Οι υποψίες του Ιωσήφ

Γράφει η Φοίβη

                           

Και στον άντρα, που ’σφιγγε τις γροθιές του,

ο Άγγελος να μιλήσει ευαρεστήθη:

Μα δε βλέπεις, σε κάθε πτύχωσή της,

πως σαν του Θεού τον όρθρο δροσερή ’ναι?

Μα, σκυθρωπός εκείνος, τον θωρούσε,

μουρμουρίζοντας μόνο: «Τι την άλλαξε έτσι?»

Κι ο Άγγελος, τότε, φώναξε: «Δεν έχεις,

ξυλουργέ, νοιώσει, ότι του Θεού ’ναι το έργο?

Επειδή, μες στην έπαρσή σου, φτιάχνεις

σανίδες, θέλεις λόγο να σου δώσει

Αυτός, που, ταπεινά, από το ίδιο ξύλο, κάνει

φύλλα να βγαίνουν και μπουμπούκια να φουσκώνουν?»

Εννόησε. Μα καθώς, τώρα, το βλέμμα

προς τον Άγγελον ύψωνε καταπτοημένο,

ο Άγγελος είχε φύγει. Τον χοντρό του σκούφο

έβγαλε αργά κ’ «Ευλογητός ει Κύριε!» έψαλε τότε.

                                                                   Rainer Maria Rilke

Μην ψάχνεις ασφάλειες έξω η στα μάτια των άλλων. Μην προσποιείσαι το θαρραλέο. Το πραγματικό θάρρος είναι η νίκη ενάντια στην ψευτιά μας. Κάποια μέρα για να νικήσεις τους φόβους σου δεν θα χρειαζεται να αντιμετωπίζεις τους ωκεανούς η να κάνεις ακροβατικές πτήσεις. Όταν εξαφανιστεί η ψευτιά, θα εισέλθεις στη δύναμη του «τώρα» με τη μέγιστη απλότητα. Γιατί το να ζεις στο «εδώ και τώρα» είναι η μόνη φυσιολογική, ηρωϊκή, αθάνατη κατάσταση για τον άνθρωπο.

Μην επαναπαύεσαι! Η μεμψιμοιρία σου δανείζεται την κατάσταση της ανθρωπότητας για να κρυφτεί και να διαιωνιστεί. Η ματαιοδοξία σου σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις ήδη θεραπευτεί και ότι μπορείς να κάνεις κάτι για τους άλλους...

Μην χάνεσαι σε οδυρμούς και αξιολύπητες συμπόνιες. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι στη θέση κάποιου άλλου. Εκείνος πρέπει, μονάχα εκείνος, να αδράξει την ευκαιρία. Όποιος δεν νίκησε την ψευτιά μέσα του, όποιος δεν έχει συνειδητοποιήσει την αυτοκαταστροφή που συνεχώς συμβαίνει στον εαυτό του, δεν μπορεί να κάνει τίποτε για κανέναν. Ο άνθρωπος πεθαίνει γιατί λέει ψέμματα...και προπαντός στον εαυτό του...

Άσε να βοηθήσει τον κόσμο όποιος είναι ήδη αποκομμένος από αυτόν! Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Μόνο όποιος κοιτάξει κατάματα τη φρίκη του, όποιος συνειδητοποιήσει την ανημποριά του, την ατέλειά του, μπορεί να τα καταφέρει. «Γράφω για να σας πω»,αναφέρει ο ποιητής, «ότι ο Άγγελος της Μεγάλης Βουλής υπάρχει, και είναι το πιο αληθινό όν που γνώρισα ποτέ. Ο άψογος κόσμος Του, άχρονος, είναι πιο ζωντανός και πραγματικός από τον δικό μας και είναι προσεγγίσιμος. Κάτι αόρατο και ισχυρό που ο κάθε άνθρωπος μπορεί να προσεγγίσει θέτει σε λειτουργία τα γρανάζια του θαύματος. Θα δεις ότι όλα αυτά που στη ζωή σου είναι πραγματικά θα παραμείνουν και όλα αυτά που είναι αυταπάτες θα φύγουν για πάντα».

Για πολλούς ανθρώπους το θαύμα είναι ένας μαγικός τρόπος με τον οποίο μπορεί ένας άνθρωπος να απαλλαγεί από τις δυσάρεστες συνέπειες της «παρά φύσιν» ζωής του, συνεχίζοντας να ζει μιά «παρά φύσιν» ζωή. Αλλά το θαύμα είναι ένα άνοιγμα από τον «παρά φύσιν» κόσμο, στον  «κατά φύσιν» κόσμο, από την κίβδηλη, την παραχαραγμένη πραγματικότητα, στην πραγματική πραγματικότητα, που δεν γνωρίζει ούτε την ανεπάρκεια, ούτε την έλλειψη, ούτε την αρρώστια, ούτε τη φθορά, ούτε τον θάνατο και που δεν βρίσκεται αλλού, αλλά βρίσκεται αλλοιώς. Δεν είναι ένας άλλος χώρος αλλά μιά άλλη κατάσταση από εκείνη  της ψευτιάς, που αποκαλύπτεται σε όποιον και όποτε την αναζητήσει πραγματικά.