες μελλοθανάτων θα έχουν απομείνει μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανεπανόρθωτα μολυσμένη.
Η ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας ανοίγει το δρόμο για τον αργό θάνατο της υφηλίου μέσω του οικολογικού μαρασμού και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Σίγουρα το κέρδος είναι υπαρκτό [παραγωγή φθηνής, άφθονης ενέργειας], αλλά το κόστος αποδείχθηκε μεγάλο. Τα απόβλητα των πυρηνικών εργοστασίων μολύνουν ανεπανόρθωτα το φυσικό περιβάλλον, απειλούν τον κοινωνικό περίγυρο και τα ατυχήματα δημιουργούν εστίες ραδιενεργού μόλυνσης με απρόβλεπτες συνέπειες.
Τα ηθικά διλήμματα και οι μεταφυσικές απορίες που προκύπτουν έχουν ως εξής: πόσο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος μέσα σε τέτοιες συνθήκες? Τι προέχει περισσότερο, η πυρηνική υπεροπλία η η ανθρώπινη επιβίωση? Ποιός είναι, αν υπάρχει καν, ο ανθρώπινος λόγος για την ύπαρξη πυρηνικών όπλων? Οικονομία η οικολογία? Προτίμηση του ατομικού κέρδους η του κοινωνικού ωφέλους? Προτεραιότητα στο άτομο η στο περιβάλλον? Τι να την κάνουμε τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, τη βελτίωση των όρων απασχόλησης, την καταπολέμηση της ανεργίας, όταν απειλείται η ζωή από κάθε Τσέρνομπιλ?
Εκτός από την τεχνική όμως υπάρχει η ηθική, και μ’αυτήν ασχολείται σήμερα πια ο σκεπτόμενος επιστήμονας, όταν δεν του φθάνει να είναι απλά ένα έμψυχο εργαλείο, προέκταση της άψυχης μηχανής που χειρίζεται. Δεν είναι συμπτωματικό ότι η τέχνη της εποχής μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου με πολλούς τρόπους: θεατρικά, κινηματογραφικά και λογοτεχνικά.
Η πρόκληση της οικολογίας ίσως είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο άνθρωπος. Καλύπτει όλα τα έθνη και τις ηπείρους. Ένας διάλογος πάνω σε ένα τέτοιο θέμα θα μπορούσε να μαζέψει στο ίδιο τραπέζι ακόμη και όσους εμπλέκονται σε εθνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Πρέπει να διαμορφωθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη. Είναι ένα θέμα που απαιτεί βαθύ στοχασμό και ο διάλογος είναι ένα βήμα πιο πέρα από την ανοχή. Περιλαμβάνει την αναγνώριση πως ο άλλος ο διαφορετικός, υπάρχει όχι απλώς μόνο για να υπάρχει – αυτό είναι το νόημα της ανοχής – αλλά ως κάποιος που έχει κάτι να μου πει, το οποίο πρέπει να ακούσω πολύ σοβαρά, να το συσχετίσω με τις δικές μου ιδέες και να το κρίνω στο φως αυτών των ιδεών. Πρέπει όλοι, είτε ως κράτη και έθνη είτε ως πρόσωπα να αναλάβουμε την τεράστια ευθύνη που έχει εναποτεθεί στους αδύναμους ώμους μας για να γίνουμε μάρτυρες της Αλήθειας. Πρέπει να φροντίσουμε για το μέλλον των παιδιών μας. Το αξίζουν… Όπως και εμείς οι ίδιοι…,αξίζουμε...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου