Και τώρα τι; Τώρα τίποτα;;;

Γράφει ο Γ.Φουντουκίδης

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά ενίοτε πεθαίνει πρώτη, την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια βλέποντας την καταιγίδα που έρχεται ενώ εμείς είμαστε βυθισμένοι σε εθνική κατάθλιψη, κατάθλιψη που κοντεύει 

να γίνει εθισμός και στοιχείο της καθημερινότητας μας, πορευόμαστε με χαμηλωμένα τα κεφάλια για να μην ατενίζουμε τον ορίζοντα στον οποίο μαζεύονται ολοένα και περισσότερα μαύρα σύννεφα και οι πρώτες σταγόνες ήδη πέφτουν.

Οι φωνές έχουν πληθύνει, το ίδιο και οι γραμμές σε κείμενα αμφίσημα φορτισμένα με οργή, στις ηλεκτρονικές μας διαδρομές συναντάμε θλιμμένους και απογοητευμένους, οι σκέψεις μας παραδoμένες στη διαχείριση του χαμού και της καταστροφής. Λείπουν οι ψύχραιμες φωνές και οι φωνές της προοπτικής και της ανάτασης και οι ήχοι της πρότερης μας νιότης με το  καθάριο πρώτο βλέμμα.

Και τούτη η χώρα στην καλύτερη γωνιά της γης πόσο άδικα γιαυτήν συνταιριάζει το έχειν, το είναι και το μπορεί με το πράττειν και πόσο δίκαιο είχε ένας Έλληνας που φώναξε θωρώντας από ψηλά μια γωνιά της χώρας; «Τι ωραίο σκηνικό και τι κακή παράσταση!».

Νιώθουμε συλλογική ενοχή διότι δεν μιλήσαμε όσο έπρεπε, γιατί σώπασαμε, γιατί αδρανήσαμε, γιατί υποστηρίζαμε  λάθος ταγούς, γιατί δεν συμμετείχαμε στα κοινά, γιατί αφήσαμε τους υπομέτριους να ορίσουν την τύχη μας, γιατί φυγομαχήσαμε.

Νιώθουμε Οργή, μια δίκαια οργή. Η οργή μας εξαντλείται σε κραυγές και σε τριβή ψυχολογική ενώ η δημιουργική οργή που μετασχηματίζεται από κραυγή σε δράση και έργο δεν εκφράστηκε ποτέ.

Είμαστε ένας οργισμένος λαός, όχι άδικα. Ας μετασχηματίσουμε την οργή μας σε τυφώνα που θα σαρώσει και θα εξαφανίσει το κακό που τόσα χρόνια εμφιλοχώρησε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και με καθρεπτάκια και χάντρες μας αντιμετώπιζε ως εγχώριους ιθαγενείς.

Ας το σαρώσουμε λοιπόν το παρελθόν

Ας συνθέσουμε ένα νέο μέλλον

Ας αποκτήσουμε επιτέλους καθάριο βλέμμα

Ας ασκήσουμε τη σκέψη μας στο νέο που έρχεται

Ας ρίξουμε πετονιά σε καθαρά νερά

Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας στους ψίθυρους του καινούργιου

Ας απαιτήσουμε το άριστο και όχι το μέτριο

Να μην ξεχάσουμε: Η ιστορία φτιάχνεται από τα ίδια μας τα χέρια, τις σκέψεις μας, τις αποφάσεις μας!

Και τώρα τι; Τώρα τίποτα;;;

Οι εκλογές πλησιάζουν και το παλιό ψυχορραγεί, απειλεί και κρώζει και στα τελευταία του βγάζει φόβο, χολή, πανικό, καταστροφή και δειλά δειλά αρχίζει και  ξαναμοιράζει χάντρες. Είναι τόσο  αδύναμο που αρκεί ένα φύσημα μας να το στείλει στη λήθη του παρελθόντος.

Τώρα μας δίνεται η μοναδική ιστορική ευκαιρία.

«Μόνο να ανάψουνε στα βουνά οι στέγες των ερημοκλησιών με το μεράκι του αποσπερίτη

Να κυματίσουνε τα πουλιά στης λεμονιάς τα κατάρτια

Με της καινούργιας περπατησιάς το σταθερό άσπρο φύσημα»

(Ν. Γκάτσος - Αμοργός)