υπακούουν διαρκώς σε αλλοδαπές δυνάμεις με σκοπό την εκμετάλλευση, αφαίμαξη και έλεγχο της εγχώριας οικονομίας και ευημερίας. Το φαινόμενο, επίσης, είναι διεθνές, καθώς οι μικρές και φτωχές χώρες ήταν ανέκαθεν υποτελείς στις μεγάλες στη βάση διαφόρων ειδών σχέσεων όπως κατοχική, αποικιοκρατική ή άλλη, γεγονός, όμως, που οφείλεται πάντα στην προδοτική συμπεριφορά της εκάστοτε εξουσίας.
Μία από τις κύριες μεθόδους εκμετάλλευσης αποτελεί ο ανεξέλεγκτος δανεισμός από διεθνείς πηγές χρήματος, συνήθως με ευτελιστικούς όρους για τον δανειζόμενο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, τέτοια δάνεια ελήφθησαν αρχικά κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας Ανεξαρτησίας τον 19ο αιώνα, ακολούθως μετά από τους δύο Μεγάλους Πολέμους και, τέλος, τις τελευταίες δεκαετίες, καθιστώντας την τελικά ένα αποτυχημένο και χρεωμένο κράτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα δάνεια που έλαβε ο Ανδρέας Παπανδρέου από ιαπωνικές τράπεζες τη δεκαετία του 1980, με αντάλλαγμα να εισαχθούν στην Ελληνική τηλεόραση τα Ιαπωνικά παιδικά κινούμενα σχέδια, σε μία προσπάθεια προώθησης στο εξωτερικό του Ιαπωνικού πολιτισμού. Από αυτά τα κονδύλια ελάχιστο ποσό αξιοποιήθηκε σε παραγωγικές επενδύσεις με τις οποίες θα μπορούσαν να επιστραφούν, αντίθετα, σπαταλήθηκαν είτε σε καταναλωτικούς σκοπούς, είτε σε αποπληρωμή προηγούμενων χρεών, επιστρέφοντας έτσι πίσω στους δανειστές. Παράλληλα, πολεμήθηκε η παραγωγική νοοτροπία του Έλληνα και δημιουργήθηκε ένα αρνητικό επενδυτικό κλίμα που οδήγησε στην εξαφάνιση των πλεονασματικών και εξαγωγικών επιχειρήσεων και τη γιγάντωση των εισαγωγικών. Η απώλεια δημοσίων εσόδων εντείνεται από επιμέρους διαδικασίες που λαμβάνουν ακόμα και σήμερα, όπως η υπερτιμολόγηση μεγάλων δημοσίων έργων, οι τριγωνικές συναλλαγές πολυεθνικών επιχειρήσεων και η εξαγορά πολεμικού υλικού με αβέβαιη χρησιμότητα. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά την περίοδο 2007-2014 μόνο τρεις εργολήπτες έλαβαν το 90% της επιχορήγησης του προγράμματος ΕΣΠΑ, κατασκευάζοντας ελάχιστα, ακριβά και κακής ποιότητας έργα, ενώ ελάχιστοι μεγαλέμποροι πετρελαιοειδών δεν αποδίδουν στο δημόσιο τον ειδικό φόρο καυσίμων, ύψους εκατοντάδων ευρώ ετησίως, που επιβαρύνει τον λαό.
Τα ανωτέρω γεγονότα υπόκεινται στην πλήρη επίγνωση της εκάστοτε εξουσίας, η οποία όχι μόνο παραμένει παρατηρητής αλλά και φροντίζει για την ενίσχυσή τους. Για το σκοπό αυτό, μάλιστα, επιτρέπει διακριτικά τη μικρο-διαφθορά, ώστε να δικαιολογεί την ίδια, κατηγορόντας το λαό ως υπεύθυνο και δημιουργώντας ψευδείς τύψεις συνειδήσεως. Παραλείπει το γεγονός όμως, ότι η παρα-οικονομία της μάζας αποτελεί ένα μικρό τμήμα του συνόλου, ενώ το υπόλοιπο μοιράζονται μερικές δεκάδες πολιτικοί και επιχειρηματίες. Για παράδειγμα, πρόσφατα το δικαστήριο διένειμε ποινή 35ετούς κάθειρξης σε υπαλλήλους που επιβάρυναν δημόσιο ταμείο κατά επτά εκατομμύρια ευρώ, όσο κοστίζουν 2 χιλιόμετρα Εθνικής οδού, ενώ απάλληξε πρώην υπουργό Οικονομικών από την κατηγορία για οικονομικές απάτες χιλιάδες φορές μεγαλύτερες. Το μέγεθος τέτοιων εγκλημάτων δεν περιγράφεται με όρους, όπως, σκάνδαλο, κατάχρηση εξουσίας ή διαφθορά, αλλά μόνο από Εθνική Προδοσία, η οποία παραδίδει το έθνος στους αντιπάλους, όπως κάποτε έπραξε ο Εφιάλτης.
Η παρούσα κυβέρνηση τόλμησε να ανακινήσει, έστω επιφανειακά, με αφέλεια και αρκετά πισογυρίσματα το θέμα της διαπλοκής και ομοιάζει σαν φιλόδοξο νέο που προσπαθεί να αλλάξει το κατεστημένο 200, αν όχι 2000, ετών. Όμως, σχεδόν όλα τα στελέχη της επίσης εμπλέκονται σε ύποπτες οικονομικές πράξεις, έστω της τάξης ολίγων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, ενώ εκείνες των προηγούμενων κυβερνήσεων έφταναν αρκετά εκατομμύρια. Φυσικά, και αυτοί είναι απλοί άνθρωποι με αδυναμίες και είναι λογικό, σε ένα τέτοιο αβέβαιο οικονομικό κλίμα, να φροντίζουν, εφόσον μπορούν, για την προσωπική τους εξασφάλιση, αλλά μεμπτή είναι η υποκριτική δημόσια στάση τους, δεδομένης της μακράς προέλευσης του κόμματος από το χώρο του Κομμουνισμού. Ωστόσο, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός συνοψίζει μια μοναδική συνύπαρξη των θετικών πλευρών των δύο ιδεολογιών, μια και γαλουχήθηκε με καθαρές Αριστερές ιδέες, αλλά στο παρελθόν η οικογένειά του εργάστηκε σε στενή συνεργασία με τη Δεξιά. Εξάλλου, πραγματικά αδιάφθορος πολιτικός δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο εκείνος που δεν εκπροσωπεί το λαό, όπως για παράδειγμα ο ουτοπικός και σχεδόν ρομαντικός Βασίλης Λεβέντης.
Βαγγέλης Τσούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου