"Επαναστάτης χωρίς αιτία"

Γράφει η Φοίβη

«Είναι δύσκολο αυτό το πέρασμα της ζωής.

Είναι τρομερά κουραστικό να ζείς στην αβεβαιότητα

και στη δυσκολία. Αρρωσταίνουμε θέλοντας

να πεθάνουμε μ’αυτά που μας περιτριγυρίζουν.

Οργισμένοι, επαναστατημένοι, δυστυχισμένοι σ’ένα σώμα που

δεν το νοιώθουμε δικό μας, δυστυχισμένοι ακόμα

γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και γιατί είμα-

στε μόνοι, γιατί μας φοβίζετε λιγάκι.

...Την εξωτερική μας εμφάνιση τη θέλουμε

απρόσιτη, αδιαπέραστη. Γινόμαστε λοιπόν

σκληροί, χυδαίοι και κακοί. Είναι αλήθεια,

είμαστε κακοί, πεισματώνουμε και θέλουμε

να σας καταλάβουμε, να σας μιλήσουμε, να σας

ακούσουμε. Αυτό όμως γίνεται γιατί έχετε την τάση

πολλοί να σβήνετε την ελπίδα από τη ζωή σας` ίσως

να παρακάνετε επίδειξη των πλεονεκτημάτων σας.

...Ενήλικοι, να ξέρετε ότι οκτώ στους

δέκα έφηβους κλαίνε στα μαξιλάρια τους κάθε

νύχτα και οι μέρες τους είναι ένα σκέτο «πρέπει».

Οι άλλοι δεν έχουν πια δάκρυα γιατί τα συγκρατούν...

Γιατί να τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον?»

                                          Σελίν, 16 χρονών

Οι νέοι είναι οργισμένοι που τους κάνουμε μαλθακούς για να ζήσουν σ’αυτό τον απάνθρωπο κόσμο, ιδιαίτερα γιατί ξέρουν ότι δεν το κάναμε αυτό από μια λανθασμένη έστω αντίληψη, αλλά από αδιαφορία. Ήταν το ευκολώτερο για μας να τους αφήσουμε να κάνουν ό,τι θέλουν γιατί έτσι δεν μας χαλούσαν την ησυχία. Έτσι δεν αναγκαζόμαστε να τους δώσουμε έστω και ένα ψίχουλο της ψυχής μας που δεν θέλαμε η δεν μπορούσαμε να τους δώσουμε.

Οι νέοι είναι οργισμένοι, γιατί έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν ακόμη και για την γνησιότητα αυτών των παλαιών αγώνων, αφού οι τότε αγωνιστές έχουν βολευτεί τόσο αναπαυτικά και απολαμβάνουν τόσο ξεδιάντροπα όλες τις απολαύσεις του συστήματος εναντίον του οποίου αγωνίστηκαν, συνεχίζοντας μάλιστα αναίσχυντα τα παλιά, απαρχαιωμένα και ξεπουλημένα κηρύγματά τους.

Οι νέοι είναι οργισμένοι γιατί αισθάνονται ότι γι’αυτούς ουσιαστικά δεν νοιάζεται κανείς. Ούτε οι γονείς τους, που στην καλύτερη περίπτωση μέσα απ’αυτούς θέλουν να επιτύχουν τη δική τους καταξίωση, ούτε οι δάσκαλοί τους που μόνο για το μισθό τους νοιάζονται και που θέλουν να τον πάρουν κάνοντας όσο γίνεται λιγώτερα.

Οι νεοι είναι οργισμένοι γιατί τους μάθαμε να έχουν ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν και όποτε το θέλουν. Τους κάναμε να πιστεύουν ότι στη ζωή τους θα παίρνουν και ότι δεν θα χρειαστεί να δώσουν ποτέ και τώρα είναι ανάπηροι που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, γι’αυτό και είναι καταδικασμένοι να μη μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις πιο καίριες ανάγκες τους, εκτός εάν...

Εκτός εάν συνειδητοποιήσουμε ότι για όλους τους παραπάνω λόγους δεν ασκούμε τους νέους ανθρώπους στην πειθαρχία και αλλάξουμε, γιατί ο νέος μαθαίνει να είναι υπεύθυνος μέσα από σχέσεις με υπεύθυνους ανθρώπους, κατά προτίμηση στοργικούς γονείς που τον αγαπούν και τον μαθαίνουν πειθαρχία και που είναι αρκετά σοφοί ώστε να του δώσουν την ελευθερία να δοκιμάσει την υπευθυνότητά του μόλις δείξει ότι είναι έτοιμος να το κάνει.