Θυμάμαι

    

Γράφει η Φοίβη

Μια από τις ισχυρότερες ανάγκες της ψυχής είναι η ανάγκη για κοινότητα, πρόκειται όμως για μια κοινότητα ελαφρώς διαφορετική από την τυπική κοινωνική της μορφή. Η ψυχή λαχταράει την επαφή, την ποικιλία, την οικειότητα και την ιδιαιτερότητα. Είναι λοιπόν αυτές οι ιδιότητες της κοινότητας που αναζητεί η ψυχή και όχι την πνευματική ομοιομορφία και την κανονικότητα.

Η μοναξιά μπορεί να είναι αποτέλεσμα της
άποψης ότι κοινότητα είναι κάτι στο οποίο γίνεται κανείς αποδεκτός. Η κοινότητα όμως δεν είναι οικογένεια. Είναι μια ομάδα ανθρώπων που τους ενώνει το συναίσθημα ότι ανήκουν κάπου και τέτοια συναισθήματα δεν αποτελούν κληρονομικό δικαίωμα.Το «ανήκω» είναι ενεργητικό ρήμα, σημαίνει ότι κάνω κάτι θετικά. Ένας άνθρωπος που τον καταπιέζει η μοναξιά μπορεί να βγει στον κόσμο και απλώς να αρχίσει να ανήκει σε αυτόν, όχι με το να εντάσσεται σε οργανώσεις, αλλά ζώντας με αισθήματα συναδέλφωσης – με τους άλλους ανθρώπους, τη φύση, την κοινωνία και τον κόσμο ως σύνολο. Η συναδέλφωση είναι ένα σημάδι της ψυχής. Επιτρέποντας να εμφανιστούν τα, συχνά ευάλωτα, συναισθήματα της συναδέλφωσης, η ψυχή ξεχύνεται στη ζωή και ξεπερνάει την παθολογία της.    

Αφού δεν υπάρχουμε, αλλά συνυπάρχουμε και επειδή θα επιβιώσουμε σε τούτο τον πλανήτη, μόνο αν μάθουμε να συμβιώνουμε, τότε πια ο λόγος μας είναι διάλογος, όχι μονόλογος ούτε αντίλογος. Μιλάμε για να επικοινωνούμε, γνωρίζουμε εφ’όσον μετέχουμε, μαθαίνουμε όταν αγαπάμε, κατανοούμε όσο σχετιζόμαστε: αυτά είναι τα γνωσιολογικά διδάγματα της σύγχρονης φυσικής και της προωθημένης επιστημονολογίας των μοντέρνων καιρών μας. Κι’αυτές είναι συνάμα οι παραδοσιακές αλήθειες για την φροντίδα της ψυχής. Αυτό σημαίνει παραπέρα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος θα απελευθερωθεί από τη μοναξιά του, μόνο αν αποφασίσει να σχετισθεί. Η κοινωνία μας θα αποκτήσει επικοινωνία, αν η τεχνολογική βελτίωση των μέσων μαζικής επικοινωνίας συνοδευτεί από τη φροντίδα της ψυχής μας μέσα από την ποιότητα του τρόπου συνύπαρξης.

Η επιφανειακή κοινότητα ανθεί όταν είμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους που ζουν μέσα μας και συνωστίζονται στα όνειρά μας. Για να ξεπεράσουμε τη μοναξιά, πρέπει να αποφασίσουμε να ελευθερώσουμε αυτές τις εσωτερικές φιγούρες στη ζωή. Το να παραδεχτώ «ποιος είμαι» σημαίνει να παραδεχτώ αυτά τα πρόσωπα στη ζωή, ώστε η εσωτερική κοινότητα να αποτελέσει την απαρχή της αίσθησης ότι ανήκω στη ζωή. «Θυμάμαι» ανθρώπους που συναντώ για πρώτη φορά γιατί είμαι σε επαφή με τον αρχέτυπο κόσμο της φαντασίας μου και στη βάση αυτής της αυτογνωσίας μπορώ να αγαπήσω τον καθένα που συναντώ και να με αγαπήσει κι’ εκείνος. Οι ρίζες της κοινότητας είναι τρομερά βαθειές και το να ανήκεις κάπου, αντιμετωπίζοντας ενεργητικά τη μοναξιά σου, είναι μια διαδικασία που ξεκινάει από τα βάθη της ψυχής.