Οι πιστοί και ο παράδεισος

Σάβ F΄ εβδομάδος από το πάσχα, Ιω 14,10-21

Μια μέρα πριν από την παράδοσή του ο Κύριος, ενώ συζητάει με τους μαθητάς του, κάνει σ’ αυτούς τις τελευταίες αποκαλύψεις του, πρώτον ότι θα έρθει πάλι, και δεύτερον ότι η σχέση του με τον Πατέρα είναι στενή,

ενσταλάζοντας στις καρδιές τους παρηγορία.

Καθώς ο λόγος του Ιησού κορυφώνεται, τον διακόπτει ο Φίλιππος και του λέει·

-Κύριε, σε παρακαλούμε δείξε μας τον Πατέρα σου, και αυτό μας είναι αρκετό (8-9α). Και του λέει ο Κύριος·

-Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει και τον Πατέρα μου. Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι μέσα μου; Τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από τον εαυτό μου· αλλά ο Πατέρας που μένει μέσα μου, αυτός (λέει τα λόγια και) κάνει τα έργα. Να πιστεύετε χωρίς αμφιβολία ότι εγώ είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι μέσα μου. Αλλιώς, να με πιστεύετε για τα έργα που έχω κάνει και κάνω (9β-10).

Αλήθεια σας λέω ότι αυτός που πιστεύει σ’ εμένα, τα έργα που κάνω εγώ θα τα κάνει κι εκείνος, και ακόμη πιο μεγάλα θα κάνει, διότι θα τα κάνω πάλι εγώ που πηγαίνω προς τον Πατέρα μου, και ό,τι τυχόν ζητήσετε στο όνομά μου, θα το κάνω, για να δοξαστεί ο Πατέρας μέσω του Υιού. Εάν στο ονομά μου ζητήσετε για σας κάτι (πιο μεγάλο από αυτά που εγώ έκανα εδώ, λ.χ. την αιώνια αποζημίωσή σας στον παράδεισο), εγώ θα το εκπληρώσω (11-14).

Στα λόγια αυτά φαίνονται·

1. Η ταυτότητα της θεότητος (θελήματος, σοφίας, δυνάμεως, ενεργειών, δόξης) του Πατρός με τον Υιό.

2. Η συνεχής αέναη και αδιάπτωτη εσωτερική ενότητα μεταξύ Πατρός και Υιού.

3. Λόγια και έργα του Υιού, είναι και του Υιού και του Πατρός.

4. Ό,τι θείο και υπερφυσικό κάνει ο Υιός, και φαίνεται, υποπίπτει στην αντίληψή μας, αλλά δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε, διότι τον βλέπουμε ως άνθρωπο, το κάνει ο Πατέρας, που δεν φαίνεται ως πνεύμα, και ευκολότερα το πιστεύουμε· και αντιστρόφως, ό,τι κάνει ο Πατέρας και δεν φαίνεται, δεν υποπίπτει στην αντίληψή μας, (λ.χ. το σχέδιο της σωτηρίας των ανθρώπων), το κάνει ο Υιός, και γίνεται σ’ εμάς αντιληπτό.

5. Η πίστη μας προς τον Υιό είναι πίστη μας και προς τον Πατέρα.

6. Η πίστη μας είναι η όραση που κάνει τον πιστό να βλέπει όλα όσα φαίνονται και δεν φαίνονται , λόγια και έργα, που λέει ή κάνει ο Υιός ή ο Πατέρας.

7. Αυτός που έχει πίστη μπορεί να ζητάει από τον Υιό, και ο Υιός θα του το κάνει, αρκεί αυτό που ζητάει να είναι για τη δόξα του Πατρός.

Φεύγει τώρα από την πίστη και στρέφει το λόγο του ο Κύριος στην αγάπη.

Εάν με αγαπάτε, λέει, τηρείστε τις εντολές μου (15).

Να ποια είναι η ουσία της αγάπης μας στον Κύριο, η τήρηση των εντολών του. Ο θείος έρως δεν είναι θολό και γνοφώδες πράγμα, όπως εμφανίζεται σε ασκητικά συγγράμματα, απρόσιτο και ακατανόητο, αλλά συγκεκριμένο, σαφές, πρακτικό για όλους. Είναι η τήρηση των εντολών του. Και συνεχίζει.

Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα για να σας δώσει άλλον παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας, που ο κόσμος δεν μπορεί να το αποκτήσει, διότι δεν το βλέπει και δεν το ξέρει, ενώ εσείς το γνωρίζετε, διότι μένει σ’ εσάς και  θα είναι μέσα σας (16-17).

Επειδή το να τηρεί κανείς τις εντολές του Υιού για ν’ αποδεικνύει την προς αυτόν αγάπη του, είναι δύσκολο, γι’ αυτό ο Κύριος στέλνει βοηθό, ενισχυτή, παρήγορο, ενθαρρυντή. Στέλνει το Άγιο Πνεύμα, που το βλέπουν το ξέρουν και το ζουν μόνο οι έχοντες  πίστη. Οι άνθρωποι του κόσμου δεν το βλέπουν δεν το ξέρουν δεν το ζουν. Γι’ αυτό και οι ίδιες εντολές, στους μεν πιστούς είναι εύκολες και ευχάριστες και κατορθωτές, στους δε κοσμικούς δύσκολες και δυσάρεστες και ακατόρθωτες. Διότι οι μεν έχουν βοηθό, οι δε όχι.

Και δεν θα στείλει στους πιστούς μόνο το Άγιο Πνεύμα ο Κύριος, αλλά θα είναι κοντά τους και ο ίδιος.

Φεύγοντας (με τη ανάληψη) από τον παρόντα κόσμο, είπε, δεν θα σας αφήσω ορφανούς. Θα έρθω κοντά σας. Λίγο ακόμη (μόνο μια μέρα) και ο κόσμος δεν θα με βλέπει, εσείς όμως θα με βλέπετε, διότι εγώ ζω και θα ζω, και εσείς ζείτε στον παρόντα κόσμο και θα ζείτε και στο μέλλοντα μαζί μου αιωνίως. Την ημέρα εκείνη θα μάθετε ότι εγώ θα είμαι στον Πατέρα μου και σεις θα είστε μαζί μου (και άρα και με τον Πατέρα μου) και εγώ (και άρα και ο Πατέρας μου) μαζί σας.  (Θα είμαστε όλοι μαζί μέσα σε υψικάμινο αγάπης, στον παράδεισο. Σας είπα προηγουμένως ότι) με αγαπάει αυτός που τηρεί τις εντολές μου. Αλλά (είναι δίκαιο) αυτός που με αγαπάει ν’ αγαπηθεί από τον Πατέρα μου. Αλλά και από μένα θ’ αγαπηθεί, και εγώ θα του αποκαλύψω τον εαυτό μου, δηλαδή τη θεία δόξα μου (18-21).

Πιο αναλυτικά ο Κύριος βεβαιώνει·

1. Μετά την ανάσταση και την ανάληψή του, θα στείλει στους ανθρώπους του (όχι στους κοσμικούς) το Πνεύμα, θα έρθει όμως και ο ίδιος, με τις εμφανίσεις του (προσωρινά) και με τη δευτέρα παρουσία του (μόνιμα στον παράδεισο).

2. Εκείνη την ημέρα (την ατέλειωτη ημέρα στον παράδεισο) Πατήρ Υιός και πιστοί θα είναι μαζί σε ατμόσφαιρα υψίστης, αδιάπτωτης, αιώνιας χαράς και αγάπης.

3. Η θεότητα είναι τρία πρόσωπα Πατήρ Υιός και Άγιον Πνεύμα. Η μία θεότητα επιθυμεί να καταστήσει συμμέτοχο στη μακαριότητά της και τον άνθρωπο, που πιστεύει και αγαπά.

Καταπληκτικά πράγματα, αγαπητοί μου. Και σίγουρα, και ενθαρρυντικά. Αξίζει να κάνει κανείς μυρίους κόπους εδώ, για να βρεθεί εκεί κοντά στον πατέρα και στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, ζώντας μαζί του αιωνίως.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης