Η δροσιά των μικρών πραγμάτων

Γράφει η Φοίβη

Σπάνια αντιμετωπίζουμε τη διαφορετικότητα του άλλου θετικά, γιατί τότε θα έπρεπε αναγκαστικά να δούμε τον εαυτό μας περισσότερο κριτικά. Η ανακάλυψη των δικών μου ελαττωμάτων και αντιφάσεων δημιουργεί έντονο άγχος το οποίο κατευνάζω αποδίδοντας στον ξένο αρνητικό πρόσημο, με το να
χαρακτηρίσω την ιδιαιτερότητά του σαν επικίνδυνη. Γίνεται περισσότερο κακός στα μάτια μου, επειδή του έχω αποδώσει και μέρος της δικής μου κακίας την οποία δεν αντέχω να αναγνωρίσω. Όπως γράφει ο Bauman «ο άπορος είναι το alter ego του εύπορου, ο αλλοδαπός είναι το alter ego του ημεδαπού. Το να είσαι alter ego σημαίνει να λειτουργείς σαν κάδος απορριμμάτων όπου σωρεύονται όλα τα ανείπωτα κακά προαισθήματα, οι άφατοι φόβοι, οι κρυφές αυτοϋποτιμήσεις και ενοχές που φοβόμαστε πολύ και δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε. Το να είσαι alter ego σημαίνει να λειτουργείς σαν δημόσια έκθεση του πλέον μύχιου ιδιωτικού, σαν εσώτερος δαίμονας που πρέπει να εξορκιστεί δημοσίως, ένα ομοίωμα που μπορούμε να πυρπολήσουμε μαζί με όσα δεν μπορούμε να απωθήσουμε. Το alter ego είναι το σκοτεινό και δυσοίωνο φόντο όπου μπορεί να λάμψει το αποκαθαρμένο εγώ».

Όμως τελικά, η όντως Ζωή δεν φαίνεται καθόλου γενναιόδωρη με εκείνους που σκέπτονται και συσκέπτονται αλλά δεν ξανοίγονται στον Ξένο, στον διαφορετικό, με εκείνους που πασχίζουν να λύνουν, να γνωμοδοτούν, να κάνουν, να προσφέρουν, να προστατεύουν, να υπερασπίζονται, να νοιώθουν, αλλά δεν εμπιστεύονται παρά τον νόμο. Που προτιμούν να βολεύονται παρά να ρισκάρουν. Όσο περισσότερο χωράμε τον διαφορετικό άνθρωπο μέσα στην καρδιά μας, τόσο περισσότερο εξανθρωπιζόμαστε. Η καθοριστική σχέση σου χαρίζει απνευστί αποφασιστικότητα και ζωντάνια. Όπως η δίψα στο ελάφι και η πείνα στον λαγό χαρίζει γρηγοράδα. Όλα και όλοι να πάνε «στην ευχή»: συγγενείς, φίλοι, φίλες, διλήμματα, προφάσεις.

Επικοινωνία, ανοιχτή γραμμή, δόσιμο. Και «είναι καλό», λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν, « να δίνετε όταν σας ζητούν, αλλά είναι καλύτερο να δίνετε χωρίς να σας ζητήσουν μέσα από κατανόηση. Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με χαρά και η χαρά αυτή είναι η ανταμοιβή τους. Και υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με πόνο και ο πόνος αυτός είναι η βάφτισή τους.

Και υπάρχουν εκείνοι που δίνουν και στο δόσιμό τους δε γνωρίζουν πόνο, ούτε αναζητούν χαρά, ούτε δίνουν σκεφτόμενοι την αρετή.

Δίνουν όπως στην κοιλάδα η μυρτιά ανασαίνει το άρωμά της στο χώρο.

Και μην αφήνετε αυτούς που έρχονται με άδεια χέρια και θέλουν να σας πουλήσουν λόγια για το μόχθο σας, να παίρνουν μέρος στις συναλλαγές σας.

Σ’αυτούς τους ανθρώπους να λέτε:

‘Ελάτε μαζί μας στους αγρούς η πηγαίνετε με τους αδελφούς σας στη θάλασσα και ρίξετε το δίχτυ σας.

 Γιατί η γη και η θάλασσα θα είναι γενναιόδωρες μαζί σας, όπως και μαζί μας.’

Και αν έρθουν οι τραγουδιστές και οι χορευτές και οι οργανοπαίχτες – αγοράστε και από τα δικά τους δώρα.

Γιατί κι’αυτοί είναι συναχτές καρπών και σπόρων, και αυτά που φέρνουν, αν και είναι φτιαγμένα από όνειρα, είναι ένδυμα και τροφή για την ψυχή σας.

Και μέσα στη γλυκύτητα της σχέσης, ας υπάρχει γέλιο και μοίρασμα των απολαύσεων. Γιατί στη δροσιά των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει το πρωϊνό της και ανανεώνεται».