Χιλιάδες πεταλούδες...

Γράφει η Φοίβη

Όταν είχα ξεκινήσει να κάνω συνεντεύξεις –είχε πει στον ραδιοσταθμό flash 96,4, o Θανάσης Λάλας– έκλεισα μια συνέντευξη με τον Νίκο Γκάλη. Θα με συγχωρήσει, βέβαια, ο άνθρωπος που αναφέρομαι στο πρόσωπό του, αλλά αναφέρομαι θετικά. Μόλις τότε είχε έρθει ο Γκάλης εδώ και δεν ήξερε ελληνικά. Και πάω 

στην Θεσσαλονίκη, να συναντήσω τον Νίκο Γκάλη και γυρίζουμε μια εκπληκτική συνέντευξη. Οι περισσότεροι μου έλεγαν, «Δεν την έκανες την συνέντευξη αυτή! Ο Γκάλης δεν μιλάει. Πως τα είπε αυτά?». Ο άνθρωπος τα είπε μέσα από την αγωνία του να εκφρασθεί. Οι περισσότεροι σταματούσαν μπροστά στην αδυναμία του να μιλήσει. Είχε πει μια φράση συγκλονιστική στα ελληνικά. Τον ρώτησα, «Πως νοιώθεις λίγο πριν βγεις?». Και λέει, «Λίγο πριν βγω στο γήπεδο, πως να σου πω? Νοιώθω σαν...Πως λέγονται αυτές που πετάνε? Πως το λένε στην Ελλάδα? Που έχουνε...». «Πεταλούδες?». Ναι νοιώθω σαν να έχω χιλιάδες πεταλούδες μέσα στο στήθος μου και να προσπαθούν όλες μαζί να φύγουν από το στήθος μου μέσα». Μια εικόνα καταληκτική. Που αν είχε σταματήσει στο «μουγκρητό», δεν θα είχε ακουστεί τίποτα. Θέλει δηλαδή με ένα αγκίστρι να τραβάς από το μουγκρητό τη λέξη που δεν γνωρίζει ο άλλος.

Καμμιά φορά, σκέφτομαι, οι πιο βαθειές επιθυμίες εκφράζοναι με μουγκρητά. Ο κάθε άνθρωπος είναι ο μοναδικός αρχιτέκτονας της πραγματικότητας που πρέπει να ζήσει. Ο κόσμος είναι μια μεγάλη οθόνη όπου προβάλλονται τα φαντάσματα της ζωής μας... Πέρα από εμάς δεν υπάρχει καμμιά δύναμη, γνωστή ή άγνωστη, φυσική ή υπερφυσική, που θα μπορούσε να επηρεάσει τη μοίρα μας... Οποιοδήποτε γεγονός της ζωής μας, πριν εκδηλωθεί, θα πρέπει να έχει τη συγκατάθεσή μας. Πρέπει να βρούμε τον εαυτό μας. Πρέπει να ζήσουμε στο σήμερα, με αξιοπρέπεια, βρίσκοντας τη φωνή μας και αφήνοντας τα μουγκρητά κατά μέρος. Στο κάτω – κάτω της γραφής, τα όνειρα δεν μας τα δανείζει κανένας...