H oδύσσεια της ψυχής

 

Γράφει η Φοίβη                                              
Η διάπλαση της ψυχής είναι ένα ταξίδι που χρειάζεται χρόνο, προσπάθεια, δεξιότητα, γνώση, διαίσθηση και θάρρος. Είναι χρήσιμο να έχουμε υπόψη μας ότι όλη αυτή η δουλειά είναι μια διαδικασία – αλχημία, προσκύνημα, περιπέτεια – κι έτσι δε θα πρέπει να περιμένουμε κάποια στιγμιαία επιτυχία η κάποιο τέλος.
Η υφή, ο τόπος και η προσωπικότητα είναι
στοιχεία σημαντικά για το μονοπάτι της ψυχής, το οποίο μοιάζει περισσότερο με μύηση στην πολυπλοκότητα της ζωής παρά με μονόδρομο που οδηγεί στη φώτιση. Καθώς η ψυχή προχωρεί με τρόπο ασταθή, που διακόπτεται από εμπόδια και αναστατώνεται από κάθε είδους δέλεαρ, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την αίσθηση του άσκοπου. Η επιθυμία για πρόοδο πρέπει να μείνει στην άκρη. Στο ποίημά του «Ενδημίων», ο Κίτς περιγράφει το μονοπάτι της ψυχής του:

            Μα να η ζωή του ανθρώπου: πόλεμος, άθλοι,

            Απογοήτευση, φόβος,

            Μάχες της φαντασίας, πέρα και δίπλα μας,

            Όλα ανθρώπινα` φέρουν όμως μέσα τους τούτο μόνο, το καλό,

            Τον αέρα, την ελάχιστη τροφή,

            για να μπορούμε να βιώνουμε την ύπαρξη.

Η ζωή δεν είναι μια μηχανή μεταμόρφωσης αλλά μια μηχανή αλήθειας. Γεγονότα και περιστάσεις δεν έρχονται για να μας θεραπεύσουν` είναι συμπτώματα που μας δείχνουν ποιοί είμαστε. Η αληθινή θεραπεία η φιλοσοφικό σύστημα δεν μπορεί να μετατρέψει την κοινωνία απέξω. Μόνο μια προσωπική επανάσταση, μια ψυχολογική αναγέννηση, μια θεραπεία του Είναι, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κύτταρο σε κύτταρο, θα μπορέσει να μας οδηγήσει σε μια οικουμενική ευημερία, σε ένα ευφυέστερο, αληθινότερο, ευτυχέστερο πολιτισμό.

Το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να σταθεί εκεί που βρίσκεται, άλλοτε κοιτάζοντας γύρω του το φως της συνείδησης και άλλοτε παραμένοντας κρυμμένος στα βαθειά σκοτάδια του μυστηρίου και του αγνώστου. Ο Οδυσσέας ξέρει ότι θέλει να επιστρέψει στο σπίτι του, κι όμως περνάει χρόνια ολόκληρα στο κρεββάτι της Κίρκης, αναπτύσσοντας την ψυχή του στο κυκλικό νησί όπου όλοι οι δρόμοι γυρίζουν γύρω –γύρω.

Η ψυχή γίνεται δυνατότερη και αποκτά μεγαλύτερο βάθος όταν ζει μέσα στην αναστάτωση και τα χάσματα. Για την ψυχή, αυτός είναι ο «αρνητικός δρόμος» των μυστικιστών, ένα άνοιγμα στο θείο που γίνεται δυνατό όταν εγκαταλείψουμε την επιδίωξη της τελειότητας. Καθώς αποκαλύπτουμε ποιοί ακριβώς είμαστε και όχι ποιοί θα θέλαμε να είμαστε, τότε αστράφτει για μια στιγμή το μυστήριο της ανθρώπινης ζωής ως όλον, μέσα σε μια λάμψη ενσάρκωσης. Η πνευματικότητα πηγάζει από την καθημερινότητα εκείνης της ανθρώπινης ζωής που γίνεται διάφανη από τις ισόβιες φροντίδες της φύσης και της μοίρας της.

Η πνευματική ζωή δεν μπορεί να προχωρήσει πραγματικά εάν αποκοπεί είτε από την ψυχή είτε από τη στενή της σχέση με τη ζωή. Η ύστατη ένωση του πνεύματος και της ψυχής είναι το πάντρεμα, ο ιερός Γάμος του ουρανού και της γης, των υψηλότερων ιδανικών και φιλοδοξιών μας με τις ταπεινότερες παθολογίες και παράπονα.