Όταν ξημέρωνε σκοτάδι...

ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕ ΣΚΟΤΑΔΙ*

Δ Υ Σ Α Ρ Ε Σ Τ Η Ρ Ι Ο      

  
Άρθρο 1 Της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων:
«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα»
Άρθρο 18: «Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης..»
«Η Ελευθερία της σκέψης είναι ζωή της ψυχής.» ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ
«Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος.» Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Διευθυντή μου...

Όχι. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα εμείς οι δύο. Εσύ είσαι τόσο ψηλά κι εγώ στο υπόγειο. Από 'κει που βρίσκεσαι διάλογος δεν γίνεται. Εσύ κρατάς τη ζωή, τη ψυχή μου, στην άκρη της «χρυσής» σου πέννας, και πετάς τις ποινές σαν πιτσιλιές μελάνης. Επειδή έγραψα τις απόψεις, τις ιδέες μου, τις σκέψεις, τις

αγωνίες, να επικοινωνήσω με αυτούς που μένουν στα υπόγεια, επειδή σήκωσα το «χαλί» και φάνηκαν οι «ακαθαρσίες», διέταξες πέντε (5) Ε.Δ.Ε. σ' ένα χρόνο. Τα πρόστιμα δεν χρειάζεται να τα γράψω. Στέρησες από την οικογένεια μονόμισθου το ψωμί της. Οι Ερινύες θα στο θυμίζουν «Και κοράκια θα γενούν, που θα ρχονται τη νύκτα να σε τσιμπολογούν». Εσένα και τους ομοίους σου σας έδεσαν στο καθήκον. Να μοιράζετε την αδικία με πολλά πρόσωπα. Εσύ είσαι απόγονος βασιλιά ή κάποιου χουντικού χασάπη; Εγώ είχα πατέρα τον ιδρώτα. 

Πυξίδα της ζωής μου ήταν ο στίχος του Κ. Καβάφη.

«Κι αν δεν μπορείς, να κάνεις τη ζωή, όπως θες,

Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον,

Όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις.»

Κριτής μου και τιμωρός είναι ο λαός που υπηρετώ και όχι εσείς,  αριστοκρατία των «αστεριών». Γι αυτόν είμαι κι αυτόν υπηρετώ. Εσύ -και οι όμοιοι σου- με αποφάσεις που δεν είναι της ψυχής σου, τιμωρείς ένα έγκλημα που δεν είναι δικό μου. Είναι η ελευθερία του λόγου. Το προνόμιο όλου του ανθρώπινου είδους. Ανθρώπινο δικαίωμα. Χωρίς τη χρήση του λόγου οι άνθρωποι είναι ζώα. Και αυτοί που χαίρονται με τις ποινές και τον πόνο που προκαλούν, - για το άδικο πάντα- είναι κτήνη. 

Το χέρι, μόνο το χέρι σου Διευθυντή είναι δικό σου. Αυτό που τρέμει, όταν εμφανίζεται μπροστά σου ανώτερος και στέκεσαι κλαρίνο, ενώ στους από κάτω στάζει δηλητήριο. Είναι η υπέροχη «συναδελφική αλληλεγγύη» που διαθέτεις.!!!! Διχασμένες προσωπικότητες, ανθρωπάκια… Διευθυντή δεν είσαι Φαρισαίος. Αν δίνεις τόσο απλόχερα τον ψυχικό θάνατο, με τόση ευκολία, είναι γιατί τον τρέμεις πιο πολύ. Θυμάσαι που επί τρεις ώρες άκουγες την αλήθεια και δεν μπορούσες να αρθρώσεις λέξη; Απαρνήθηκες ακόμη και τον εαυτό σου. Για τον πίνακα ανακοινώσεων. Το αυτονόητο. Αυτή ήταν η στιγμή που έκανε τη διαφορά στις αξίες που πιστεύει ο καθένας μας. Μια ψυχή πεντακάθαρη, μακριά από κλίκες και κατεστημένα. Τον απόηχο οι ρουφιάνοι στο μετέφεραν..... Σου ράψανε στη ράχη πανωφόρι στολισμένο με λογής-λογής σχέδια και «αστέρια», και το φορείς για δικαστική τήβεννο. Τα ξένα ρούχα διευθυντή μου ήταν πάντα ανυπόφορα. Προπάντων τα επίσημα. Τους βλέπεις δίπλα σου, στα ρετιρέ, πόσο θέλουν να τα φορούν!!! Σε λίγο να ξέρεις, θα τελειώσει η πέννα, να μοιράζει ποινές. Μοίραζες ποινές, για να «κουκουλώνεις τη βρώμα» και τη διαφθορά του κατεστημένου. Της αριστοκρατίας των ομοίων σου και της κλίκας. Υπάρχουν κι οι ελαχιστότατοι, αξιοπρεπέστατοι, που θα ήταν άδικο να συνυπάρχουν μαζί σου. Τους εκτιμούμε. Τους αγαπάμε. Θυσιαζόμαστε αν χρειαστεί. Γνωριζόμαστε πολύ καλά. Όταν το πανωφόρι μπει στο χρονοντούλαπο, τότε βλέπεις την αξία σου. Αν το ζεστό σάλιο, ήταν δροσερή σταλαγματιά.!!! «Δίκαζες» με τα ελεεινά διατεταγμένα φερέφωνά σου, «κατά κρίσιν δικαίου, ανδρός».!!! Νοσταλγοί του παρελθόντος. Ζωντανά απολιθώματα μιας ιδιότυπης χουντομπαράγκας. Διοίκηση. Συνδικαλιστές. Συνδιοίκηση. Πυλώνες της αυθαιρεσίας. Τα σκυλιά -όχι τα αδέσποτα- έχουν καλυβάκια και κοιμούνται. Κάποιοι των υπογείων χαμηλόβαθμοι, «υπάνθρωποι», κοιμόνταν επί ένα μήνα στα μπαλκόνια των ταβερνών. Διευθυντή τα είχες δρομολογημένα.!!! Συνδικαλιστές δεν ακούσατε, δεν είδατε.!!! Ποτέ δεν γνωρίζατε!!! Ευτυχώς είδε ο Δήμαρχος!!!

Τώρα.. Θα είσαι ένας τυφλός σκοπευτής, που η πνευματική μυωπία και η καφρική  αγραμματοσύνη, θα σκοπεύουν την καρδιά και την ψυχή.  Την δική μου,  της οικογενείας μου και των φίλων μου. Περισσότερο όμως του ογδοντάχρονου ανάπηρου πατέρα μου -όχι μαϊμού- που απαξίωσες με τον πλέον κυνικό και στυγνό τρόπο. Δεν ήθελες να το δεις. Τίποτα δεν κατάλαβες. Αποποιήθηκες την ανθρωπιά. Στα τραπεζώματα όμως, πρώτος. Έτσι σε πρόσταξαν οι πυλώνες της παράγκας. Η ενδοσυνεννόηση. Γιατί όταν «πεθαίνουν», γίνονται δούλοι οι χαμηλόβαθμοι, η αριστοκρατία των «αστεριών» κοιμάται ήσυχα. Μα, διευθυντή ξέρε το.!!! Κάθε μέρα εκτελείς τον ίδιο χαμηλόβαθμο. Σπίλωσες υπολήψεις. Εξέθεσες οικογένειες. Κάθε μέρα εκτελείς με την απαξίωση που δείχνεις μαζί με τους ομοίους σου την ίδια ψυχή. Το μεθύσι της εξουσίας. Η αλαζονεία στο μεγαλείο της. Η δύναμη των «άστρων».!! Κι όταν χρειαστεί να τιμωρήσεις έναν ένοχο όμοιό σου, θα βρεθείς μπροστά στον εαυτό σου. Στις επισκέψεις που κάνεις, όλοι οι όμοιοι σου είναι εντάξει;;;;; Απάνθρωπε κύριε, όπως και ο πρώην, το αξίωμα που σας έδωσε η πολιτεία είναι η ξεφτίλα της ζωή σας. Και τώρα....Κόψε την ρουφιανόπιτα. Να σε τιμήσουν οι πυλώνες της παράγκας. Πήγαινε να κρεμάσεις την «τήβεννο» σου!!! Αυτή που γεμίζεις με το ανάξιο σου κορμί. Έρεβος στη ψυχή σου θα υπάρχει για πάντα.

Μεγαλοσυνδικαλιστές για σας μια λέξη, ΝΤΡΟΠΗ  ΣΑΣ. Σκίζατε κάθε επιστολή, με άρωμα δημοκρατίας. Λογοκρισία τεταρτοκοσμική. Ήταν ενόχληση. Όπως το «Το Μεγάλο Τσίρκο» του Ι. Καμπανέλλη κάποτε!!! Ανερυθρίαστοι τιμάτε τους τίτλους σας. Γλάστρες κάτω από το φως των «αστεριών». Αλληλεγγύη και όχι ρουφιανιά. Όχι βία τραμπουκίστικη αλλά Δημοκρατία. Ελεύθερη γνώμη και όχι φασισμό! «Όπου έχουν σκίσει βιβλία, θα καταλήξουν να σκίζουν ανθρώπους» Χάινε Χάινριχ. 

Τόοοση ξεφτίλα πια!!! Κατάντια του συνδικαλισμού.

Οι οικογένειες μας, οι φίλοι μας σου ευχόμαστε... να πας να γ...ραφτείς στην Ένωση Αποστράτων. Συγγνώμη για τον ψευδισμό. Ασυγκράτητη οργή. Ανθρώπινη αδυναμία.

Για σας γνωστά νεούλικα, αστεράτα φερέφωνα, που μπολιαστήκατε με την φαυλονεοφασιστική νοοτροπία, αλλάξτε, θα ’στε περισσότερο χρήσιμοι. Ποτέ δεν θέλατε το διάλογο. Ακούστε και μια άλλη φωνή.

Υ. Γ.  Στα χάλια που έφτασε σήμερα η πατρίδα μας, την οδήγησαν κάτι πολιτικοί και κάτι διευθυντές και προϊστάμενοι σαν εσένα, μαζί με τους κακούς ομοτράπεζους συνδικαλιστές. Το καρκίνωμα της κοινωνίας.

Για κάθε αμφιβολία όρων στις αίθουσες της Θέμιδος. Θεσμικά πάντα.

Για τους μάχιμους μαχόμενους αστυνομικούς οι οικογένειες τους..

* ο τίτλος δανεικός