Δημοκρατία: μια τρύπα στο νερό

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Τα δεδομένα και οι καταστάσεις στην πολιτική σκηνή κάθε χώρας είναι απλά και μετρημένα. Αργά η γρήγορα, όλα τα πολιτεύματα καταλήγουν σε ολιγαρχική δομή εξουσίας όπου μια μικρή ομάδα της κοινωνίας διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα. Ο καπιταλισμός, η δημοκρατία, ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο σοσιαλισμός οδηγούν από διαφορετικούς δρόμους στο ίδιο αποτέλεσμα: 

μια κυβέρνηση λίγων διοικεί μακρόθεν τη λαϊκή μάζα. Το μόνο που διαφέρει είναι η αφετηρία καθώς υποτίθεται ότι οι αρχές του κάθε συστήματος είναι διαφορετικές.

Η δημοκρατία παγκοσμίως βασίζεται στα σχετικά ποσοστά των κομματικών παρατάξεων με την πλειοψηφούσα να αναλαμβάνει την εξουσία. Η κοινή γνώμη όμως έχει μεθοδευτεί να είναι ισχυρά πολωμένη σε δύο αντίθετες πλευρές ίσης περίπου δύναμης, με αποτέλεσμα το τελικό προβάδισμα να δίδεται από τους "αναποφάσιστους" που αντιστοιχούν σε λιγότερο από 10% του κόσμου, το οποίο μάλιστα επηρρεάζεται και ιδιαίτερα εύκολα. Αυτοί λοιπον γέρνουν τη πλάστιγγα εδραιώνοντας τη δημοκρατία του < 10%. Στην ατομική και δημόσια ζωή όμως, επίσης παρουσιάζεται μια πληθώρα "παραδόξων ελευθερίας". Έχουμε μεν ελευθερία λόγου, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να τον εκφράσουμε ώστε να ακουστεί επαρκώς. Έχουμε στα χαρτιά τουλάχιστον, ίσες ευκαιρίες λειτουργίας και δράσης, αλλά αυτές είναι ελάχιστες για τους πολλούς και απεριόριστες για λίγους. Διατίθεται πλήθος καπιταλιστικών αγαθών και υπηρεσιών, αλλά δεν έχουμε την οικονομική ή χρονική δυνατότητα να τα απολαύσουμε. Ενώ πληρώνουμε ασφαλιστικές εισφορές της τάξης των 4000 ευρώ ετησίως, δεν αποδίδονται τα κεκτημένα συντάξιμα δικαιώματα και δεν καλύπτονται τα κόστη υγείας κοκ.

Ιδιαίτερα τα τελευταία 2-3 χρόνια, τα οικονομικά μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα έχουν πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις, ενώ οι αντιδράσεις του κόσμου μειώνονται αντί να αυξάνονται. Ο έλληνας λειτουργεί χωρίς απαραίτητα να το θέλει ή να το αντιλαμβάνεται, με βάση το οικογενειακό και οικείο συμφέρον του. Ετσι η πολιτική που του επιβάλλεται επιλέγεται προσεκτικά από τους ιθύνοντες, ώστε να μην αντιτίθεται σε αυτό το υποσυνείδητο ψυχολογικό ένστικτο και να μην προσβάλει άμεσα τα καταστημένα ταμπού. Όσο επικρατεί υπογείως ακόμα το ατομικό συμφέρον στη δημόσια ζωή, ο έλληνας παραμένει ενδόμυχα ικανοποιημένος και η αντίστασή του αμβλύνεται σημαντικά, έστω και αν βρίσκεται στο ρόλο του θύματος, καθώς ελπίζει ότι κάποτε η κατάσταση θα αλλάξει.

Η αλλαγή όμως επέρχεται από τη βάση. Ο άρχοντας είναι ο καθρέπτης του λαού και δε θα λάβει ποτέ το σωστό δρόμο αν ο λαός δεν το απαιτήσει. Και ο λαός αλλάζει μόνο με δύο τρόπους: από τη μοίρα του ή μετά από ισχυρή εξωγενή πίεση.