Η καταδίκη των υπαιτίων για εσχάτη προδοσία δεν συνιστά πράξη εκδίκησης αλλά αναπόδραστη αναγκαιότητα για την υπέρβαση της κρίσης

Με το 2^ο μνημόνιο συνεχίζεται η αύξηση του χρέους ακόμη περισσότερο. Τα 107 δις ευρώ που θα διαγραφούν είναι μία απάτη, διότι τα 53 δις από αυτά είναι ελληνικής κατοχής, ενώ ως αντάλλαγμα για την διαγραφή των υπόλοιπων 54 δις επιβάλουν στην Ελλάδα νέο επιπλέον 

τοκογλυφικό δανεισμό προκειμένου να εξοφλήσει μέρος από τα παλαιά πανωτόκια.

Οι ορθοί μαθηματικοί υπολογισμοί (όχι τα μαγειρέματά τους) δείχνουν πως ακόμη και αν όλα εξελιχθούν όπως μας τα λένε, το ελληνικό χρέος θα επανέλθει στο επίπεδο του 2009, μόνον το 2060, ναι το 2060.

Καταρχάς, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι η Ελλάς οδηγήθηκε εσκεμμένα  στην κρίση δανεισμού και στην συνακόλουθη κρίση χρέους. Ο σκοπός αυτών των εγκληματικών ενεργειών -που ας σημειωθεί ότι διεπράχθησαν κατ’ επιταγήν της Μέρκελ και καθ’ υπακοήν και συγκατάνευσιν  της ελληνικής πολιτικής τάξης προεξάρχοντος του ΓΑΠ- ήταν να διευκολυνθεί η εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη. Πριν ακόμη ψηφισθεί η άλωση της Ελλάδος από τους 199 προσκυνημένους του κοινοβουλίου, η Ελλάς διέθετε στην φαρέτρα της αρκετά όπλα-λύσεις και μάλιστα ισχυρότατα. Μία από αυτές τις λύσεις ήταν η στάση πληρωμών, έτσι ώστε να έχει τουλάχιστον τον χρόνο να διαπραγματευθεί με τους πιστωτές της, για τους οποίους αποτελούσε μία βόμβα στα θεμέλια των ευρωπαϊκών οικονομιών τους.

Η Ισλανδία, παραδείγματος χάριν, προτίμησε την υπερήφανη στάση πληρωμών το 2008 και σεβόμενη την λαϊκή βούληση του Ισλανδικού λαού δίκασε και καταδίκασε τους οικονομικώς και πολιτικώς υπαιτίους των εγκλημάτων έσχατης προδοσίας εις βάρος του λαού. Σήμερα έχει ήδη υπερβεί την κρίση. Ουδεμία κοινωνική αδικία διεπράχθητε και διατήρησε τόσο την εθνική κυριαρχία της όσο και την ελευθερία του λαού της.

Εν τούτοις,

1. Το Πολιτικό Κατεστημένο της Ελλάδος, συνεπικουρούμενο από

2. Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης

3. Ακαδημαϊκούς

4. Οικονομικά Συγκροτήματα

5. Ανώτατους Κρατικούς Λειτουργούς,

και κάποιους άλλους …, προέβηκαν στις πράξεις έσχατης προδοσίας κατά του λαού και του έθνους: προτίμησαν την ελεγχόμενη αρχικώς χρεοκοπία και υποτέλεια στους εισβολείς, παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία της χώρας υποθηκεύοντας τόσο την δημόσια όσο και την ιδιωτική περιουσία του λαού έναντι πινακίου φακής, φέρνοντας την χώρα σε καθεστώς ξένης κατοχής και καταστρέφοντας το σύνολο των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, εκβιάζοντας σε αυτοεξορία τεράστιες μάζες υψηλά εξειδικευμένου επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού.

Τώρα πλέον το έγκλημα έχει συντελεσθεί, ενώ η Ελλάς δεν φαίνεται πια να διαθέτει κανένα απολύτως όπλο για την υπεράσπιση των οικονομικών της συνόρων και την εξασφάλιση της τροφής, της υγείας, της παιδείας, της ελευθερίας των πολιτών της.

Βεβαίως, η Ελλάς είναι διπλά αδύνατον να εφαρμόσει το τελευταίο μνημόνιο που υπέγραψε: οικονομικώς αδύνατον και πολιτικώς αδύνατον. Μία απέλπιδα προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου προκειμένου να παραπλανήσουν και αιχμαλωτίσουν σε ενδεχόμενες εκλογές τον λαό, αλλά και να ασκήσουν τάχα πίεση στους δανειστές, είναι η διαμόρφωση νέων πολιτικών δυνάμεων -οι μαϊμού διαγραφές των δύο κομμάτων- ώστε αυτές να αρχίσουν σε λίγο να ζητούν αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και όχι την πλήρη ανατροπή που ζητούν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, δίνοντας στο λαό πάλι φρούδες ελπίδες.

Εδώ που έφτασαν πια τα πράγματα, κάποιος εύκολα θα μπορούσε να προβλέψει το μέλλον της Ελλάδος.

Πρώτο Ενδεχόμενο

Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να βρίσκεται βυθισμένος στον ύπνο του δικαίου και να επιτρέπει σε αυτό το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα να διατηρείται στην εξουσία. Γρήγορα το σύστημα αυτό θα κηρύξει πτώχευση, ανεξαρτήτως μνημονίων και κουρεμάτων, με όλες τις συνακόλουθες συνέπειες μία εκ των οποίων θα είναι οι υπεύθυνοι της καταστροφής να λυντσαριστούν από τα πεινασμένα εξαχρειωμένα πλήθη. Η χώρα θα σαπίζει και θα λεηλατείτε από μύριους όσους εσωτερικούς και εξωτερικούς κατακτητές με τον ελληνικό λαό να βυθίζεται σε ένα νέο μεσαίωνα, η μια χούντα θα διαδέχεται την άλλη και ο εμφύλιος θα βρίσκεται συνεχώς επί θύρας.

Δεύτερο Ενδεχόμενο

Αυτό το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα ανατρέπεται και την πολιτική διαχείριση αναλαμβάνουν δυνάμεις όπως το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.) μόνο του ή σε συνεργασία με άλλες πατριωτικές δυνάμεις. Τότε, προκειμένου η νέα πολιτεία που θα εγκαθιδρυθεί να πετύχει την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους συμφώνως προς το διεθνές δίκαιο, θα πρέπει να αποδείξει ότι πράγματι πρόκειται για ένα νέο πολιτικό σύστημα ριζικώς διαφορετικό από το προηγούμενο, ότι υπερασπίζεται τα δίκαια του λαού και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας. Ο μόνος όμως τρόπος για να κατορθώσει η νέα πολιτεία να αποδείξει αυτό στο διεθνές δικαστήριο είναι να δικαστούν και καταδικαστούν όλοι οι οικονομικώς, πολιτικώς και ιδεολογικώς υπαίτιοι ως εγκληματίες που διέπραξαν έσχατη προδοσία, γεγονός που σημαίνει την παραπομπή τους στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Το Ε.Πα.Μ. κάθε άλλο παρά διάκειται θετικώς υπέρ της επαναφοράς της θανατικής καταδίκης. Την θανατική καταδίκη θέτει σε ημερήσια διάταξη και επαναφέρει αυτή η ίδια η Λαϊκή Βούληση στην οποία ούτε το Ε.Πα.Μ. ούτε κανείς θεός έχει την δύναμη να αντισταθεί. Και την επαναφέρει ως συνέπεια των έργων που διέπραξε η ίδια η άρχουσα πολιτική τάξη, συνεργάτιδα και πρωτεργάτιδα της τροϊκανής κατοχής. Πώς αλλιώς θα μπορούσε το Ε.Πα.Μ. να υποστηρίξει και τεκμηριώσει μπροστά στο διεθνές δικαστήριο το γεγονός ότι η νέα πολιτεία που εκπροσωπεί σέβεται την Λαϊκή Βούληση του ελληνικού λαού;

Βλέπουμε λοιπόν ότι η εκτέλεση όλων των υπαιτίων δεν συνιστά απλώς μία πράξη εκδίκησης από μέρους των δυνάμεων του Ε.Πα.Μ. όπως ευκόλως και κακοβούλως θα επιχειρηματολογούσε κάποιος. Άλλωστε ποιός θα μπορούσε να αφαιρέσει ή να υπαινιχθεί την αφαίρεση ζωών άλλων ανθρώπων, ειμή μόνον ο θεός τους; Ωστόσο, ζυγίζοντας τις δύο απομένουσες αποκλειστικές εκδοχές:

(α) Οριστική και ανεπίστρεπτη κατοχή της Ελλάδος και του ελληνικού λαού με συνακόλουθη καταστροφή του ελληνικού έθνους,

(β) Παραπομπή στο εκτελεστικό απόσπασμα όλων των οικονομικώς, πολιτικώς και ιδεολογικώς υπαιτίων της καταστροφής,

κάθε εχέφρον άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, ακόμη και οι συγκεκριμένοι υπαίτιοι-υπόδικοι της καταστροφής της Ελλάδος, θα επέλεγε αναφανδόν, ασυζητήτως και αμετακλήτως την εξ’ ιστορικής αναγκαιότητος επιβεβλημένη δεύτερη εκδοχή, αυτής του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Δυστυχώς, εκεί που εξώθησαν και έφεραν οι ίδιοι τα πράγματα δεν υπάρχει άλλη λύση για αυτούς -και για εμάς- διότι το διεθνές δίκαιο στην αντίθετη περίπτωση της μη παραπομπής τους στο εκτελεστικό απόσπασμα, δεν θα αναγνώριζε την νέα πολιτεία των Ελλήνων ως ριζικώς διαφορετική από την προηγούμενη (αφού αυτή μη εκτελώντας τους δεν θα εσέβετο την λαϊκή βούληση), με συνέπεια την αδυναμία διεθνούς νομιμοποίησης της άρνησης πληρωμής του χρέους, άρα, της νόμιμης παραγραφής του κατά το διεθνές δίκαιο.

Πράττοντας έτσι η νέα λαϊκή εξουσία θα έχει εκπληρώσει και επικυρώσει την λαϊκή βούληση αφ’ ενός ότι το χρέος υπήρξε εξ’ αρχής απεχθές για τον λαό, αφ’ ετέρου ότι η επακόλουθη πολιτική διαχείρισης του χρέους από το παλαιό καθεστώς που είχε οδηγήσει στην επανάσταση, ήταν εγκληματική κατά του λαού και της χώρας. Θα αποδεικνυόταν επίσης η νέα λαϊκή εξουσία συνεπής προς τις επιταγές του διεθνούς δικαίου.

Παντελής Μιντεκίδης

Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του Ε.Πα.Μ.