Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας
Στο παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα οι όροι Πρώτος, Δεύτερος
και Τρίτος κόσμος για να χαρακτηρίσουν αντίστοιχα τα ανεπτυγμένα, τα
αναπτυσσόμενα και τα υπανάπτυκτα έθνη. Αν και η πολιτική και επιστημονική
κοινότητα έχει εν πολλοίς εγκαταλείψει αυτό το
διαχωρισμό, ωστόσο είναι
χρήσιμος για να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα για τη διεθνή αλλά και την
εγχώρια πρακτική. Μιλώντας αδρά, στον Πρώτο κόσμο ανήκουν η βόρεια Αμερική, η
δυτική Ευρώπη και η Ιαπωνία, στον Τρίτο η υποσαχάρια Αφρική και όλες οι
ενδιάμεσες θεωρούνται ο Δεύτερος. Οι διαφορές μεταξύ των τριών
"κόσμων" είναι κατηγορικές, δηλαδή είναι τόσο μεγάλες που κατατάσσουν
τα έθνη σε κλειστές ομάδες χωρίς νόημα στατιστικής σύγκρισης και δυνατότητα
διεθνούς επικοινωνίας και συνεργασίας. Για παράδειγμα σε ορισμένες χώρες της
Αφρικής από ανέκαθεν οι πολίτες αγωνιούν για την ημερήσια επιβίωση και βιώνουν
μια κατάσταση που είναι χειρότερη από έναν πόλεμο στην Ευρώπη: χωρίς
στοιχειώδεις υποδομές, με καθημερινή απειλή λιμοκτονίας και αρρώστιας και
κυρίως έλλειψη βασικής πνευματικής γνώσης που θεωρείται δεδομένη.
Τα δεδομένα αυτά οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα για τη σωστή
στάση απέναντι στις εθνικές διαφορές και τον ρατσισμό. Καταρχήν πρέπει να
παραδεχτούμε ότι οι λαοί ταξινομούνται σε μία σειρά με βάση τα διάφορα κριτήριας
διαβίωσης, όπως πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά κλπ, αφού βέβαια αποδοθούν σε
αυτά μονάδες μέτρησης. Η επιμονή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ουσιαστικά ίδιοι
και ίσοι είναι ανόητη και, το χειρότερο, βλάπτει τους ίδιους τους αδύναμους:
είναι υποκρτικό και ασεβές να παραβλέπεται η θέση τους, απομακρύνεται η
ενδεχόμενη βοήθεια από τους ισχυροτέρους και διαιωνίζεται η μιζέρια τους σε ένα
πλαίσιο ουτοπικής θεωρίας. Σαφώς και γενετικά όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι,
όπως γενετικά ο άνθρωπος μοιάζει κατά 96% στον πίθηκο και κατά 85% στο ποντίκι.
Σε όλους όμως τους όρους της κοινωνικής και ατομικής ζωής οι διαφορές είναι
δεδομένες και όπως διαφαίνεται ανυπέρβλητες για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Αντίθετα, είναι θεμιτό να αναγνωριστεί ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια
δυνατότητα για ανάπτυξη και να να δημιουργηθεί ανάλογο πλαίσιο σε παγκόσμιο και
εθνικό επίπεδο.
Με τη χρήση αβάσιμων θεωριών, την υποκίνηση συγκρούσεων και το χειρισμό
δημοσίων προσώπων και μέσων ενημέρωσης η διεθνής εξουσία αποπροσανατολίζει
επιτυχώς εδώ και χρόνια την κοινή γνώμη και την πολώνει ανάμεσα σε δύο άκρα:
από μια "όλοι είναι ίδιοι" και από την άλλη "οι άλλοι πρέπει να
αφανιστούν". Ο τελικός σκοπος είναι να αποκρυφθούν οι διαφορές και να
εξισωθούν προς τα κάτω λαοί και άτομα. Όσο όμως ο ελέφαντας θα εξισώνεται με
τον λαγό, τόσο θα αφανίζονται οι ευκαιρίες για την ορθή και αποτελεσματική
εξέλιξη και των δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου