Η συμμαχία των δήθεν εχθρών

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Εδώ και δεκαετίες στην κοινή γνώμη καλλιεργείται ή επιφανειακή άποψη ότι το Γερμανικό έθνος αποτελεί τον άσπονδο εχθρό του Εβραϊκού λαού οπουδήποτε αυτός κατοικεί στον κόσμο. Η πραγματικότητα είναι λίγο πιο σύνθετη. Καταρχήν το εβραϊκό 

θέμα εκτείνεται στα χιλιάδες χρόνια της παγκόσμιας ιστορίας, ξεκινώντας από τον διωγμό του Μωϋσή και φτάνοντας μέχρι τη βασίλισσα Ισαβέλα της Ισπανίας και το τρίτο Reich μέχρι την τρέχουσα διένεξη στην Παλαιστήνη.

Απλοποιώντας τα πράγματα χωρίς να χάνεται η ουσία, μπορούμε να πούμε ότι σήμερα οι διάφορες ιστορικές ομάδες των εβραίων διακρίνονται στους απλούς πολίτες που κατοικούν ανά τον κόσμο και στους υπερ-πλούσιους παγκόσμιους τραπεζίτες που ελέγχουν "γη και ύδωρ" μέσω των πιστωτικών, ενημερωτικών και βιομηχανικών υπηρεσιών που ελέγχουν. Οι εκάστοτε διαμάχες μεταξύ των εντοπίων-εθνικών λαών και των νομάδων-εβραίων, τουλάχιστον τα τελευταία 100 χρόνια, έχουν το ίδιο οξύμωρο χαρακτηριστικό: ενώ υποκινούνται και υποθάλπονται στο παρασκήνιο από την ολιγαρχία, οι επιπτώσεις πλήτουν τις ευρείες μάζες και βέβαια δεν περιορίζονται στην εβραϊκή κοινότητα αλλά εκτείνονται σε όλα τα στρώματα. Ο 2ος Παγκόσμιος Πολέμος αποτελεί χαρακτηριστικό πρότυπο αυτών των μαχών που υποκινήθηκαν στο παρασκήνιο, συνεργάστηκαν με συγκεκριμένες ομάδες και οδήγησαν τελικά σε καταστροφή όλων των εμπλεκομένων μερών αφήνοντας με υλικά και ψυχολογικά κέρδη μόνο τους αρχικούς υποκινητές.

Από το παράδειγμα αυτό η ανθρωπότητα διαπίστωσε για πολλοστή φορά ότι η επιβολή στον κόσμο δεν γίνεται με τη βία, δυστυχώς όμως δε συμπέρανε ότι η κατάλληλη μέθοδος για κάτι τέτοιο είναι η πνευματική και πολιτιστική επιβολή. Αντίθετα, η ολιγαρχία αυτή τη φορά επέλεξε την κυριαρχία υπέρ των εθνών μέσω της οικονομικής κατάκτησης και εκμετάλλευσης. Με αυτό το σκεπτικό, κάποια στιγμή μεταπολεμικά η νέα Γερμανική "Δημοκρατία" έσφιξε τα χέρια με την παγκόσμια κρυφή ολιγαρχία στη μεγαλύτερη άγραφη συμφωνία του κόσμου, με σκοπό τη συγκυριαρχία του δυτικού πολιτισμού. Αλλωστε, η φύση των δύο δυνάμεων είναι συμπληρωματική και η συνεργασία φαίνεται ιδανική: οι μεν παρέχουν την ασυναγώνιστη βιομηχανική παραγωγή και οι δε το ηθικό και πιστωτικό υπόβαθρο που απαιτεί ένας τέτοιος έλεγχος. Μεταξύ αυτών τοποθετούνται σε όλο και πιο ασφυκτική πίεση οι λαοί του κόσμου που βλέπουν την κυριαρχία, την περιουσία και τη δημιουργικότητά τους να μειώνονται μέρα με την ημέρα. Σε αντιστοιχία με το προαναφερθέντα πόλεμο έχουμε σήμερα τα Ευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα, την κραταιά Γερμανία και ως δοσίλογους τους εκάστοτε εθνικούς πολιτικούς και οικονομικούς ηγέτες. Διαφορετικές μέθοδοι, κεκαλυμμένοι σκοποί, ίδιοι άνθρωποι...