Η Αξιέπαινη Ελλάδα

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Ένα από τα χαρακτηριστικά της Ελληνικής νοοτροπίας που διακρίνει την συμπεριφορά ατόμων και κοινωνίας αποτελεί η επανειλημμένη αναφορά στα αρνητικά στοιχεία, τα μειονεκτήματα και τα "κακώς κείμενα" του δημόσιου και ιδιωτικού βίου που συνήθως ακολουθείται από τον σχετικό αυτο-αναθεματισμό και καταλήγει στη ματαιοδοξία. Σπάνια γίνεται αναφορά στις πραγματικές

επιτυχίες της χώρας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, όμως όχι εκείνες μιας μικρής ομάδας ανθρώπων όπως οι εφοπλιστές, οι επιστήμονες ή οι αθλητές, αλλά στα συλλογικά επιτεύγματα στα οποία συμμετέχει εξ ορισμού κάθε Έλληνας.

Η Ελλάδα κείται στην άκρη της νοτιοανατολικής Ευρώπης, μακριά από τα ισχυρά κέντρα αποφάσεων και παρόλαυτά αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη όλων των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων οργανώσεων. Ενώ περιστοιχίζεται από τις πιο φτωχές, πολιτικά ασταθείς, διεφθαρμένες και υπανάπτυκτες χώρες του δυτικού κόσμου (ΠΓΔΜ, Βουλγαρία και Τουρκία) το κοινωνικο-οικονομικό της επίπεδο απέχει τάξεις μεγέθους και έχει απολάβει σχεδόν όλα τα οφέλη της μεταπολεμικής ανάπτυξης. Αποτελεί τη μοναδική ισχυρή και σταθερή δύναμη στα Βαλκάνια τα οποία τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν ιδιαίτερα ασταθή (Σερβία, Κόσοβο και σύντομα Κουρδιστάν και Παλαιστίνη). Συχνά μάλιστα εκφράζεται το παράπονο ότι αν οι γείτονες χώρες διέθεταν ανάλογη ποιότητα και απόδοση, θα επιτυγχανόταν μέσω της συνεργασίας ακόμα καλύτερο επίπεδο σε όλους τους τομείς, ενώ τώρα αναλωνόμαστε σε ανούσια διμερή θέματα. Η παράλληλη με τον ανεπτυγμένο κόσμο πορεία της Ελλάδας δεν αποδίδεται μόνο στην παθητική μεταπολεμική παραμονή της στο άρμα της Δύσης. Όλες αυτές τις δεκαετίες η χώρα απαίτησε και έλαβε ενεργό θέση στην παγκόσμια κοινότητα με τους ρόλους της αποστολής ικανών μεταναστών σε κάθε σημείο του κόσμου, τις μοναδικές τουριστικές υπηρεσίες που είναι γνωστές διεθνώς και την εξασφάλιση ενός κοινωνικού κράτους που βασίζεται στο δίκαιο, το φιλότιμο και την ανθρωπιά του πολίτη.

Τα τελευταία χρόνια διαφαίνεται μια πρωτοφανής προσπάθεια από τα διεθνή κέντρα εξουσίας για υποβάθμιση, διάλυση και εξαθλίωση των εθνών, γνωστή ως Παγκοσμιοποίηση της Υποδούλωσης. Στο πλαίσιο κάμψης της αντίστασης του κόσμου προωθείται με κάθε ευκαιρία και διαμορφώνεται στην κοινή γνώμη η άποψη της ανικανότητας και ανεπάρκειάς του με σκοπό να αυτο-αναθεματιστεί και να υποστεί τις συνέπειες για μια κατάσταση που προκαλείται έξωθεν. Για το σκοπό έχουν επιστρατευτεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και οι υπαλληλοποιημένοι πολιτικοί που με προδοτικό τρόπο αποδιοργανώνουν το κράτος και αποπροσανατολίζουν τον πολίτη. Ένα από τα όπλα που έχει ο καθένας είναι ο εντοπισμός των συλλογικών επιτευγμάτων και σε δεύτερο χρόνο η ανύψωση και αναβάθμιση του εαυτού έτσι, ώστε να μην ανέχεται πια τον εμπαιγμό μπροστά στα μάτια του.