Στέλιος Κούλογλου: «Θέλω η Νονά να ταράξει τα νερά»

Ο Στέλιος Κούλογλου μίλησε στο περιοδικό Τηλέραμα και την Εύη Φιαμέγκου για την νέα ταινία και την δουλειά του. Ακολουθεί το κείμενο του περιοδικού.

Πάντα on the road. Στο ρεπορτάζ, σε επικίνδυνες αποστολές, σε ανταποκρίσεις… Στην καρδιά των γεγονότων,

μαζεύοντας πληροφορίες, εμπειρίες, μαρτυρίες, φτιάχνοντας ιστορίες. Είναι πάντα σε κίνηση και αναζήτηση. Πάντα ερωτευμένος με τη δουλειά του.

«Θα ήθελα να είχε πεθάνει ο άντρας μου από ζάχαρη, όχι από ντροπή» λέει η Ράνια Σχίζα στο μονόλογο της Κατερίνας Γιαννάκου «Μια κανονική μέρα», που ανέβηκε στο θεάτρο «Olvio» σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.

«Φοβόταν ότι θα έχανε το σπίτι, τη σύζυγο και τις αδερφές, φοβόταν ίσως να νιώσει ένας αποτυχημένος. Οι δικοί μας νεκροί αυτοκτόνησαν γιατί το κράτος δεν τους βοήθησε να ξεφύγουν. Είμαστε λευκές χήρες, γιατί αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν άδικα…» λέει η Τιζιάνα από την Μπολόνια.

Οι δυο γυναίκες πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, στη «Νονά», το ντοκιμαντέρ που συμμετέχει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια παίρνει το δρόμο για τις αίθουσες και για διεθνή διανομή.

Για μια ακόμα φορά ο Στέλιος Κούλογλου πίσω από την κάμερα, μπροστά στα θέματα της επικαιρότητας, με τη ματιά του ρεπόρτερ, με την ευαισθησία του σκεπτόμενου πολίτη.

Έμπνευση για τη «Νονά» στάθηκαν το ομώνυμο βιβλίο και οι «λευκές χήρες», οργάνωση γυναικών στην Ιταλία, που παρόμοιά της δεν υπάρχει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, με μέλη τις γυναίκες των οποίων οι σύζυγοι αυτοκτόνησαν κάτω από το βάρος των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζαν.

«Με ενέπνευσε το βιβλίο, γιατί προσέγγιζε τη Μέρκελ με ένα διαφορετικό τρόπο, και βάσισα εκεί την ιστορία. Πήγα στο Βερολίνο, βρήκα τη συγγραφέα και άρχισα τα γυρίσματα. Είναι ένα πολιτικό μανιφέστο. Στην ουσία είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας, μετά την ‘’Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου’’ και την ‘’Ολιγαρχία’’. Είναι μια δραματική ταινία, που έχει στιγμές πλάκας, λόγω του σωσία της Μέρκελ, που ελαφρύνει τα πράγματα».

Γιατί «Νονά»;

«Γιατί εκπροσωπεί ένα πολιτικό σύστημα που δουλεύει με τις μεθόδους της μαφίας, την ομερτά, τον εκβιασμό».

Αν ήταν άντρας στη θέση της Μέρκελ τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά;

«Όχι. Ο τρόπος της Μέρκελ –αδιάφορο αν είναι άντρας ή γυναίκα– είναι εμπνευσμένος από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερ- μανίας. Έχει μαφιόζικα χαρακτηριστικά. Φταίει ο τόπος που γεννήθηκε. Την έχει σφραγίσει η ΛΔΓ, όπου η εξουσία ήταν το παν, και η Μέρκελ έμαθε ότι όταν αυτό γίνεται με διακριτικό τρόπο οι άνθρωποι προσαρμόζονται. Σίγουρα όμως αν ήταν οποιοσδήποτε Δυτικογερμανός της παλιότερης γενιάς θα είχε αντιμετωπίσει την κρίση εντελώς διαφορετικά».

Η τέχνη είναι μια μορφή επανάστασης;

«Η τέχνη δεν μπορεί να φέρει επανάσταση, αλλά σίγουρα μπορεί να ταράζει τα νερά, να ξυπνάει συνειδήσεις, να αποκαλύπτει, να ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων, να τους δείχνει τι πραγματικά συμβαίνει».

Να υποθέσουμε ότι εμπνέεστε και από τον Μάικλ Μουρ;

«Τον θαυμάζω και για τις δουλειές του και γιατί έχει το θάρρος να θίγει θέματα που άλλοι δεν τολμούν να θίξουν. Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι στα Όσκαρ βγήκε και είπε ‘‘ντροπή σας, κύριε Μπους’’ το 2003, λίγο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος».

Εσείς τι θα πείτε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης;

«Κυρία Μέρκελ, δείτε το φιλμ για να δείτε τι έχετε κάνει».

Το 2000 λέγατε σε συνέντευξη: «Ο ασθενής ‘‘Ελλάδα’’ είναι σοβαρά άρρωστος, χρειάζεται χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπεία». Το 2014 τι λέτε;

«Ο ασθενής πέθανε, χρεοκόπησε η χώρα. Δεν βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Αλλά μια χώρα δεν πεθαίνει ποτέ…»

Ο δημοσιογράφος μπορεί να κάνει καλύτερα ντοκιμαντέρ;

«Σίγουρα βοηθάει το επάγγελμα, γιατί είτε γράφεις βιβλία είτε κάνεις ρεπορτάζ πρέπει να διηγηθείς μια ιστορία που έχει αρχή, μέση και τέλος. Ο κινηματογράφος είναι ακριβώς αυτό, μια ιστορία. Αυτό που πρέπει να είσαι είναι «παραμυθάς», να διηγείσαι δηλαδή μια πραγματική ιστορία με ωραίο τρόπο».

Ένα σχόλιο για την κατάσταση στην ΕΡΤ;

«Η Αγία Παρασκευή είναι ο τόπος ενός πολύ μεγάλου πολιτικού και κοινωνικού εγκλήματος. Ότι χρειάζονταν τόσα χρόνια αλλαγές στη ΕΡΤ, χρειάζονταν. Εγώ μιλάω για το κλείσιμο».

Ο «δολοφόνος», λένε στο σινεμά, ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος…

«Δεν είμαι δολοφόνος, δεν το έκανα εγώ… Εμένα η τύχη μου πάει παράλληλα με τους 2.500 ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Αν το έγκλημα διαλευκανθεί, μπορεί να ξαναγυρίσω».

Κάθε φορά που σας ρωτάνε αν θα ασχοληθείτε με την πολιτική, απαντάτε «όταν μεγαλώσω». Μα η ελπίδα δεν είναι οι νέοι; (Σκέφτεται λίγο πριν απαντήσει)

«Θέλουμε νέους, αλλά με πείρα…»