Ο καιρός περνούσε κι αυτά μεγάλωναν απολαμβάνοντας την ασφάλεια και τη φροντίδα των γονέων τους.
Όταν έφτασαν στην κατάλληλη ηλικία, η μητέρα τους είπε ότι πλέον μεγάλωσαν.
Ότι η ζωή δεν είναι μόνο παιχνίδι.
Ότι πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο τους.
Να φτιάξουν τη ζωή τους.
Να οικοδομήσουν το δικό τους σπιτικό.
Έτσι τα τρία γουρουνάκια άφησαν πίσω τους την ανεμελιά και ξεκίνησαν το ταξίδι της ζωής τους''.
(Από το βιβλίο του π.Σπυρίδωνα Βασιλάκου: Το παραμύθι σου άνοιξε...)
Κι όλοι νομίζω ξέρουμε τη συνέχεια του παραμυθιού.Τα γουρουνάκια έχτισαν το καθένα με διαφορετικά υλικά το σπιτάκι του -- το πρώτο από άχυρο, το δεύτερο από ξύλο και το τρίτο από πέτρα--.
Όταν τους επιτέθηκε ο λύκος, ανθεκτικό αποδείχτηκε το πέτρινο.
Το πρώτο γουρουνάκι είχε καταφύγει στην ευκολία, το δεύτερο στην προχειρότητα και το τρίτο σε σχέδιο αρχιτεκτονικό.
Κι έχτισε σπίτι με γερά θεμέλια και αντοχής δομικά υλικά.
Συνειρμικά έρχονται στο νου μου τα λόγια του Κυρίου: ''Κάθε άνθρωπος που αποδέχεται και κάνει ό,τι λέω τον χαρακτηρίζω συνετό και φρόνιμο και τον ταυτίζω μ΄εκείνον που έχτισε το σπίτι του πάνω στην πέτρα κι όταν έπεσε βροχή, ξεχύθηκαν τα ποτάμια της νεροποντής και οι άνεμοι φυσούσαν μανιασμένα, αυτό άντεξε και δεν έπεσε.
Αντίθετα όποιος απορρίπτει ό,τι σας λέω μοιάζει μ΄εκείνον που έχτισε το σπίτι του πάνω στην άμμο, που δεν άντεξε στη σφοδρή κακοκαιρία και διαλύθηκε.
Γι΄αυτό άκου, παιδί μου, εσύ που ζήτησες την ευχή της Εκκλησίας για το γάμο σου:
''Με το γάμο σου ξανοίγεσαι σ΄ένα υπερπόντιο ταξίδι.
Το λιμάνι της ευτυχίας σου, όπου θα αγκυροβολήσεις και θα νιώσεις ασφαλής, θα είναι αλαργινό.
Κάνε το σταυρό σου, πριν ξεκινήσεις, κι ευχήσου -- μαζί κι εγώ -- οι φουρτούνες και οι καταχνιές, που θα σου κρύβουν τον ήλιο και τη μέρα, να είναι λιγότερες από τις γαλήνιες μέρες.
Τις γαλήνιες μέρες να τις χαίρεσαι, αλλά μην γείρεις το κεφάλι ανέμελα κι αφήσεις να σε πάρει ύπνος βαρύς.
Η ζωή έχει πολλές ανατροπές.
Τη μια μπορεί να σου χαμογελά και την άλλη να σου κερνά πόνο, δάκρυ, στεναγμό.
Τη μια στο σύζυγο και τους σπιτικούς να βρίσκεις θαλπωρή, κατανόηση, σφοδρή αγάπη και την άλλη γκρίνιες, ζήλιες, ταπεινώσεις, αδικίες, προσβολές.
Μην ξεχάσεις ποτέ, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, να συμβουλεύεσαι την πυξίδα που λέγεται Εκκλησία.
Αυτή θα σου δείχνει πάντα το Βορρά.
Το Σωτήρα σου.
Κι όταν δε χάνεις τον προσανατολισμό σου, τα άλλα παλεύονται.
Κι όταν επίσης στέκεσαι με ψυχραιμία δίπλα στον πηδαλιούχο σύζυγό σου στις μπόρες και τις θαλασσοταραχές, μη φοβάσαι.
Μόνο που, καθώς θα του συμπαραστέκεσαι, θα χρειαστεί στο άλλο χέρι να κρατάς την Παναγιά.
Και το προσευχητάρι της.
Για να Τη μιμείσαι και να Της δέεσαι.
Να ξέρεις πως η ζωή - θάλασσα δεν αστειεύεται.
Ούτε μπορείς να την αλλάξεις ή να την παρακάμψεις.
Κι ούτε να καταργήσεις τις φουρτούνες της.
Απλά να είσαι έτοιμη.
Κι όταν τις συναντήσεις και σε καραβοτσακίσουν, και μαζί πνίξουν και τα όνειρά σου και τις προσδοκίες σου, να ξέρεις να τις παλέψεις με ανθεκτικά σωσίβια και καλό κολύμπι, στο οποίο θα έχεις ήδη ασκηθεί.
Να ξέρεις να την παλεύεις τη ζωή.
Να μη σε βρίσκει άπειρη μέσ΄τα αναποδογυρίσματά της.
Γι΄αυτό να κρατάς ασύρματο με έμπειρους ανθρώπους.
Τους γονείς σου σίγουρα.., έναν καλό πνευματικό.., μια φίλη που έφτασε στο λιμάνι της χωρίς να ναυαγήσει...
Έλεγξε καλά, πριν ξανοιχτείς στο πέλαγος, τις αντοχές του καραβιού σου.
Και στη διαδρομή σας να το ελέγχετε συχνά.
Κι εσύ κι ο σύζυγός σου.
Για να μην ανοίξουν ρωγμές, απ΄όπου θ΄αρχίσουν να μπαίνουν θαλάσσια νερά.
Ρουτίνα.., διαβολές.., καχυποψίες.., ξένοι έρωτες...
Να είσαι άγρυπνη γι΄αυτό.
Να προλάβετε.
Μετά θα είναι αργά...
Και η επισκευή βέβαια μπορεί να βοηθήσει, αν ο τεχνικός είναι προνοητικός και έχει προβλέψει τους κινδύνους...
Όλα αυτά που σου λέω είναι εφόδια γι΄αυτό το υπερπόντιο ταξίδι.
Κι ακόμη μη δειλιάσεις στα μισά και πέσεις στη θάλασσα να πνιγείς...
Είναι αυτομόληση.., λιποταξία από τη ζωή.., από το φυσικό κανόνα.
Είναι παραλογισμός, γι΄αυτό και κατακριτέος.
Και προπάντων μην ξεκινήσεις το ταξίδι με τέτοιο φρόνημα.
Με τέτοια εναλλακτική λύση στις ανεμοθύελλες και τις θαλασσοταραχές.
Θα βουλιάξεις κιόλας στα ρηχά.
Θα έχεις, και μόνο στη σκέψη, προδώσει κιόλας τον εαυτό σου.
Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο.
Ούτε να σε αγχώσω.
Απλά μ΄αυτά τα λίγα να σου ευχηθώ 'καλό κατευόδιο κι ο Θεός μαζί σου' ''.
Αμήν
(Το παραπάνω κείμενο αναδημοσιεύεται)
Στον Αλέξη και την Αφροδίτη
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου