Σκληβανιώτης Δημήτρης
Εγκόσμια τοπία του ρόζ
Έκθεση Ζωγραφικής
καφενείο των γυναικών «η γυνή» Φλώρινα Καλλέργη 4, Φλώρινα
Έναρξη έκθεσης 24/11/2015
Ο Δημήτρης Σκληβανιώτης παρουσιάζει την ζωγραφική του δουλειά πρώτη φορά στο κοινό της Φλώρινας στο καφενείο των γυναικών «Η Γυνή» σαν εξομολόγηση για την συνεκτικότητα που έχει το τοπίο με το σώμα των γυναικών, ευχάριστο στο βλέμμα και στην ψυχή . Τοπία του ροζ , τοπία με την υπαινιχτική σχεδίαση σε ένα χώρο μονοοπτικό και καθολικής ξεγνοιασιάς με ακριλικά χρώματα σε χαρτιά και καμβάδες . Τα εννέα έργα αφιερώνονται στο αγώνα για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού και στο Σύλλογο καρκινοπαθών Αμυνταίου και περιχώρων «Μαζί για την Ζωή»
Στην ζωγραφική του ο Δημήτρης Σκληβανιώτης επιχειρεί με μονοχρωμίες όγκων την σχηματοποίηση πραγματικών τοπίων. Τα σχήματα καμπυλώνουν τις ακμές τους από την χρήση του χρώματος ενώ το φως προσδιορίζετε από την σταυρωτή ζυγαριά των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα που γέρνει ή στην αυγή με πρωινό φως ή στην δύση με ένα βαθύ εσπερινό. Η οργάνωση που προτιμά εξωθεί τα τοπία του σε τόπους του λιλά , του τριανταφυλλί, του κροκί, με ανάμιξη του λευκού και του μαύρου με εξαίρεση σε αυτά τα έργα την τοπιογραφικότητα ενός απρόβλεπτου ροζ. Αυτό το ευκολόβλεπτο ροζ με την τόση ευδαιμόνιση στο βλέμμα δεν ανανεώνει τον τρόπο που κοιτάμε αλλά το ίδιο το υπαρκτό τοπίο που σαγηνευτικό σκιαγραφείτε με το χρώμα. Τα διάττοντα σημεία του ορίζοντα στην ζωγραφική του Σκληβανιώτη διεγείρουν την απελευθερωμένη φαντασία και είναι συνθήκη καταστατική γατί δεν ακολουθεί το μάτι τα περιγράμματα αλλά την ζωτικότητα των χρωμάτων και την στοιχειώδη χρήση τις τονικότητας των όγκων για να περιπλανηθεί. Τα εγκόσμια τοπία άφαντα από τους ανθρώπους που κατοικούν στα σπίτια των τοπίων , πίσω από τους τοίχους με τα χρώματα βλέπονται μεταξύ τους κρυμμένοι από τα βλέμματα των θεατών, δυναμώνοντας την αίσθηση της ανυπαρξίας και της χαρούμενης ευδιάθετης μοναξιάς, την παραπλανημένη ευζωία, την ευωχία ενός γυναικείου κορμιού.
Το τοπία είναι το όνειρο του εαυτού του.
Στο χώρο παρουσιάζεται και ένα έργο του Στερίκα Κούλη αφιερωμένο στα είκοσι χρόνια από το θάνατο του.
Θαμώνας είναι αυτός ο οποίος κατ' επανάληψη επισκέπτεται ένα χώρο. Αυτή η κατά συρροή συνήθεια μπορεί να αποτελέσει μια εσωτερικότητα για τον εμπλεκόμενο. Στη ζωγραφική της η Νικολέτα Τσαντίκη, διερευνά εικαστικά τις συνθήκες αυτής της εσωτερικής διέγερσης του θαμώνα. Σχηματισμοί fractal φτιαγμένoι από ρητίνες, ecolines σε τονικές διχρωμίες απλώνονται πάνω σε καμβάδες, αποκαλύπτοντας το ασυνείδητο μέσω της τέχνης.
Δώδεκα έργα εκτίθενται στο διάκοσμο χώρο των θαμώνων του καφέ εστιατορίου Riverside, στον ποταμό Σακουλέβα, στη Φλώρινα.
Το «εδώ και τώρα» ενός Θαμώνα
Θαμώνας είναι αυτός που κατ’ επανάληψη βρίσκεται στο «εδώ» και «εκεί» ταυτόχρονα. Το “εδώ” είναι ένας βιωματικός χώρος συνάντησης και συναναστροφής. Το «εκεί» είναι εκείνος ο χώρος που επιτρέπει, προϋποθέτει την συνάντηση, τη συναναστροφή και τη συντροφιά. Μπορούμε να φανταστούμε το «εδώ» και το «εκεί» ως τον τόπο όπου ο θαμώνας θα συνδέσει το «εδώ και το τώρα». Ο Θαμώνας είναι στο «εδώ», στον τόπο των συναντήσεων για να προσπαθήσει να δώσει ένα περιεχόμενο στο «τώρα». Τι συμβαίνει στο «εδώ» και στο «τώρα»;
Το υποσυνείδητο του είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τη ζωγραφική δράση. Προσωπικές εμπειρίες, συναισθηματικές και φυσικές συνθήκες, καταστάσεις αποτελούν πρόκληση να εξερευνηθεί μια διαδικασία που αποκαλύπτει τον τόπο και τη στιγμή, το «εδώ και τώρα». Το «εδώ και τώρα» αποτελεί μια μόνιμη διέγερση του όντος, με αποτέλεσμα την απελευθέρωση και τη λύτρωση, μέσω της βιωματικής τέχνης. Η ενδοσκόπηση και η έποψη του θαμώνα, αναδύει τις προσωπικές σκέψεις και τα συναισθήματα που αλληλεπιδρούν με τις υπόγειες αναμνήσεις, «εξωστρέφοντας» τον εαυτό-θαμώνα στη κοινωνία. Το «εδώ» είναι οι τόποι όπου μικρογραφίες της κοινωνίας συνδέονται με την καθημερινότητα και την επανάληψη του «τώρα». Είναι δηλαδή στιγμιότυπα όπου ο θαμώνας βιώνει την νευροδιέγερση, εκείνη την ράθυμη ετοιμότητα των συναναστρεφόμενων. Το συνειδητό εμπεριέχει το υποσυνείδητο και η μεταξύ τους σύνδεση είναι τα μορφοπλαστικά στοιχεία της ζωγραφικής της Νικολέτα Τσαντίκη. Οι νευρώνες είναι οι συναπτόμενες διαδρομές από το συνειδητό στο υποσυνείδητο και αντίστροφα. Τη στιγμή που το υποσυνείδητο αναδύεται με τις λευκές άμορφες κηλίδες, κόμβοι δημιουργούνται στη ζωγραφική της, αποτελώντας μια πηγή αστείρευτης ποιότητας της φαντασίας του εσωτερικού είναι, και ταυτόχρονα μιας ιδιότυπης αποκρυπτογράφησης τόσο του χώρου όσο και του χρόνου.
Μικρές γωνίες στη πόλη, καφενεία, καφωδεία, καταγώγια, χώροι εστίασης, χώροι βλεμμάτων, χώροι περαστικών, αναμονής, ραθυμίας, ρεμβασμού, συνάντησης, με το Θείο, πάρκα αναψυχής, χώροι αγοροπωλησίας του ελεύθερου χρόνου, παγκάκια, παλιά δέντρα προαστιακών αλσυλλίων, όχθες ποταμών, διασταυρώσεις δρόμων, πεζόδρομοι αποτελούν το καθημερινό “εδώ” που διαποτίζεται, διαπερνάται με το βλέμμα στο διαφορετικό “τώρα” των Θαμώνων.
ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΜΩΝΑ
Πως συμβαίνει στο «εδώ» να αναδύεται ή να καταδύεται αμφίδρομα το «τώρα»; Συνειδητό είναι η βιωμένη κατάσταση που έχουμε ήδη αντιληφθεί και παρατηρούμε ότι είμαστε μέρος της. Υποσυνείδητο είναι η εσωτερική βίωση μιας κατάστασης που δεν έχουμε άμεση αντίληψη ότι είναι μέρος μας. Ο θαμώνας αφήνει το κοινωνικό περιβάλλον του χώρου που συχνάζει να εισβάλει στον εαυτό του. Η διαδικασία είναι φυγόκεντρη και δυναμικά στατική. Η μέθη, η φλυαρία, το ανταποκριτικό βλέμμα, η παρατεταμένη σιωπή, είναι μερικά από τα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά που επιτρέπουν την συναρμογή της εισβάλουσας συνθήκης. Η συνεχής μεταγραφή της συνειδητότητας, αναμιγμένη με αναγκαστικές αντικειμενικές περιγραφές γεγονότων και αντιλήψεων, αφήνονται στην πορεία της σκέψης, όπου η απρόσωπη εντύπωση ωριμάζει και γίνεται υποκειμενική εμπειρία. Τότε αναδύεται ο εαυτός μας ως ύπαρξη. Η Νικολέτα Τσαντίκη προτείνει την ζωγραφική της σαν εκείνους τους υπαινιγμούς μιας διεργασίας όπου το εδώ είναι γεμάτο αγνοούμενες αισθήσεις όπου επιτείνονται και διαμορφώνονται για να πλάσουν έναν πιο περίπλοκο, ισχυρότερο κόσμο μιας κοινωνίας «λάφυρης» στο τώρα. Το εδώ του θαμώνα ξεχειλίζει στο τώρα. Το περιεχόμενο του τώρα, ασυγκράτητο πλημυρίζει τον χώρο του εδώ και η προσπίπτουσα διαδικασία του ξεχειλίσματος, αρχίζει να μοιάζει με μωσαϊκό ή ένα πάζλ και όχι η ψευδαίσθηση της ολότητας που νομίζαμε. Στο χώρο των νοερών συζητήσεων, των πραγματικών ψιθύρων που ξεφεύγουν από τα διπλανά τραπέζια, όταν οι άυλες, εφήμερες, οι φευγαλέες κουβέντες διαπερνούν τις χορδές του λάρυγγα και τα νοητά πεδία των σχηματισμών των νευρώνων, ανασκευάζουν ένα γυμνό εαυτό, περισσότερο από τον κοινωνικό που προτείνεται στις κυριακάτικες συνεστιάσεις, τότε αρχίζει ο μονόλογος. Ο μακρύς αυτός, εσωτερικός μονόλογος του θαμώνα, στην άκρη του μαγαζιού σταυροπόδι με τις «χάντρες ματιές» να παίζουν πέρα δώθε, δημιουργεί τον εαυτό μας. Ο επινοημένος μας εαυτός συνεπαρμένος από την νεφελώδη οντότητα την οποία όσο δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε, άλλο τόσο μας προτείνεται στο έρημο περιβάλλον του πολυσύχναστου στεκιού να δούμε.
Νικολέτα Τσαντίκη, Ειρήνη Πουλίαση, Χάρης Κοντοσφύρης, Θωμάς Ζωγράφος
Η Νικολέτα Τσαντίκη, γεννήθηκε στην Καστοριά 1986. Σπουδάζει από το 2011 στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών, Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στο 3ργαστήριο ζωγραφικής με συντονιστές τους Χάρη Κοντοσφύρη και Θωμά Ζωγράφο.
Η παρούσα έκθεση αποτελεί παρουσίαση της προπτυχιακής της εργασίας.
Ευχαριστώ πολύ τους Τραϊανό Φιλίπου, Βιολέττα Γαζέα, Χάρη Κοντοσφύρη, Θωμάς Ζωγράφος, Ειρήνη Πουλίαση, Κυριάκο Μπουρνά, Δήμητρα Μπαϊρακτάρη, Γιώργο Πανταζή, Θανάση Μπλιούμη, Χάρη Μαργαρίτη, Κατερίνα Καρούλια και Marian Valeriu Dinu για την βοήθεια και την συμπαράσταση τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου