Ήταν και παραμένει πεποίθηση μου ότι ασφαλής προϋπόθεση για την ουσιαστική, εκσυγχρονιστική κι όχι ψευδεπίγραφη εξέλιξη του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος αποτελεί η άρθρωση ενός ανανεωμένου, επίκαιρου, δυναμικού κι αποτελεσματικού σύγχρονου, πειστικού, όχι ξύλινου πολιτικού λόγου. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και το εφικτό είναι συνυφασμένο με μια διαδικασία δυναμική κι όχι στατική, που απαιτεί προσαρμογή στα δεδομένα της εποχής. Όταν λοιπόν ο πολιτικός λόγος δεν λειτουργεί δυναμικά, δεν ακολουθεί παράλληλη πορεία με τις συνθήκες των καιρών, δεν αναπροσαρμόζεται, με μια λέξη δεν ανανεώνεται, τότε αποτελεί νομοτελειακό γεγονός ο μαρασμός και ο εκφυλισμός του.Η ανανέωση, ως έννοια, πέραν των απλουστεύσεών της αποκτά περιεχόμενο όταν αφορά και καλύπτει τόσο τα πρόσωπα όσο και τις ιδέες, τα προγράμματα και το λόγο. Η ανανέωση και η μεταβολή είναι το θέλγητρο της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής, όλων εκείνων των πολιτικών οργανισμών, που δεν οχυρώνονται πίσω από τους ασφυκτικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς εξουσίας και κινούνται στο κέντρο κι όχι στις παρυφές της κοινωνίας με πρωταγωνιστικό ρόλο και λόγο στη διαμόρφωση του σύγχρονου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι.
Η ανανέωση ενός πολιτικού οργανισμού, όπως είναι τα κόμματα εξουσίας, που έχουν κατοχυρώσει την εσωκομματική δημοκρατία μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών, σε επίπεδο συνεδριακών διεργασιών, δεν είναι αφηρημένος πολιτικός νεολογισμός αλλά μια αναγκαιότητα που χρειάζεται τη συναίνεση-βούληση ηγεσίας και βάσης. Η ιδέα της ανανέωσης δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται σε ένα είδος διαδοχής των αρχιερέων του συντηρητικού πολιτικού κατεστημένου και των οικογενειών τους στα διάφορα αξιώματα της ζώσας και μαχόμενης πολιτικής.
Η κοινωνία μας, όπως ήδη δηλώνεται μέσω των γκάλοπ-πολιτικών ερευνών και των αποτελεσμάτων των εκλογών, θέλει κάτι νέο, διαφορετικό. Αναζητεί μια νέα επαναστατική πρόταση-διέξοδο στην κρίση που μαστίζει την κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική και τους θεσμούς της (παιδεία, υγεία, κόμματα, κλπ), συνεπεία των λαθών που συσσώρευσαν οι κατεστημένες-καθεστωτικές αντιλήψεις και πρακτικές όλων δυστυχώς των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων με συνακόλουθη συνέπεια τη σημερινή μαρτυρική περίοδο, ήτοι την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, την εκχώρηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και όχι μόνο!!!.
Παρά ταύτα, σήμερα, οι παραδοσιακοί κομματικοί-πολιτικοί οργανισμοί εξελίσσονται σε γραφειοκρατικούς πελατειακούς μηχανισμούς χωρίς σύγχρονες κοινωνικές αναφορές και ιδέες για το αύριο, προσφέρουν δε, στην πλειοψηφία τους και με εναλλασσόμενους ρόλους, συνεχή διάψευση των όποιων ελπίδων του λαού και κύρια των νέων. Τα σκάνδαλα, οι μίζες, η πολιτική αναισθησία, ο ιδιοτελής πολιτικός λαϊκισμός, ο εξευτελισμός των οραμάτων, αξιών και θεσμών, η σήψη, η διαφθορά, η διαπλοκή συνιστούν μέρος της κεντρικής πολιτικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Από την περίοδο αυτή βγαίνει χαμένη η κοινωνία, τραυματισμένη η δημοκρατική συνείδηση, καταρρακωμένη η πολιτική και απαξιωμένο το πολιτικό προσωπικό.
Σήμερα η έννοια της πολιτικής συμμετοχής αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά, δυνητικά αποδεσμευμένα από χωροχρονική και κομματική αναφορά, γεγονός που επηρεάζει ριζικά τα κόμματα και τη λειτουργία-συγκρότησή τους σε επίπεδο δομών, ρόλων και στελεχικής τους διάρθρωσης με τεχνοκρατικά γνωρίσματα, δηλ. μια νέα κοινωνικοπολιτική «ελίτ», που κάνει την εμφάνισή της. Τα κόμματα, όπως τα γνωρίζαμε από το χθες-παρελθόν (Τ.Ε/Τ.Ο., κλαδικές, Κ.Ε. κλπ.), πολύ σύντομα θα έχουν μουσειακή αξία. Άλλωστε λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό, είναι κοινό αλλά ανομολόγητο μυστικό, ως χώρος κοινωνικής συναναστροφής, ενώ χρησιμοποιούνται παράλληλα ως μηχανισμοί νομιμοποίησης των διαφόρων ιεραρχικών δομών εξουσίας των κομμάτων. Αυτό είναι το κομβικό σημείο των προβλημάτων και των προοπτικών που έχουν ανακύψει από τις πρόσφατες εξελίξεις στον τομέα της διαφαινόμενης ανανέωσης της οργάνωσης των κομμάτων (κατάρτιση συνδυασμών-λίστες).
Είναι κοινή διαπίστωση ότι η επιχειρούμενη ανανέωση των κομμάτων προσκρούει στα φαινόμενα καισαρισμού των δακτυλοδεικτούμενων πολιτικών «βαρόνων» των κομμάτων. Όλο αυτό το συνονθύλευμα των «αθλίων» και μετρίων ηγεμόνων και ηγεμονίσκων, που επικαλείται και καπηλεύεται το οργανωμένο λαό, αποτελεί πρόκληση για τη λειτουργία των σύγχρονων κομμάτων. Η ηγεμονική νοοτροπία των «βαρόνων» του κόμματος στο κέντρο και στην περιφέρεια εμποδίζει τη δημοκρατική εξέλιξη των κομμάτων και υπονομεύει την αξιοπιστία τους. Οι χειρισμοί τους και οι υπό μορφή αίρεσης διαφωνίες, για το εγχείρημα της ανανέωσης πείθουν και το μη μυημένο στις κομματικές διεργασίες ότι οι «καίσαρες» δέχονται την κοινωνία και το κομματικό σώμα με την οργάνωση και τα καταξιωμένα στελέχη του ως απλούς διεκπεραιωτές της θέλησής τους. Απειλούν τη συνοχή και την ενιαία δράση των κομμάτων, υποθηκεύοντας αναμφίβολα την αντοχή των κομματικών ισορροπιών, οι οποίες τίθενται σε συνεχείς δοκιμασίες, συνεπεία των τριβών που αναπτύσσονται στη βάση.
Πρόκειται για ένα από τα πολλά στάδια μιας μακράς αλληλουχίας αντιθέσεων και διαιρέσεων στους κόλπους των περισσοτέρων κομματικών σχηματισμών. Το οξυγόνο της δημοκρατίας, δηλ. η ανανέωση των κομμάτων τίθεται υπό αίρεση από τον καισαρισμό εκείνων που παραπέμπουν σε μια αντίληψη περί ορισμού της πολιτικής, με σαφώς καθορισμένα ιδιωτικά χαρακτηριστικά και περίσσεια αυτοκρατορικής νοοτροπίας. Τα προσωποπαγή και νεποτιστικά σύνδρομα στη συμπεριφορά των «βαρόνων» και των «βαρονίσκων» των κομμάτων λειτουργούν ως δικλείδα ασφαλείας της περαιτέρω επιβίωσής τους. Η συμπεριφορά των «βαρόνων» επηρεάζει αρνητικά τη λειτουργία και αξιοπιστία των πολιτικών θεσμών, το ήθος και τις αξίες, στις οποίες στηρίζονται οι συμβάσεις της πολιτικής αγοράς του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος, το οποίο, τόσο δομικά όσο και αξιακά, απειλείται ήδη με διάρρηξη, με τους πολίτες να διατηρούν στάση ανοιχτής δυσπιστίας έναντι της αξιοπιστίας των προθέσεων των πολιτικών, των προγραμμάτων και των θεσμών.
Τα κόμματα, ως ζωντανοί πολιτικοί οργανισμοί-θεσμοί, έχουν ανάγκη από μαχητικούς εκπροσώπους της πνευματικής, επιστημονικής και επιχειρηματικής ζωής του τόπου, μακράν του ωφελιμιστικού αμοραλισμού και κυνισμού των ανεπάγγελτων - επαγγελματιών της πολιτικής. Σήμερα έχει σημασία η αποδέσμευση των ψηφοφόρων από τη σχηματική συνθηματοποίηση των προτάσεων και ο επαναπροσδιορισμός των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, στη βάση των απαιτούμενων συγκλίσεων, προϊόν συνθέσεως και ιστορικοκοινωνικής ανάγκης-προοπτικής. Προέχει η ανάπτυξη μιας συνείδησης κοινωνίας πολιτών (υπανάπτυκτης σε πελατειακές κοινωνίες), για τους οποίους η πολιτική δεν ταυτίζεται με κομματική πολιτική και ίντριγκες, ούτε με τη θεωρία του κοινωνικού μετασχηματισμού, που θα βασίζεται σε φανφάρες και στην ιδεολογία της γραμμικής προόδου αλλά με την εμπιστοσύνη στο μέλλον που απαιτεί σαφήνεια, καθαρότητα, συνέπεια, συνείδηση της ευθύνης και τόλμη, πέραν των αγκυλώσεων και των σκοπιμοτήτων…..
Χρήστος Κ. Μακρίδης
Καθηγητής (Μ.Ε) - Παιδαγωγός
Πολιτικός Επιστήμων
Τεχ. Γεωπόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου