Η δρυς και το κυπαρίσσι

Γράφει η Φοίβη

 Γράφει ο Χαλίλ Γκιμπράν: «...Και για το Γάμο δάσκαλε, τι έχεις να μας πεις?

Και αυτός απάντησε λέγοντας:

Γεννηθήκατε μαζί και μαζί θα είστε για πάντα.

Αλλά αφήστε να υπάρχουν διαστήματα στην εγγύτητά σας.

Και αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσά σας.

Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αλλά μην κάνετε δεσμά την αγάπη.

Αφήστε τη μάλλον να είναι μια κινούμενη
θάλασσα ανάμεσα στις παραλίες των ψυχών σας.

 Γεμίζετε ο ένας του άλλου το ποτήρι, αλλά μην πίνετε από ένα ποτήρι.

Δίνετε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας, αλλά μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι.

Να τραγουδάτε και να χορεύετε μαζί και να είστε χαρούμενοι, αλλά αφήνετε ο ένας τον άλλο να είναι μόνος,

Όπως και οι χορδές του λαγούτου είναι μόνες, παρόλο που πάλλονται με την ίδια μουσική.

Δίνετε την καρδιά σας, αλλά όχι ο ένας στου άλλου τη φύλαξη.

Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να εμπερικλείσει τις καρδιές σας.

Και να στέκεστε μαζί, όμως όχι πολύ κοντά.

Γιατί οι στύλοι του ναού στέκονται μακρυά ο ένας από τον άλλο,

Και η δρυς με το κυπαρίσσι δε μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου».

Θα ήταν ωραία να ήταν έτσι. Όμως οι παρακάτω στίχοι αντιπροσωπεύουν την σύγχρονη πραγματικότητα πολλών ζευγαριών.

-Στις έντεκα μπορείς?

-Όχι, όχι.

-Στις δώδεκα μπορείς?

-Όχι, όχι.

-Στις τέσσερις μπορείς?

-Μπορώ, μπορώ.

-Αλλά δεν μπορώ εγώ.

-Το Σάββατο μπορείς?

-Όχι, όχι.

 -Την Κυριακή μπορείς?

 -Όχι, όχι.

-Παρασκευή μπορείς?

-Μπορώ, μπορώ.

-Αλλά δεν μπορώ εγώ.

 Δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε.

Δεν μπορεί, δεν μπορεί, στο ίδιο σπίτι ζούμε.

Η μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να επενδύσει στον εαυτό του. Να καλλιεργήσει και να αναδείξει τις βαθύτερες κλίσεις του αξιοποιώντας όλα του τα χαρίσματα, εκφράζοντας τον γνήσιο και αυθεντικό εαυτό του. Να πετάξει κάθε ψεύτικο στοιχείο από πάνω του. Και αυτόν τον εαυτό να τον μοιρασθεί με τα αγαπημένα του πρόσωπα και με τον κόσμο όλο.