Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Ένας χρόνος χωρίς τον Παύλο

Ο Παύλος μαζεύει τσάι στο Μαλιμάδι
Ένας  χρόνος πέρασε από την ημέρα που ο Παύλος Μπαμπάκος ταξίδεψε για τον κόσμο της αιωνιότητας. Ένας  χρόνος ,σαν να μην πέρασε μια μέρα .Η παρουσία του είναι ακόμα αισθητή και μας συντροφεύει σε κάθε βήμα και σε κάθε μας κουβέντα. Σταγόνα στον ωκεανό είναι η επίγεια ζωή του
ανθρώπου. Μία σταγόνα όμως που χωράνε μέσα της θάλασσες από όνειρα. Όνειρα  που κοπιάζεις να πραγματοποιήσεις και να γεμίσεις την ζωή σου. Αυτή είναι η ομορφιά της γλυκιάς ,ψεύτικης παλιοζωής .Να πλάθεις όνειρα και να αγωνίζεσαι γι’αυτά  ως τα βαθειά γεράματα.
Για πολλούς συνανθρώπους μας αυτή η ομορφάδα δεν φτάνει ως το τέλος. Το νήμα του αγώνα για χαρούμενη ζωή κόβεται απρόσμενα και σκορπά τριγύρω θλίψη και πόνο. Έτσι απρόσμενα και πρόωρα κόπηκαν και τα όνειρα του Παύλου στις 14 Αυγούστου του 2014. Έτσι το θέλησαν η τύχη , η μοίρα και το πεπρωμένο του. Η είδηση του χαμού του συγκλόνισε. Ήταν ενεργός πολίτης και πολύ αγαπητός. Πνεύμα ανήσυχο κι ελεύθερο. Πορεύθηκε σ΄αυτή τη σκληρή  ζωή δημιουργώντας . Άφησε πατημασιές στο πέρασμά του, παραδείγματα προς μίμηση ,και πάντα πρόβαλλε με πράξεις την προοδευτικότητα του.
Η προσφορά του στο λειτούργημα που άσκησε ήταν εντυπωσιακή. Το ομολογούν με τα καλύτερά τους λόγια οι μαθητές που πέρασαν από τις τάξεις του. Ποτέ δεν θα ξεχάσουν τις εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις που διοργάνωνε σε κάθε σχολική χρονιά. Ήταν δάσκαλος που είχε και αυτό το χάρισμα.
Τελευταία σχεδίαζε και εξωσχολικές θεατρικές παραστάσεις για να εμπλουτίζει τα πολιτιστικά δρώμενα του Δήμου Πρεσπών όπου ήταν εκλεγμένος πρώτος Δημοτικός Σύμβουλος. Οι προσπάθειές του για κάτι καινούριο στο κοινό συμφέρον έμειναν στα μισά του δρόμου. Ο Δήμος Πρεσπών βιώνει σήμερα την απουσία του. Είπαμε… έτσι ήταν το γραμμένο του. Και όπως θέλουμε να πιστεύουμε ήταν θέλημα θεού να τον καλέσει πριν την ώρα του και να υποστεί την σκληρή δοκιμασία περιμένοντας από μέρα σε μέρα κι από ώρα σε ώρα τον αναπόφευκτο αιώνιο αποχωρισμό.
Μέρες και ώρες συγκλονιστικές για τον Παύλο. Έπρεπε να διώξει το φόβο και να φανεί γενναίος. Κουβέντιαζε ήρεμα ,όπως κουβέντιαζε πάντα. Η λεβεντιά του δεν του επέτρεπε να φανερώσει το μαράζωμα της ψυχής του, δεν του επέτρεπε να εκδηλώσει τον πόνο του. Έφυγε αθόρυβα πριν το ξημέρωμα και λίγο πριν ξυπνήσει από το βαθύ του όνειρο. Τα είχε όλα κανονισμένα με τον βαρκάρη που θα τον πέρναγε απέναντι, στον άλλο κόσμο, εκεί που οι ψυχές των ανθρώπων απολαμβάνουν την γαλήνη της αιωνιότητας και χαίρονται καθώς γνωρίζουν πως πολύ σύντομα κι εμείς θα ταξιδέψουμε κοντά τους και μας περιμένουν.
Καλό αντάμωμα πολυαγαπημένε μας φίλε.
* * * * *
‘’θεέ μου σύ με θέλησες και να,  στ’ ανταποδίδω. Τη συγγνώμη δεν έδωσα την ικεσία δεν έστερξα, την ερημιά την άντεξα σαν το χαλίκι. Τί , τί, τί άλλο μου μέλλεται. Τα κοπάδια των άστρων οδηγώ στην αγκάλη σου κι αυγή, πριν προλάβω στα δίχτυα της τα χει μακριά παρασύρει.
Θεέ μου μουσύ με θέλησες και να,  στ’ ανταποδίδω. Τα στοιχεία που είσαι ημέρες και νύχτες ήλιοι κι αστέρες, θύελλες και γαλήνη, ανατρέπω στην τάξη κι εναντίον τα βάζω του δικού μου θανάτου που σύ τον θέλησες!’’  ( ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΊ,ΟΔ.ΕΛΛΥΤΗΣ)
Γιάννης  Χριστάκης  

1 σχόλιο:

  1. Το φως της προσωπικότητας του θα είναι πάντα ο οδηγός όλων αυτών που τον λάτρεψαν. Δεν έφυγε ποτέ ούτε μια μέρα από το μυαλό μου. Κάποιοι άνθρωποι "γράφουν" με ανεξήτηλα χρώματα στη ζωή μας. Για μένα δεν ήταν απλά ένας δάσκαλος.... Ήταν Πατέρας , φίλος , αδερφός, άγγελος κι έγινε αστέρι του ουρανού μου.... Έτσι θα ζει μέσα μου μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τα ξαναπούμε. Ας είναι γλυκιά για όλους η ανάμνηση του. Οι σκέψεις μας είναι αυτές που τον συντροφεύουν εκεί. Αιωνία η μνήμη σου δάσκαλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή