Ένα άκρο, πολλές σκοπιμότητες

Είναι κοινός τόπος η διαπίστωση ότι, σε ένα κράτος που βιώνει οικονομικές και κοινωνικές διαταραχές, ευδοκιμούν και βρίσκουν πολιτικό έρεισμα οι θεωρίες και οι ιδεολογίες ολοκληρωτικών καθεστώτων. Αυτό ακριβώς, συνέβη και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, όπου η βαθιά οικονομική και αξιακή κρίση, οδήγησε στη ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής και στην κοινοβουλευτική της

εκπροσώπηση, η οποία μάλιστα δε φαίνεται να θίγεται ούτε από τα επεισόδια των τελευταίων μηνών, τα οποία οδήγησαν τους εκπροσώπους και τον αρχηγό του κόμματος στη φυλακή, ως προσωρινά κρατούμενους με βαρύτερη όλων κατηγορία αυτή της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης,

Το γεγονός ότι, συνταγματικά πια και μόνο (διότι ουσιαστικά δεν ισχύει) το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η Δημοκρατία, δε σημαίνει ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, λειτουργεί με όρους ελεύθερης ανάπτυξης πολιτικών ιδεών. Ήτοι, η Χρυσή Αυγή και αναλόγων πεποιθήσεων πολιτικά μορφώματα, δεν αποτελούν απλά και μόνο ένα αυθόρμητο αποτέλεσμα της αγανάκτησης των πολιτών ή έναν τρόπο διαμαρτυρίας των τελευταίων, αλλά πάνω και πέρα απ' όλα η ύπαρξη τους, αποτελεί αναγκαία βάση πολιτικής προπαγάνδας, κοινωνικού αποπροσανατολισμού και "ψευτο-εκτόνωσης" των εκδικητικών συναισθημάτων του πολίτη- ψηφοφόρου προς το υπάρχον κυβερνητικό σύστημα.

Επειδή, λοιπόν, τίποτα δεν είναι τυχαίο και καθώς η σχέση αιτίου - αιτιατού υφίσταται σε κάθε πολιτική επιλογή και εξέλιξη, στη δύσκολη αυτή φάση της πορείας του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ένα κόμμα με φασιστική και ολοκληρωτική ιδεολογία, μπορεί να εξυπηρετήσει τις ακόλουθες πολιτικές σκοπιμότητες του αποδυναμωμένου, αλλά δυστυχώς ακόμα "αρχηγού"  του πολιτικού παιχνιδιού, εν προκειμένω της συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου :

Λειτουργία Νο 1 : Σε ένα κλίμα απόλυτης έλλειψης αποφασιστικής αρμοδιότητας των κυβερνητικών οργάνων, καθώς κέντρα λήψης αποφάσεων αποτελούν πλέον όργανα ανύπαρκτης ή έστω αμφισβητήσιμης νομιμότητας (ΤΡΟΙΚΑ) και αντίστοιχα σε ένα περιβάλλον αποκλειστικής και μόνο εκτελεστικής αρμοδιότητας των αποφάσεων των οργάνων αυτών από τη συγκυβέρνηση, καθίσταται προφανές ότι, η χώρα απεμπολεί την εθνική της κυριαρχία και την κυριότητά της επί των δημόσιων αγαθών. Μερίδα των πολιτών, ορμώμενη από την αγανάκτησή της για τις παραπάνω εξελίξεις, επιζητεί πολιτική στέγη σε όποιον αναφέρει τις λέξεις  "Ελλάδα", "έθνος", “αυτάρκεια" και "καπηλεύεται" παρόμοιες έννοιες, που ταυτίζονται με την κυριαρχική ανεξαρτησία των πολιτικών αποφάσεων και παρέχουν μια ψευδαίσθηση κρατικής και πολιτικής ασφάλειας. Στη σύγχυση αυτή, ο πολίτης προσπερνάει ή πολλές φορές δε γνωρίζει την ιστορική διαδρομή, τις πραγματικές πεποιθήσεις και αξιώσεις κομμάτων, όπως αυτών της Χρυσής Αυγής και θεωρεί ότι, εκφράζεται και μάχεται σε ένα πολιτικό χώρο, οι κεντρικοί φορείς των ιδεών του οποίου, επικαλούνται περισσότερες φορές, έστω και διαστρεβλωμένα, τα συστατικά στοιχεία της έννοιας του Λαού.

Δευτερεύουσας, πλήν όμως, σημαντικής ψυχολογικής σημασίας, είναι και η ταύτιση της συμπεριφοράς των μελών και των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής με τη συμπεριφορά, την οποία θα επιθυμούσαν να επιδείξουν πολλοί πολίτες σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Οι βιαιοπραγίες, οι εξυβρίσεις, ο επιθετικός λόγος, ο "τσαμπουκάς", θα ήταν οι τακτικές, που θα χρησιμοποιούσε ένας απλός πολίτης, στην υποθετική περίπτωση, που συναντούσε στο δρόμο του έναν πολιτικό, που ασκεί εξουσία υπό τις σημερινές συνθήκες ή άσκησε κατά το παρελθόν και θεωρείται συνυπαίτιος της ελληνικής κατάντιας. Το μένος, η αγανάκτηση και η δυσφορία του μέσου πολίτη, δεν του αφήνουν πολλά περιθώρια να σκεφτεί ότι, οι βιαιοπραγίες ταυτίζονται με την απουσία διαλόγου και αντιστρατεύονται τη Δημοκρατία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ούτε ότι, οι εξυβρίσεις από και προς πολιτικά πρόσωπα εντός του Κοινοβουλίου, αποτελούν εκφυλισμό του Κοινοβουλευτισμού και των αρχών του. Αρκεί που εκείνη τη στιγμή, ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, κάνει αυτό που θα ήθελε ο ίδιος να κάνει. Η συναισθηματική φόρτιση του υποστηρικτή κομμάτων, που προωθούν ανάλογες συμπεριφορές, δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί την επικινδυνότητα αυτών των ιδεολογιών και αυτών των τακτικών. Οι εξωφρενικές περιπτώσεις άσκησης βίας, δημόσια, σε βουλευτές κομμάτων και δε γυναίκες, που βρίσκονται στον αντίποδα της ιδεολογικής ταυτότητας των Χρυσαυγιτών, είναι η πιο καθαρή απόδειξη ότι, η διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται με τρομοκρατία.

Ακολούθως, όταν σε ένα διαταραγμένο πολιτικό σύστημα, υπάρχει ένα κόμμα που προωθεί τη βία προς πάσα κατεύθυνση και ταυτόχρονα αυτό-παρουσιάζεται σαν "Σωτήρας" του έθνους, η κυβέρνηση κερδίζει χώρο και χρόνο : Η άγνοια και η αγανάκτηση οδηγεί σημαντικό ποσοστό των πολιτών στην υποστήριξη ακόμα και στηn οργάνωση τους στη Χρυσή Αυγή. Η ανέχεια καλλιεργεί τη βία και η βία έχει και την οπτική της εκτόνωσης : Ο πολίτης εκτονώνεται στις εσωτερικές διαδικασίες του κόμματος, όταν βλέπει τον εκπρόσωπό του να βρίζει και να χτυπάει αυτούς που "μας έφεραν εως εδώ" ή τους αντίθετους, αριστερών πεποιθήσεων πολιτικούς και έτσι καταστέλλει εύκολα τη δική του αγανάκτηση. Ακολούθως, δεν απεργεί, δε συμμετέχει σε πορείες, αδρανεί και δεν εκφράζει με δημοκρατικούς όρους πάλης την αντίθεσή του. Αποτέλεσμα; Αυτοί που διεκδικούν, αριθμητικά μειώνονται σημαντικά… όσο λιγότεροι αυτοί, τόσο λιγότερη φασαρία για τον κ. Σαμαρά, τον κ.Βενιζέλο κ.ο.κ.

Λειτουργία Νο 2 : Η Χρυσή Αυγή αποτελεί τη βάση θεμελίωσης και προβολής της ανεκδιήγητης και ανιστόρητης θεωρίας των δυο άκρων.

Αποτελεί μέσο χειραγώγησης της κοινωνίας αλλά και μονόπλευρης ερμηνείας της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Τα δύο υποτιθέμενα άκρα παρουσιάζονται σαν ένα κοινό αλληλοεξαρτώμενο σύστημα κατά της Δημοκρατίας. Η θεωρία αυτή, επιστρατεύεται από τη συγκυβέρνηση στην ανάγκη της για χυδαία προπαγάνδα με διττό στόχο : Αφενός να αποφευχθεί η προς τα αριστερά εκτροπή του εκλογικού σώματος και αφετέρου να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από κρίσιμης σημασίας πολιτικές επιλογές. Τα κατάπτυστα νομοσχέδια ψηφίζονται ανώδυνα, τα μνημόνια επίσης, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (κραυγαλέα απόδειξη κατάχρησης των συνταγματικών και αυστηρών εξαιρέσεων παράκαμψης της κοινοβουλευτικής διαδικασίας), γίνονται γνωστές κατά την εφαρμογή τους. Καθώς, σε τέτοιες πολιτικές συγκυρίες, η κοινωνική αποδοχή της αριστερής ιδεολογίας αυξάνεται, η επίκληση των δύο άκρων, προσπαθεί ταυτίζοντας τη βία και την τρομοκρατία του φασισμού με τους κοινωνικούς αγώνες της αριστεράς, να διαβάλλει την ιδεολογική ταυτότητα της τελευταίας γενικότερα.

To παραπάνω συμπέρασμα δεν απαιτεί ιδιαιτέρως περίπλοκο συλλογισμό, αν σκεφτούμε ότι, πίσω από την απολίτικη αυτή θεωρία, κρύβεται ένα άκρο με δύο σκέλη : Φασιστική ιδεολογία αυτή της Χρυσής Αυγής αναμφίβολα, φασιστική πρακτική εκείνη της συγκυβέρνησης : Πραξικοπηματικές τακτικές, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ξεπούλημα της χώρας χωρίς την προηγούμενη προσφυγή στη κρίση του ελληνικού λαού, αναστολή της εφαρμογής του Συντάγματος, συνθέτουν το ιδανικό σκηνικό του ολοκληρωτισμού. Συνεργάτες και ομοϊδεάτες.

Λειτουργία Νο 3: Κοινωνικός αποπροσανατολισμός και μετατόπιση του ενδιαφέροντος, αποτελούν άλλους δύο στόχους της ύπαρξης της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι τυχαίο το χρονικό σημείο, που επιλέχθηκε να αποκαλυφθεί ο τρόπος λειτουργίας της, τα λεγόμενα τάγματα εφόδου, η διαπλοκή της με τα εξουσιοδοτημένα όργανα διαφύλαξης της νομιμότητας του κράτους κτλ. Ως εκ θαύματος και με αφορμή τη δολοφονία - θυσία του αριστερού Π.Φύσσα, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι, η Χρυσή Αυγή λειτουργεί ως εγκληματική οργάνωση. 'Εως τότε δε γνώριζαν τίποτα. Στις τηλεοπτικές εικόνες, που απεικόνιζαν τους βουλευτές της με χειροπέδες να οδηγούνται στις φυλακές, η συγκυβέρνηση, επικοινωνιακά λειτουργώντας θέλησε να μας πει ότι, "έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη" και ότι, "οδηγεί τους παραβάτες ενώπιον της για απόδοση των ευθυνών και την κατά το νόμο τιμωρία τους.". Με τον τρόπο αυτό, προσπάθησε αφενός να "τελειώνει" με τη Χρυσή Αυγή, προσωρινά έστω, διότι η ύπαρξή της δεν την εξυπηρετούσε άλλο, αφετέρου, να δείξει ότι, η Δικαιοσύνη λειτουργεί ανενόχλητη και χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις. Και αυτό αποτελεί, επίσης ψυχολογικής υφής επιδίωξη, διότι, τώρα η ανάγκη του κόσμου να έχει εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία είναι πιο μεγάλη από ποτέ. Βέβαια, σκοπίμως, προσπέρασε την επιθυμία του λαού να δει τους ίδιους, όπως ακριβώς τους Χρυσαυγίτες. Με χειροπέδες.

Ο πανικός της διατήρησης της καρέκλας, ξεπερνάει το δισταγμό να επιδίδεσαι σε επικίνδυνα για τη Δημοκρατία παιχνίδια. Όταν χρησιμοποιείς το φασισμό, και τον σεκοντάρεις, με την ελπίδα ότι, με τον τρόπο αυτό θα εξουδετερώσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο, είτε αυτό είναι κόμμα, είτε πρόσωπο και θα κατευνάσεις την κοινωνική οργή, μπορείς να χαρακτηριστείς διαφορετικά, πέρα από "επικίνδυνος"; Άλλωστε, ακόμα και αυτή να ήταν η αρχική επιδίωξη, απέτυχε. Ο φανατισμός υπέρ των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής μεγάλωσε και σε κάποιες περιπτώσεις, η υποστηρικτική της βάση διευρύνθηκε. Και για να είμαστε απολύτως σαφείς, ανεξαρτήτως των παραπάνω περί Χρυσής Αυγής, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, μέσα σε αυτό το κλίμα παραφροσύνης, όποιος καυτηριάσει την επικοινωνιακή πολιτική τους είναι φασίστας… Όποιος θα σταθεί εμπόδιο απέναντι στην πολιτική ξεπουλήματος είναι φασίστας… Όποιος αντιστέκεται, γιατί πονάει για τη χώρα του είναι φασίστας. Ομολογουμένως, για ένα Δημοκράτη ο φόβος ταύτισης του με τον ολοκληρωτισμό, αποτελεί έξυπνο εργαλείο λογοκρισίας και κατάργησης της ελευθερίας του λόγου. Αλήθεια, μήπως ο χαρακτηρισμός "φασίστας" είναι τελικά υπέρ του δέοντος δημοκρατικός για να χαρακτηρίσει την "κοινοπραξία" Σαμαρά- Βενιζέλου;

Ελισσάβετ Παναγιωτίδου

Δικηγόρος