Η ψυχή της εργασίας

Γράφει η Φοίβη
Η φροντίδα της ψυχής απαιτεί διαρκή επαγρύπνηση για κάθε πλευρά της ζωής. Ουσιαστικά πρόκειται για ενασχόληση με πράγματα καθημερινά που γίνεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε συμβάλλει στην καλλιέργεια και τον εμπλουτισμό της ψυχής. Εάν δε φροντίσουμε την ψυχή συνειδητά και
επιδέξια, τότε ό,τι την απασχολεί θα παραμένει σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητο, στάσιμο και ως εκ τούτου θα δημιουργεί προβλήματα.

Μία από τις ασυνείδητες καθημερινές δραστηριότητες από την πλευρά της

ψυχής είναι η εργασία και το εργασιακό περιβάλλον. Πριν από αρκετό καιρό είχα δει μία αφίσα σε ένα τοίχο που έγραφε: «Δουλεύουμε για να ζούμε. Δεν ζούμε για να δουλεύουμε!». Το μήνυμα, σκέφτηκα, έμοιαζε σωστό σε πρώτη ανάγνωση. Αν όμως κάποιος αναρωτιόταν βαθύτερα, θα ένοιωθε πόνο, καθώς η αφίσα κραύγαζε την απόσταση μεταξύ εργασίας και ζωής και την παραδοχή ότι ο χρόνος της εργασίας πρέπει να αφαιρείται από τον χρόνο της ζωής. Αυτή η συλλογιστική είναι βαθύτατα εγκλωβιστική και καταθλιπτική.

Οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι τα καθήκοντά τους είναι εντελώς κοσμικά και λειτουργικά. Όμως ακόμη και η δουλειά του μαραγκού, της γραμματέως, του παπουτσή η του κηπουρού σχετίζονται τόσο με την ψυχή όσο και με την λειτουργικότητα. «Συχνά σας έχω ακούσει να λέτε, σαν να μιλάτε στον ύπνο σας», λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν: «εκείνος που δουλεύει το μάρμαρο και βρίσκει το σχήμα της ψυχής του στην πέτρα είναι ευγενέστερος από 'κείνον που οργώνει το χώμα.

Κι αυτός που πιάνει το ουράνιο τόξο και το βάζει πάνω στο πανί σε ομοίωση του ανθρώπου, είναι ανώτερος από 'κείνον που φτιάχνει σαντάλια για τα πόδια μας.

Αλλά εγώ σας λέω, όχι στον ύπνο, αλλά στη μεγαλύτερη εγρήγορση του μεσημεριού, ότι ο άνεμος δε μιλά πιο γλυκά στις γιγάντιες βελανιδιές απ’ό,τι στο μικρότερο φυλλαράκι του χόρτου.

Και κείνος μόνο είναι μεγάλος, που κάνει τη φωνή του ανέμου τραγούδι ακόμη πιο γλυκό με τη δική του αγάπη.

Η δουλειά είναι αγάπη που γίνεται φανερή.

Και αν δεν μπορείτε να δουλέψετε με αγάπη αλλά μόνο με δυσαρέσκεια, είναι καλύτερα να αφήσετε τη δουλειά σας και να σταθείτε στην πύλη του ναού και να παίρνετε την ελεημοσύνη εκείνων που δουλεύουν με χαρά.

Γιατί αν ψήνετε ψωμί με αδιαφορία, ψήνετε ένα ψωμί πικρό που δεν τρέφει παρά τη μισή πείνα του ανθρώπου.

Και αν τραγουδάτε ακόμα και σαν άγγελοι, αλλά δεν αγαπάτε το τραγούδι, φράζετε τα αυτιά των ανθρώπων στις φωνές της μέρας και τις φωνές της νύχτας».

Κάθε εργαζόμενος δικαιούται να είναι αφεντικό του εαυτού του και να εργάζεται πρωτίστως για την προσωπική του πληρότητα. Στα πλαίσια αυτά το να θεωρεί κάποιος ότι η εργασία του δεν του επιτρέπει να είναι δημιουργικός και να παραμένει σ’αυτήν, αποτελεί προσπάθεια κατασκευής άλλοθι για την δυστυχία του. Επομένως το να βρει ο άνθρωπος την κατάλληλη εργασία που του ταιριάζει είναι σα να ανακαλύπτει την ψυχή του στον κόσμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάθε φορά που καταβάλλουμε προσπάθεια για την επίτευξη κάποιας εργασίας, δουλεύουμε ταυτόχρονα και σε άλλο επίπεδο. Χωρίς να γνωρίζουμε ίσως, εμπλεκόμαστε στις εργασίες της ψυχής. Γιατί η καθημερινή ζωή είναι ο τρόπος εισόδου σε υψηλότερη πνευματική δραστηριότητα.