Απεργίες Ανατροπής

Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης

Μπορούν οι μεγάλες απεργίες των ημερών μας να έχουν κλαδικά ή εργασιακά, πολλώ δε μάλλον συντεχνιακά χαρακτηριστικά; Κατηγορηματικά όχι !!! Είναι πολιτικές; Φυσικά ναι, όπως εξ’ άλλου όλες οι απεργίες. Απεργίες για την ΥΓΕΙΑ για την ΠΑΙΔΙΑ για την ΔΙΚΑΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ενάντια στο ξεπούλημα της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ στην κατάργηση των

ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ  στην ΑΝΕΡΓΙΑ και τις ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ.

Η ανατροπή αυτής της πολιτικής είναι το μεγάλο ζητούμενο. Γιατί όχι μόνον από τις πρακτικές αλλά και από τις πρόσφατες προθέσεις της, είμαστε σοβαρά υποψιασμένοι. Εξηγούμαι:

-Παραμονή 15Αυγουστου πέρασαν από τη βουλή τροπολογία για δυνατότητα επαύξησης της βουλευτικής σύνταξης με αναγνώριση επιπρόσθετου χρόνου, άσχετα αν το πήραν πίσω όταν έγινε αντιληπτή.

– Την άγρια φορολόγηση αγροτεμαχίων, που επίσης μετά την ανακοίνωσή της την πήραν πίσω σαν να ήταν ρέστα ….

– Την μείωση έως 30% των επικουρικών και 10% των κύριων συντάξεων, που επίσης μάζεψε ο κ Βρούτσης.

–Και φυσικά απεργίες αντίστασης για να προλάβουμε ένα νέο μνημόνιο της κυβέρνησης ‘’Ευάγγελου Σαμαρά’’ με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, που θα φέρει νέα σκληρότερα μέτρα για το λαό και μεγαλύτερη χλιδή για τους φοροφυγάδες και μη, κατέχοντες.                                                                                   –Από την άλλη πλουσιοπάροχες αμοιβές στα στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Στήριξης (2 εκ € στην δ/ση-από 300 χιλ € σε πρόεδρο και δυο αντιπροέδρους το χρόνο) σε διορισμένους του κ Στουρνάρα και δεκάδες προσλήψεις στα γραφεία των κυβερνητικών στελεχών.

Οι προσδοκίες της κυβέρνησης για αντιδράσεις της κοινωνίας εναντίον απεργών δεν ήρθαν. Ο  κοινωνικός αυτοματισμός έγινε συμπαράσταση και ενότητα απεργών και λαού.

Η επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, με την παράλληλη προσπάθεια αποδυνάμωσης του απεργιακού αγώνα, από την κυβέρνηση και όλα σχεδόν τα ΜΜΕ με αφορμή την τραμπουκική δολοφονία του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, σύντομα θα πέσει στο κενό και θα γίνει μπούμερανκ.

Ο συντονισμός στη δράση ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ με τους απεργούς είναι ανεπαρκής. Το δε ΠΑΜΕ με την τακτική του εξουδετερώνει κάθε ενδεχόμενο ενωτικής λαϊκής εξέγερσης.

Οι απεργοί και οι δημοσκόποι (φανεροί & κρυφοί) έστειλαν τον κ Σαμαρά άρον-άρον στις Βρυξέλλες για το φρενάρισμα στη μεγάλη κατηφόρα των κομμάτων της κυβέρνησης. Το κυβερνητικό όχημα όμως φανερά και κατά γενική ομολογία ολισθαίνει, με μηδενική ανοχή μπρος σε νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Η συρρίκνωση του ΑΕΠ (πάνω από το ¼) επιβραδύνεται, βασικά λόγω τουρισμού. Οι υφεσιακές τάσεις όντως υποχωρούν, αν και παραμένουν πολύ ισχυρές. Και παρά του ότι η επιβράδυνση της ύφεσης (αναμενόμενη) είναι μια καλή είδηση για νοικοκυριά, εργαζόμενους, μικρομεσαίους, θα αναδείξει παράλληλα για μια ακόμα φορά, την αποτυχία της μνημονιακής πολιτικής. Η καταστροφή του παραγωγικού ιστού από την εσωτερική υποτίμηση , μειώνει κάθετα τις ελπίδες μιας αναπτυξιακής προοπτικής, με πιθανότερο ενδεχόμενο να φιλοξενούμε για χρόνια στη χώρα μας υψηλή ανεργία, χαμηλά εισοδήματα και έντονες ανισότητες (ΙΝ.Ε. / ΓΣΕΕ).

 Οι ορθές μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες και πρέπει να συνεχιστούν. Η δικαιοσύνη θαρραλέα, ακόμα και με θυσίες, πρέπει να εδραιώσει επιτέλους ένα κράτος δικαίου, αφού η δημοκρατία στηρίζεται βασικά σ’ αυτήν. Αρχές και κανόνες πρέπει να διέπουν τη λειτουργία του κράτους, αλλά και του δημόσιου βίου.

Στην εποχή της κρίσης το χάσμα ολιγαρχίας και κοινωνίας διευρύνεται επικίνδυνα. Οι υπερπλούσιοι καρπούνται σχεδόν το σύνολο της ανάκαμψης, κυρίως μέσα από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, αυτόν που έσωσαν οι φορολογούμενοι. Η υπέρ συγκέντρωση του πλούτου υπονομεύει βασικές αξίες και η δύναμη του χρήματος αποδυναμώνει στο τέλος την ίδια την αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας.

Μονόδρομος στην οριστική λύση του προβλήματος η ανατροπή της ‘’πολιτικής του πουθενά’ και η επαναδημιουργία της μεσαίας τάξης, συνταγή πετυχημένη, που κρατά σε ηρεμία και ακινησία  τα <<λιμνάζοντα ύδατα> ………