Ιωάννης-Νέαρχος Δάν(τ)ης

Αντί νεκρολογίας

Ένας από τους σημαντικότερους Φλωριναίους καλλιτέχνες που πρωτοαναδείχθηκαν κατά την δεκαετία του Εξήντα, ο Γιάννης Δάν(τ)ης, απεβίωσε την περασμένη Τρίτη στην Θεσσαλονίκη μετά από μακρόχρονη ταλαιπωρία της υγείας του. Λίγα λόγια για τον εκλιπόντα.

Ο Δάντης διακρίθηκε ως καθηγητής μουσικής και ως μαέστρος στην Αθήνα, στην Φλώρινα, στην Βέροια και στην Θεσσαλονίκη, όπου είχε μετοικήσει πριν 

από μερικά έτη. Στην Φλώρινα είχε ιδρύσει (τέλη του Εβδομήντα) παράρτημα του Απολλώνιου Ωδείου Αθηνών και στην συνέχεια ανέλαβε την μεγάλη χορωδία του Φ.Σ.Φ. «Αριστοτέλης», της οποίας το ρεπερτόριο εκσυγχρόνισε με μοντέρνα και απαιτητικά έργα διασκευασμένα από τον ίδιον για τετράφωνη χορωδία. Στην συνέχεια της καριέρας του είχε αναλάβει την χορωδία της Βέροιας. Εργάσθηκε επίσης σε Ωδεία της Θεσσαλονίκης καθώς και στο Νομαρχιακό Ωδείο της Φλώρινας (υποδιευθυντής), απ’ όπου και πέρασε στην συντάξιμη περίοδο της ζωής του.

Πιο στενοί και παλαιότεροι φίλοι του υπήρξαν ο  τραγουδιστής Γιώργος Γιαννακόπουλος του Πανταζή (Τέντας) και οι ποιητές Αντώνης Λ. Παυλίδης και Έλιοτ Φεζάλ. Με τον Τέντα ο Δάντης είχε διαπρέψει στις αρχές του Εξήντα στην Κέρκυρα, όπου έδωσαν πετυχημένες συναυλίες σε συνεργασία με ξένον σαξοφωνίστα. Τα τελευταία χρόνια ο εκλιπών τακτοποιούσε και ψηφιοποιούσε το μουσικό έργο του στην Θεσσαλονίκη. Τα δύο τέκνα του, άξιοι μουσικοί και αυτά (σημειωτέον εδώ ότι και ο αδελφός του Γιάννη ο Τηλέμαχος υπήρξε λυρικός τραγουδιστής και ψάλτης των Αθηνών, ενώ πίσω από τους δύο εναπόκειται ο πατέρας Ηλίας, βιοφιλόσοφος sui generis). ευελπιστούμε πως θα φροντίσουν για την καλύτερη δυνατή διάσωση και αξιοποίηση των καταλοίπων (συνθέσεων και χορωδιακών και ορχηστρικών διασκευών). Δεν είμαι ειδικός μα έχω την εντύπωση ότι ο Δάντης υπήρξε μεγάλο ταλέντο: αν αυτό σπαταλήθηκε ή αν έχει κρυσταλλωθεί μες στις συνθέσεις του, θα μας το πουν οι μελετητές του έργου. Ελπίζω στο πρώτο.

Με τους δύο προαναφερθέντες ποιητές ο Δάντης είχε γόνιμη καλλιτεχνική σχέση. Με τον Αντώνη παράγηγαγαν εξαιρετικά τηλεφωνικά μονόπρακτα (μερικά έχουν δημοσιευθεί στο περ. Εταιρία και σκοπεύω να τα επανεκδώσω σε αυτοτελές τευχίδιο για το μνημόσυνό του) ενώ του Φεζάλ τα λιγοστά ποιήματα τα γνώριζε ο Δάντης από στήθους. Η θαυμαστή απαγγελία του σώζεται μαγνητοφωνημένη (έχει παρουσιαστεί σε πανεπιστημιακή Ημερίδα). Θυμίζω επ’ ευκαιρία ότι τον Φεζάλ τον απαγγέλλει εξίσου εξαιρετικά ο Γρηγόρης Τραϊανίδης.

Με το θέατρο, επίσης, ο Δάντης είχε καλή σχέση. Εκτός από την παλαιότερη ενασχόλησή του στην θεατρική ομάδα του «Αριστοτέλη», την οργανωμένη από τον αείμνηστο Πάνο Παπασταμάτη, ο εκλιπών είχε γοητευθεί κατά την δεκαετία του Ογδόντα από το Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ (του το είχα εγχειρίσει σε έναν καφέ μας). Το γνώρισε ολόκληρο απέξω και έκαμε πολύωρες πρόβες με τον ζωγράφο και ποιητή Θέμη Μηλώση και με τον χορευτή και τραγουδιστή Νίκο Λούστα, φίλους του επίσης. Δεν το ανέβασαν ποτέ στην σκηνή αλλά οι πρόβες ήσαν απολαυστικές (πιθανώς ο Λούστας ή ο μουσικός και μαθητής και φίλος του Κ. Μπασιακούλης να έχουν σώσει σε μαγνητοταινία κάποιαν από τις πρόβες). Δεν ξεχνώ ότι στα χόμπι του Δάντη περιλαμβανόταν η ρουλέττα: ο φίλος του και ζωγράφος Νίκος Ευγενίδης είχε κατασκευάσει στην Αθήνα μια μικρή και ξύλινη, πολύ καλή απομίμηση της πραγματικής, και του την είχε χαρίσει.

Η κηδεία του έγινε βιαστικά (την επαύριο του θανάτου) στον Εύοσμο την Πρωτομαγιά. Επειδή και ο τόπος και η ημέρα δεν ήσαν οι καλύτερες επιλογές, προσδοκούμε σε ένα μνημόσυνο στην Φλώρινα όπου οι παλαιοί χορωδοί, οι μαθητές και οι επιζώντες φίλοι και γνωστοί θα έχουν την ευκαιρία να τιμήσουν τον σπουδαίο καλλιτέχνη.

Σήμερα λυπούνται γι’ αυτόν πιο πολύ οι δύο αδελφές του και, εκτός από τους προαναφερθέντες ζωντανούς, και ο Τάκης Μπέσσας. Πολύ. Το χώμα που τον σκεπάζει δεν θα ελαφρύνει ώσπου να του αποδώσει η γενέτειρά του την θέση και τις τιμές που του αξίζουν.

Μίμης Σουλιώτης