Μπρος στο προσφυγικό δράμα δοκιμάζεται η ανθρωπιά μας

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις
σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή».

Τάσος Λιβαδίτης

Το κείμενο απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους λυπήθηκαν για το χαμό τόσων αθώων ψυχών, αλλά ΔΕΝ νιώθουν ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ για αυτό το γεγονός. Σε όσους συγκλονίζονται από την εικόνα του άψυχου σώματος του μικρού Αϊλάν, αλλά ΔΕΝ θα είχαν κανένα πρόβλημα αν έπαιζε κάτω από το σπίτι τους. Στην πραγματική ζωή ,μερικές φορές, συναρθρώνεται ένα εκρηκτικό μείγμα παραγόντων που μπορούν να μετατρέψουν την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ σε ΣΥΝΕΝΟΧΗ, και το ζήτημα των προσφύγων είναι ένα από αυτά.
Η γερασμένη Ε.Ε. του «Ευρωπαϊκού πολιτισμού» και αξιών υψώνει τείχη και φράχτες. Λυσσομανά η ρατσιστική προπαγάνδα, η ισλαμοφοβία, ο νέο-ναζισμός περί «πολέμου των πολιτισμών», για τζιχαντιστικά όπλα και μελλοντικούς τρομοκράτες. Αλίμονο! Ο ελληνικός λαός ξέρει καλά ποια βλέμματα έχει να φοβάται, και αυτά ΔΕΝ είναι σίγουρα των αθώων παιδιών, ούτε των γονιών τους που διεκδικούν ένα μερτικό στον ήλιο. Οι πραγματικοί εχθροί ΔΕΝ είναι μέσα στις λάσπες, ΔΕΝ φορούν κουρέλια, ΔΕΝ κρυώνουν, ΔΕΝ πεινούν, ΔΕΝ σου φιλούν τα χέρια για ένα κομμάτι ψωμί… Αντίθετα οι πραγματικοί ΕΧΘΡΟΙ συγκροτούν μια γραβατωμένη αλητεία, ζουν στη χλιδή και σε πολυτελή μέγαρα, καταστρέφουν πατρίδες και κλέβουν το ψωμί και τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού… Είναι ο ΥΠΑΡΚΤΟΣ δολοφονικός ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ!
Αλήθεια τι ζητούν από αυτούς τους ανθρώπους; Πού να σταθούν στο χώρο και στο χρόνο; Πού να αναζητήσουν την ελπίδα, αν τους δίνουν το δικαίωμα να ελπίζουν κιόλας;
Οι πατρίδες τους έγιναν ερείπια για τα γιγάντια συμφέροντα των κολοσσών της παγκόσμιας οικονομίας. Η φυγή τους προς την ασφάλεια και την ελπίδα μετατράπηκε σε στυγνή εκμετάλλευση και κρατικές εμπορικές συμφωνίες. Ενώ σήμερα τους λέμε πως ΔΕΝ χωρούν πουθενά!! Μοιάζει σαν να μην έχουν ΟΥΤΕ χθες, ΟΥΤΕ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΥΤΕ ΑΥΡΙΟ, πολύ περισσότερο ούτε αφετηρία, ούτε δρόμο και κυρίως ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις που το αδιέξοδο φαντάζει να σε κυκλώνει από παντού τελικά ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ η ΖΩΗ ΚΟΝΤΡΑ στο ΘΑΝΑΤΟ. Είναι πολύ ευκολότερο να ξεμπερδέψουν οι Ευρωπαίοι Ιμπεριαλιστές με ολόκληρους στρατούς, τους ήταν ευκολότερο να μακελέψουν χιλιάδες ψυχών αλλά με αυτή την πλημμυρίδα των αθώων ΔΕΝ μπορούν να τα βάλουν. Αυτό το 5-χρονο Αφγανάκι ΔΕΝ μπορείς να το κάνεις τόσο εύκολα ζάφτι, τα αθώα μάτια του είναι ισχυρότερα από τα ηττημένα όπλα της πατρίδας του. Η ίδια η ζωή που του επεφύλασσε η «ανεπτυγμένη δύση» ΔΕΝ του δίνει άλλη επιλογή, σε κάθε άλλη κατεύθυνση παραμονεύει ο θάνατος ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ η αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης θα το κάνει να προχωρήσει, με  κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε κόστος…
Αυτές οι μανάδες μπορεί να πεθάνουν μπρος στα συρματοπλέγματα, αλλά πρώτα θα έχουν διασφαλίσει πως τα παιδιά τους βρίσκονται από την άλλη πλευρά του φράχτη. Έχουν πάρει ιερό όρκο στα κόκκαλα των παππούδων τους, στο λίγο χώμα που πήραν φεύγοντας μαζί τους, σε όσους άφησαν πίσω, στην τελευταία ματιά που «έριξαν προς τα πίσω» την ώρα της αναχώρησης… ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ, ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥΣ, και για αυτό θα πρέπει να δεχτούν απλόχερα την αλληλεγγύη μας.     
«ΜΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΔΩ» αναφωνούν!! Σαν να παράγινε στενός ο κόσμος της ελευθερίας και του American dream! Παραπάει λοιπόν να είναι ανοιχτά τα σύνορα ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ και τα ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ κεφαλαίων των μεγιστάνων του πλούτου και για τους ανθρώπους; Σε ένα κόσμο φτιαγμένο για λίγους, θα χωράνε όλο και λιγότερο και τελικά δε θα χωράει κανένας, ούτε πρόσφυγας ούτε γηγενής!!
Αυτό το τσουνάμι ανθρώπων φέρει μαζί του και κάτι ανατριχιαστικά όμορφο. Είναι μια ΑΠΟΔΕΙΞΗ της δύναμης των ανθρώπων, είναι μια υλική στιγμή των ανθρώπων που πήραν μια δίκαιη απόφαση, πρεσβεύουν την αδάμαστη θέληση για ΖΩΗ ΚΟΝΤΡΑ σε ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ, θεούς κ δαίμονες.
Ας έρθουμε σε επαφή μαζί τους, με το πολιτισμό τους, τα ήθη και τα έθιμά τους, με την κουλτούρα, τα βάσανα και τα όνειρά τους. Ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρότερος απ’ όσο νομίζαμε, ο πόλεμος και η καθημερινότητα της γειτονίας μας συμπίπτουν ως προς τις γενεσιουργές αιτίες των προβλημάτων που βιώνουν οι απλοί άνθρωποι όπου γης.
Αργά ή γρήγορα θα έρθουν και στην πόλη μας! Είναι ζήτημα τιμής να μην κυριαρχήσει ο φόβος και η μισανθρωπία! Η έμπρακτη αλληλεγγύη μπορεί και πρέπει να οργανωθεί από τώρα. Άμεση πρέπει να είναι η πίεση στις τοπικές αρχές για συγκεκριμένες ενέργειες και προετοιμασία. Πολύ περισσότερο να ανοίξει η ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ και να ηττηθεί κατά κράτος ο φόβος και ο ρατσισμός. Μπορούμε πολύ απλά να ζητήσουμε από το φασίστα που ουρλιάζει «ΝΑ ΣΚΑΣΕΙ», γιατί τούτα τα παιδιά μόλις κοιμήθηκαν για πρώτη φορά ήσυχα μετά τις βόμβες που γκρέμισαν το σπιτικό τους…

Τζώτζης Βασίλης

Υστερογραφικά
«Καλέ Θεούλη, εμείς είμαστε καλά.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'χουν όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'ναι όλοι καλά,
έτσι που κι εμείς να μην ντρεπόμαστε για τη χαρά μας».

Γιάννης Ρίτσος

στο «Πρωινό Άστρο»