Ετυμολογία:
Παλικάρι ή παλληκάρι < μεσαιωνική ελληνική παλικάρι(ν) / παλλικάριον / παλληκάριν / παλληκάριον < ελληνιστική κοινή παλλικάριον, υποκοριστικό του πάλληξ < αρχαία ελληνική πάλλαξ
Ουσιαστικό: Παλικάρι ουδέτερο
ο έφηβος ή ο νεαρός άνδρας
ο όμορφος και σφριγηλός άνδρας
ο γενναίος, αυτός που αντιμετωπίζει τους κινδύνους και τις αντιξοότητες με θάρρος
Μονάχα τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε…
Συμπληρώνονται σήμερα 18/09 τρία ολόκληρα χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ενός νέου παιδιού που με τη στάση του απέναντι στο δολοφονικό μηχανισμό επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τον παραπάνω ορισμό. Ο Παύλος έκανε αυτό που απαιτείται από τον καθένα μας. Στάθηκε απέναντι στο άδικο στο βαθμό που του αναλογούσε, ίσως και περισσότερο, για να προστατέψει τους πιο αδύναμους, εκθέτοντας τον εαυτό του. Η στυγνή δολοφονία και η ανάληψη της ευθύνης τόσο στη φυσική όσο και στην ηθική αυτουργία, ήρθε να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά το πασιφανές. Φασιστική ιδεολογία και εγκληματική δράση είναι ένα και το αυτό!
Η δική του στάση, μαζί με την αξιοπρέπεια των οικείων του ,ακόμη και σε στιγμές έκρηξης, δίνουν πολύτιμα στοιχεία για το ήθος και την αξιοπρέπεια αυτής της οικογένειας. Η τραγική φιγούρα της μαυροφορεμένης μητέρας του θυμίζει κάτι από τους στίχους του Ρίτσου στον επιτάφιο.
«Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου
καρδούλα της καρδιάς μου
πουλάκι της φτωχιάς αυλής
ανθέ της ερημιάς μου.
Πού πέταξε τ' αγόρι μου
πού πήγε, πού μ' αφήνει.
Χωρίς πουλάκι το κλουβί
χωρίς νερό η κρήνη.
Πώς κλείσαν τα ματάκια σου
και δεν θωρείς που κλαίω
και δεν σαλεύεις δεν γρικάς
τα που πικρά σου λέω».
Ο θρήνος και τα πολιτικά μνημόσυνα όμως ΔΕΝ οδηγούν πουθενά. Ο καλύτερος τρόπος να κρατά κανείς άσβεστη την ιερή μνήμη του Παύλου είναι ο καθημερινός αγώνας απέναντι στο άδικο, η αμείλικτη σύγκρουση με τη φασιστική ιδεολογία, η απόκρουση του ρατσισμού και της μισανθρωπίας. Το καυτό ζήτημα των προσφύγων αναδεικνύει στο έπακρο τα σημερινά καθήκοντα απέναντι «στης γης τους κολασμένους».
Παλαιότερα υπήρχε μια κοινότυπη παραδοχή «μα είναι όλοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής φασίστες;». Στην ίδια βάση ούτε όλοι οι ψηφοφόροι του Χίτλερ δεν ήταν φασίστες! Όμως από εδώ και μπρος να πούμε πως οι ψηφοφόροι της Χ.Α. δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ψηφίζουν φασίστες – δολοφόνους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται νομιμοποιητές της εγκληματικής δράσης, διαμορφωτές μιας πνιγηρής μισαλλόδοξης ατμόσφαιρας. ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΓΛΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΑ!
Ένα πανέξυπνο σύνθημα έλεγε πως κάθε ψήφος στη Χ.Α. είναι και ένα δακτυλικό αποτύπωμα στο μαχαίρι του δολοφόνου!!
Όσο για το κάλπικο αντι-συστημικό της προσωπείο, αυτό κατέρρευσε με κρότο. Ο ίδιος ο Αρχηγός (Φύρερ;) του συνδέσμου αποδέχεται μια προς μια της συστημικές παραμέτρους.
Τέλος σαν κακόγουστο ανέκδοτο ηχούν οι πρωτοβουλίες της τοπικής Φλώρινας για κάποια μαθήματα ιστορίας.Ίσως το μόνα μαθήματα που μπορούν να οργανώσουν με ιστορική επάρκεια είναι αυτά της Δολοφονίας του Μαρίνου Αντύπα, της δολοφονίας του Λαμπράκη, του Πέτρουλα, του Τεμπονέρα, των μαζικών εγκληματικών πράξεων των Ταγμάτων ασφαλείας και των συνεργατών των Ναζί. Αυτά ΝΑΙ. μπορούν και έχουν κάθε ιστορικό δικαίωμα να τα διαφημίζουν. Είναι ζήτημα τιμής για τις αντιστασιακές οργανώσεις & συλλόγους της πόλης να απαντήσουν σε αυτό το όνειδος!
Μαζί με το αυτονόητο «ΠΟΤΕ πια ΦΑΣΙΣΜΟΣ» ας θυμηθούμε να λόγια του Μάρτιν Νιμέλερ, από την πείρα της Ναζιστικής Γερμανίας
««Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.
Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει»
Τζώτζης Βασίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου