Πρόταση δυσπιστίας ή μομφή στην αρχή της δεδηλωμένης;

"Πράξη θεσμικά ακραία, θεσμικά αμήχανη, απεγνωσμένη και πολιτικά ανεύθυνη", χαρακτήρισε, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, την πρόταση δυσπιστίας, που κατέθεσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης,  την Κυριακή μιλώντας στην ολομέλεια της Βουλής. Επανέφερε, μάλιστα, στο προσκήνιο την πολυσυζητημένη θεωρία των άκρων, συνάγοντας το εντελώς αβάσιμο και

λογικά ανακόλουθο συμπέρασμα οτι, η κίνηση της αντιπολίτευσης να καταθέσει πρόταση μομφής, αποτελεί δείγμα πλήρους ταύτισης της με την Χρυσή Αυγή. Συνέχισε, λέγοντας οτι, η κίνηση αυτή προκαλεί αναταραχή και είναι πολιτικά ανεύθυνη, διότι έγινε σε περίοδο διαπραγματεύσεων της χώρας με την τρόικα για τη τελική έξοδο (;;;;) αυτής από το μνημόνιο. Την άποψη αυτή, εξέφρασαν, όπως θα ήταν αναμενόμενο όλοι οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ ( και όσοι δεν την εξέφρασαν διαγράφησαν με εντελώς "δημοκρατικές" εσωκομματικές διαδικασίες ), ο πρωθυπουργός και τα μέλη της κυβέρνησης, άπαντες εξ´ αυτών συνέταιροι στην εταιρία με καταστατικό σκοπό το ξεπούλημα της Ελλάδας και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού.

Είναι πασιφανές και αδιαπραγμάτευτο το γεγονός ότι, το κλίμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης οδήγησε σε ραγδαία περιστολή των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Κάτι τέτοιο συνεπάγεται την κλιμακωτή πτώση της δημοκρατικής υφής κάθε θεσμού, δικαιώματος και υποχρέωσης. Και είναι επόμενο ότι, όταν θίγεται εντελώς αυθαίρετα και αντισυνταγματικά, ο πυρήνας βασικών δικαιωμάτων των πολιτών, καταργείται σταδιακά η δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η λειτουργία του κράτους διέπεται πλέον με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, πολλές εκ των οποίων, δεν έχουν κυρωθεί καν από την ελληνική βουλή, μολονότι  οι ως άνω πράξεις εκδίδονται κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και όρους, όταν συντρέχουν ειδικές συνθήκες στη χώρα και η εκτεταμένη χρήση τους, είναι ίσως το πιο πειστικό δείγμα ότι, πια δεν αποφασίζει το κοινοβούλιο, αφού  ο τυπικός νόμος αντικαταστάθηκε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, παρανόμως εκδοθείσες τόσο στο τύπο όσο και στο περιεχόμενο τους.

Το πλέον τραγικό ωστόσο, είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία αποδημοκρατικοποίησης της χώρας, δεν γίνεται με καμία αιδώ. Αντιθέτως, υποστηρίζεται  μανιωδώς από την κυβέρνηση, η οποία,  επικαλούμενη λόγους δημοσίου συμφέροντος, εκχωρεί την εθνική κυριαρχία και προβαίνει σε ενέργειες, πολλές από τις οποίες δεν αποτελούν καν μνημονιακές δεσμεύσεις αλλά εξυπηρέτηση ενός σχεδίου συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγους και καλούς.  Υπο την σκέπη της αόριστης αυτής έννοιας, καταργείται καθημερινά κάθε σχετικό και απόλυτο κοινωνικό κεκτημένο, γίνονται πράξεις εγκληματικές εναντίον του ελληνικού λαού και ο ανώτατος νόμος του κράτους, το Σύνταγμα, καταργείται σταδιακά στο σύνολο του.

Από αυτή τη τακτική αποδόμησης  δεν θα μπορούσε φυσικά να ξεφύγει και η έννοια βασικών δημοκρατικών θεσμών του κράτους και του Συντάγματος. Ως εκ τούτου, στο στόχαστρο ετέθη συστηματικά πλην πρόχειρα, η  αρχή της δεδηλωμένης εμπιστοσύνης, το περιεχόμενο της οποίας, δηλώνει, όπως είναι γνωστό, την αναγκαιότητα να έχει η κυβέρνηση την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της απόλυτης πλειοψηφίας των βουλευτών. Σήμερα και εν όψει των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων, η βαρυσήμαντη αυτή αρχή κατάντησε να χαρακτηρίζεται ως ανεύθυνα πολιτικά πράξη! (Δυναμικός εκφραστής αυτής ο προαναφερόμενος, Ευάγγελος Βενιζέλος, Συνταγματολόγος!). Η εμπιστοσύνη των νόμιμα εκλεγμένων εκπροσώπων του ελληνικού λαού, άρα του ίδιου του λαού, στην κυβέρνηση έγινε από υπέρτατη δημοκρατική επιταγή, άστοχη ενέργεια! Το ύψιστο  μέσο ελέγχου των επιλογών της κυβέρνησης κατάντησε να χαρακτηρίζεται πολιτικά ασυνείδητα κίνηση! Το καθήκον της εκάστοτε αντιπολίτευσης και των βουλευτών γενικότερα  μετονομάστηκε σε μέσο απόσταθεροποίησης! Μόνο που επιτηδευμένα ξεχνάνε, όσοι επικαλούνται, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες, την θεωρία αυτή ότι, για να υπάρξει αποσταθεροποίηση, λογικό προαπαιτούμενο είναι να υπάρχει σταθερότητα! 

Η δημοκρατία δεν αξιολογείται μόνο από τα αποτελέσματα της αλλά και από τους συμβολισμούς της και μιας και το αποτέλεσμα της πρότασης μομφής και της κάθε τέτοιας πρότασης είναι βέβαιο, αφού η απόλυτη πλειοψηφία ταυτίζεται με τη κυβερνητική, ο συμβολικός της χαρακτήρας δεν μπορεί να ευτελίζεται και να διασύρεται με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορούμε να συναινούμε στην άποψη ότι, το ισχυρότερο μέσο κοινοβουλευτικού ελέγχου έγινε ανασταλτικός παράγοντας για την πολιτική σταθερότητα. Οποίος ασπάζεται την άποψη αυτή παραδέχεται ταυτόχρονα ότι, η δημοκρατία δεν εχει τίποτα  να του προσφέρει και ας αναρωτηθούμε τί σημαίνει να αποποιείται κάποιος το πολίτευμα εκείνο που λειτουργεί από τον πολίτη για τον πολίτη.

Βρισκόμαστε, εν ολίγοις σε μια προσπάθεια γενικότερης απαξίωσης των συνταγματικών θεσμών και αρχών, που τώρα κορυφώνεται. Αναλόγως συνέβη και με τον ρόλο  του βουλευτή και τη κατά συνείδηση ψήφο του: Οποίος δεν ακολουθεί τη γραμμή του κόμματος, αποπέμπεται, διαγράφεται, στοχοποιείται . Ο βουλευτής, υπηρετεί πρώτα τον λαό και μετά το κόμμα του, η στενή πολιτική γραμμή και η απόκλιση από αυτήν οφείλεται να αντιμετωπίζεται με τις αρχές τις εσωκομματικής δημοκρατίας και σίγουρα  αυτές δεν επιτάσσουν την διαγραφή τους. Και είναι προτιμότερο ένα κόμμα να έχει στο εσωτερικό του πλουραλισμό και πολυφωνία, παρά στρατιωτάκια υποταγμένα στο φόβο της απώλειας μιας καρέκλας! 

Η διαστρέβλωση όλων αυτών των εννοιών και η λεκτική αποδόμηση τους, είναι η πρώτη κίνηση του marketing κατοχύρωσης των πραξικοπηματικών ενεργειών στη συνείδηση των πολιτών . Και σε μια χώρα, που δεν έμεινε τίποτα πια, ούτε καν η ελπίδα έννοιες, μας είναι απαραίτητες και κυρίως η πίστη και ο σεβασμός σε αυτές.  Έτσι, λοιπόν, αν ο πρωθυπουργός , γυρνάει το κεφάλι όταν παίρνει τον λόγο ο πολιτικός του αντίπαλος, δεν απαξιώνει ούτε ειρωνεύεται εκείνον, αλλά τον ίδιο το λαό. Ειρωνεύεται τη φτώχια, το πόνο, την αυτοκτονία του. Το εξαιρετικά επικίνδυνο είναι ότι απλά δεν ντρέπεται να το κάνει....

Ελισσάβετ Παναγιωτίδου

Δικηγόρος